De Birmese of Aziatische rotspython, Python molurus bivittatus (of Python bivittatus, zie hieronder) is een van de langste slangen ter wereld en wedijvert met de Groene Anaconda om de titel van zwaarste. De door Florida geïntroduceerde Birmese Pythons zijn tegenwoordig vaak in het nieuws vanwege het veroorzaken van ecologische ravage en incidentele menselijke dodelijke slachtoffers. Er wordt echter niet veel aandacht besteed aan het leven van deze enorme slang in zijn natuurlijke habitat.
Alleen in grootte geëvenaard door de netpython en de groene anaconda (waarvan de zwaarste die ik ben tegengekomen, viel de weegschaal op 215 lbs.), Deze stevig gebouwde slang kan een lengte van 25 voet bereiken, hoewel dieren van 18-20 voet worden overwogen groot.
“Baby” , een enorme vrouw in residentie in het Serpent Safari Park in Illinois, zou 27 voet lang zijn en 403 pond wegen (bekijk deze video). Een exemplaar onder mijn hoede in de Bronx Zoo was meer dan 300 pond in gewicht en consumeerde met weinig moeite 30-40 pond varkens. De grote albinopython is al meer dan 20 jaar te zien in het Brooklyn Children's Museum.
De grondkleur is bleekgeel of geelbruin, vervaagt tot crème langs de flanken, met overal grote kastanjebruine vlekken. Boven op het hoofd bevindt zich een pijlvormig merkteken. Een verscheidenheid aan kleurvarianten is gebruikelijk in de dierenhandel.
De meeste taxonomen classificeren deze slang nu als een aparte soort, in plaats van als een ondersoort van de Indiase Python.
De Birmese Python komt wijd verspreid voor in Zuid- en Zuidoost-Azië, waaronder Noordoost-India, Myanmar, Zuid-Nepal, Thailand, Laos, Cambodja, Vietnam en Zuid-China (inclusief Hainan en Hong Kong). Geïntroduceerde populaties zijn gevestigd in Florida en Puerto Rico. Gegevens uit Sumatra en Borneo zijn waarschijnlijk verkeerde identificaties.
De nauw verwante Indische Python, Python molurus, komt voor in India, Pakistan, Sri Lanka en Nepal.
Deze slang is uiterst flexibel, maar vereist de aanwezigheid van een permanente waterbron. Het leeft in beboste graslanden, moerassen, open bossen, rivierdalen en rotsachtige uitlopers. Boerderijen, buitenwijken en de randen van stedelijke gebieden worden vaak gekoloniseerd.
Alle pythons hebben thermo-ontvankelijke sensorische putjes langs de bovenkaak die helpen bij het lokaliseren van warmbloedige dieren 's nachts. Prooi wordt gedood door vernauwing, met de dood tot gevolg door compressie van de longen en hartfalen (via druk op het hart en de bloedvaten).
Het aanbod aan dieren is enorm. Volwassenen concentreren zich meestal op apen, herten (Muntjac, Chital, Hog Deer, Sambar Fawns), wilde zwijnen, pauw, rode junglehoenders, kleine katten en andere carnivoren en grote knaagdieren. Padden, vissen, stekelvarkens, schubdieren en monitorhagedissen worden in verschillende oudere veldrapporten als prooi vermeld.
In zijn klassieke boek The Giant Snakes (een “moet gelezen” voor alle slangenfans!), meldt Clifford Pope dat een luipaard met een lengte van 1,20 meter werd genomen door een Burmese Python van 18 voet en dat een jonge gevangene in één jaar 61 pond ratten consumeerde, waardoor haar gewicht met 34,5 pond werd verhoogd. De grootste maaltijd waarvan ik persoonlijk op de hoogte ben, is een varken van 50 pond dat door een gevangene in de VS wordt gegeten.
Birmese pythons, netpythons, groene anaconda's en Afrikaanse rotspythons zijn de enige constrictors waarvan bekend is dat ze mensen hebben gedood. De gemelde gevallen met betrekking tot Birmese Pythons betroffen grote huisdieren die hun eigenaren aanvielen; in verschillende gevallen hebben ontsnapte personen geprobeerd kinderen te consumeren. De andere genoemde soorten hebben in zeldzame gevallen gejaagd op mensen in natuurlijke (vrijlevende) situaties.
Naast dergelijke tragische ontmoetingen, komen pythons ook in aanraking met mensen door zich te voeden met huisdieren. Ik werd ooit naar Prospect Park, Brooklyn geroepen om af te rekenen met een ontsnapte huisdierenslang die een kat had verorberd (tot grote schrik van een grote menigte toeschouwers!). Enkele jaren geleden verscheen een artikel in Herpetological Review vertelde het verhaal van een python die 2 kippen at op een boerderij in China. Bij het vangen braakte de slang de kippen uit, die prompt door hun rechtmatige eigenaar werden afgevoerd. Gedomesticeerde ganzen, eenden, geiten, schapen, varkens en honden worden ook gevangen op boerderijen en in voorstedelijke gebieden.
Van Birmese pythons in Florida is bekend dat ze bedreigde diersoorten vangen, zoals Key Largo Wood-ratten. Een nu beroemde foto genomen in de Everglades toont een enorm individu dat een grote alligator probeert in te slikken. In Puerto Rico wordt gevreesd dat geïntroduceerde Birmese pythons de met uitsterven bedreigde Puerto Ricaanse boa zullen overtreffen en ten prooi zullen vallen.
Zie mijn artikel Giant Snake Meals http://blogs.thatpetplace.com/thatreptileblog/2008/04/11/big-snake-meals/ voor enkele persoonlijke en geregistreerde observaties over dit onderwerp (impala van 130 pond, Siamese kat van koning van voormalig Siam, enz.)
Ondanks zijn brede bereik en aanpassingsvermogen, wordt de Birmese python in sommige regio's bedreigd door verlies van leefgebied en door overmatige verzameling voor leer en traditionele medicijnen. In de afgelopen jaren werden enorme aantallen verzameld om als huisdier te koop te worden aangeboden, maar de meeste zijn nu in gevangenschap geboren.
Birmaanse pythons worden in Vietnam gefokt om vrijgelaten te worden als knaagdierbestrijdingsmiddelen, maar worden gedood omdat ze in andere landen. De soort staat vermeld in Bijlage II van CITES en wordt beschermd door de Indiase overheid.
Gevangenen hebben meer dan 34 jaar geleefd; onbekend in het wild.
Pythons hebben een paar rudimentaire poten ("sporen") naast de cloaca. Deze zijn groter bij mannen en worden tijdens de verkering langs het lichaam van de vrouw gewreven. De paring vindt plaats van januari tot maart, tijdens periodes van iets lagere temperaturen.
Zoals alle pythons, beschermt en broedt het vrouwtje haar eieren uit. Vrouwtjes maken een "huiverende" beweging die hun eigen kerntemperatuur en die van de eierkoppeling kan verhogen.
Vrouwelijke Birmaanse pythons leggen 18-100 eieren na een draagtijd van 60-150 dagen. De eieren komen in 55-75 dagen uit. De jongen zijn 18-24 inch lang (groot genoeg om volwassen muizen te consumeren) en worden geslachtsrijp met een lengte van ongeveer 10 voet (mannetjes) tot 13 voet (vrouwtjes). Onder omstandigheden in gevangenschap kan seksuele rijpheid worden bereikt in 3 jaar.
