Dit artikel is een van een serie waarin ik van plan ben een korte introductie te geven van zowel populaire als amfibieën, reptielen en ongewervelde dieren. Gedetailleerde onderhoudsartikelen volgen... tot die tijd ontvang ik graag uw vragen en opmerkingen. Vandaag bekijken we een van 's werelds meest verbluffende grote constrictors, de Boelen's of Black Python, Morelia boeleni.
Onlangs bladerde ik door mijn veelgebruikte exemplaar van Dick Bartletts prachtige boek In Search of Reptiles and Amphibians (EJ Brill, 1987), kwam ik zijn relaas tegen van een van de eerste Boelens Pythons die in de VS werd tentoongesteld. Het deed me denken aan mijn vroege ervaringen met deze ontzagwekkende slangen, en ik besloot om naar hun huidige status te kijken. Ik was blij om te zien dat er geweldig werk is verzet, zowel in het veld als in gevangenschap... een fantastische samenvatting hiervan, samen met veel foto's, is geplaatst op de website van de Boelen's Python Group.
Ik begon te werken met Boelen's Pythons in de Bronx Zoo in de late jaren 80, toen een groep in het wild gevangen volwassenen in beslag werd genomen en naar ons werd gestuurd voor bewaring; daarvoor waren er niet veel geïmporteerd. Hun iriserende, gitzwarte lichamen, bedekt met een brede kop die moedig was gemarkeerd in helder geel-wit, waren een lust voor het oog.
Net zo indrukwekkend was hun wreedheid ... en met een lengte van 8 tot 10 voet waren ze een kracht om rekening mee te houden. Hoewel sommige mensen de Pythons van Boelen met gemak kunnen hanteren, melden velen dat zowel jong als oud persoonlijkheden behouden die doen denken aan hun vaak slecht gehumeurde familielid, de Amethystine Python, M. amethistina.
Degenen voor wie ik zorgde, pasten zich niet goed aan gevangenschap aan. Stress had het effect van hun parasietenbelasting verergerd, en sommige van de wormen en andere vervelende dingen die ze koesterden, waren moeilijk uit te roeien.
Toen ze werden vrijgemaakt van parasieten, bleken ze te gespannen voor openbare tentoonstellingen. Degenen die niet in staat waren zich terug te trekken naar de toppen van bomen, ver uit het zicht, sloegen tegen het glas en verwondden hun snuit. Ze hadden ook de neiging om te zoeken naar ontsnappingsroutes, substraat langs hun tandvlees te plakken en zichzelf daarbij in stukken te snijden (dit is een veelvoorkomend probleem). Verscheidene weigerden uit de bomen af te dalen om te drinken... deze kregen een tijdlang watergeïnjecteerde ratten toegediend.
Als het om eten gaat, zijn in het wild gevangen exemplaren vaak net zo kieskeurig als de notoir kieskeurige Groene Anaconda (een Anaconda onder mijn hoede nam in het wild gevangen maar geen laboratoriumratten, een ander weigerde alles behalve muskusratten).
Vleermuizen, vogels, hagedissen en buideldieren zoals vingerkootjes en koeskoes (zie foto) worden gevangen door wilde Boelens Pythons; in gevangenschap gefokte knaagdieren worden vaak afgewezen. Sommigen van mij gaven de voorkeur aan cavia's; ratten ruiken met kippen en kwartels is ook succesvol gebleken.
De Pythons van Boelen, voor het eerst beschreven in 1952, komen alleen op Nieuw-Guinea voor. Ze geven de voorkeur aan dichte, vochtige regenwouden en worden vaak geassocieerd met steile rotswanden. Er is melding gemaakt van boomactiviteit en gevangenen geven zeker de voorkeur aan hoger gelegen rustplaatsen, maar er worden ook ondergrondse retraites gebruikt (zie het artikel hieronder).
Hoewel sommige exemplaren in de twintig zijn geleefd, is het fokken in gevangenschap sporadisch geweest. Die situatie verandert langzaam, terwijl we leren en experimenteren... overweeg om je te registreren bij de Boelen's Python Group en je observaties op deze blog te delen, als je het geluk hebt om met deze prachtige slangen te werken.
