Schildpadden worden beschouwd als enkele van de langst levende wezens op aarde. Sommige soorten schildpadden kunnen zelfs 255 jaar oud worden. Zelfs enkele van de kortstlevende schildpadden werden nog tientallen jaren oud, met een kortste levensduur van 80 jaar.
Lees verder voor meer informatie over hoe lang schildpadden leven en feiten die hun levensduur beïnvloeden. Of je nu zelf een schildpad als huisdier hebt of gewoon geïnteresseerd bent in de vriendelijke reuzen in je plaatselijke dierentuin, dit artikel kan je enig inzicht geven in hoe lang deze wezens leven en waarom.
De gemiddelde levensduur van een schildpad heeft een vrij groot bereik. Sommige schildpadden hebben een geschatte levensverwachting van meer dan 250 jaar, terwijl andere slechts ongeveer 80 jaar worden. Over het algemeen is de gemiddelde levensverwachting van een schildpad 80 tot 150 jaar.
De meeste huisdierenschildpadden worden rond de 100 jaar oud. Onnodig te zeggen dat schildpadden een lange tijd leven en een levenslange verbintenis zijn. Dat is een deel van de reden waarom veel dierenwinkels geen schildpadden verkopen, maar in plaats daarvan schildpadden, die meestal een kortere levensduur hebben, hoewel niet veel.
Bijna alle schildpadden leven lang, maar sommige schildpadden leven langer dan andere. Zoals we hierboven vermeldden, werden sommige schildpadden maar liefst 250 jaar oud, terwijl anderen slechts 80 jaar oud worden. Ook al is 80 jaar nog best lang om te leven, het is veel korter dan de 250.
Met dat in gedachten, waarom leven sommige schildpadden langer dan andere? Zoals bij alle andere dieren, hebben verschillende feiten invloed op de levensverwachting van een individuele schildpad.
De belangrijkste factor die van invloed is op hoe lang een schildpad leeft, is het activiteitsniveau of het algehele metabolisme. Van de verschillende soorten schildpadden leven de grote schildpadden het langst. Er wordt aangenomen dat grote schildpadden zo lang leven omdat ze een zeer langzame stofwisseling hebben. Dit langzame metabolisme verbrandt minder energie en veroorzaakt minder schade aan de cellen van de schildpad.
Dit betekent dat een schildpad met een hoger natuurlijk metabolisme eerder zal sterven dan een schildpad met een langzame snelheid. Verschillende soorten schildpadden hebben verschillende metabolismeniveaus, maar individuen binnen dezelfde soort zullen ook verschillende metabolismes hebben.
Er is niets dat mensen kunnen doen om het metabolisme van een schildpad te veranderen. Het komt dus neer op de soort en genetica van de individuele schildpad in kwestie.
Een andere factor die van invloed is op hoe lang de schildpad leeft, is zijn omgeving en omstandigheden. Omgeving en omstandigheden kunnen verwijzen naar de vraag of de schildpad in gevangenschap of in het wild leeft en naar de exacte omstandigheden waarin hij leeft.
Om te beginnen hebben schildpadden in het wild meer kans om sneller te sterven, simpelweg vanwege roofdieren en veranderingen in het milieu buiten hun controle. Toch hebben schildpadden niet al te veel roofdieren en zijn ze relatief winterhard.
In gevangenschap zijn de meeste schildpadden veilig voor roofdieren, maar ze krijgen misschien niet de gezondste omstandigheden. Hoewel dierentuinen de neiging hebben om ijverig te zijn in het bieden van de beste omstandigheden voor hun schildpadden, is het mogelijk dat individuele eigenaren hun huisdieren niet zo schoon of gezond bieden als ze nodig hebben.
Slechte omstandigheden kunnen ertoe leiden dat de schildpad verschillende ziekten ontwikkelt, wat uiteindelijk resulteert in voortijdige dood.
Een van de belangrijkste aspecten van de leefomstandigheden van de schildpad is de grootte van de behuizing. Hoewel schildpadden niet zo actief zijn als honden en andere huisdieren, hebben ze toch veel ruimte nodig om rond te lopen. Zonder voldoende ruimte kan de schildpad gemakkelijk claustrofobisch worden en kunnen bacteriën zich ophopen.
Schildpadden hebben veel groenten nodig om gezond te zijn. In feite zou maar liefst 80% van hun dieet moeten komen van donkere bladgroenten, zoals romaine, boerenkool, mosterdgroen en boerenkool. Schildpadden hebben ook een geschikte hoeveelheid eiwit nodig, die verandert op basis van het type schildpad dat het is.
In het wild kunnen elementaire factoren voorkomen dat de schildpad het soort voeding krijgt dat hij nodig heeft. Ter vergelijking:schildpadden in gevangenschap die niet het dieet krijgen dat ze nodig hebben, zijn simpelweg te wijten aan onwetendheid van de eigenaar.
Het is duidelijk dat schildpadden die niet genoeg worden gevoerd, kunnen verhongeren. Ondertussen kunnen schildpadden die niet het juiste percentage voedingsstoffen en voedsel krijgen, uiteindelijk een aantal ziekten en aandoeningen ontwikkelen die tot hun dood leiden.
Schildpadden worden niet vaak overgefokt zoals honden, maar er kunnen nog steeds onverantwoordelijke fokkers zijn die schildpadden verkopen met bekende gezondheidsproblemen. Als schildpadden werden gefokt door onverantwoordelijke fokkers, zouden de nakomelingen verschillende aandoeningen kunnen hebben.
Schildpadden zijn niet zoals normale huisdieren. Ze hebben veterinaire zorg nodig die gespecialiseerd is in schildpadden en andere soortgelijke dieren. In de handen van een onervaren dierenarts kan de behandelbare aandoening van een schildpad dodelijk snel worden. Onnodig te zeggen dat toegang tot gespecialiseerde gezondheidszorg essentieel is voor een gezonde schildpad.
Schildpadden hebben vier levensfasen:nestelen, jongen, juveniel en volwassenheid. Laten we elk van deze fasen eens nader bekijken.
Net als zeeschildpadden worden schildpadden geboren in kleine klauwen, wat de technische term is voor een nest schildpadeieren. De meeste legsels kunnen variëren van slechts 1 ei tot 20 eieren, afhankelijk van de soort. Vaak worden deze eieren 100 tot 160 dagen bebroed. De eieren worden bedekt met aarde en ander organisch materiaal.
Nadat de incubatietijd voorbij is, zullen babyschildpadden een eitand gebruiken om uit de schelpen te breken. De babyschildpadden zijn nu jongen die hun embryonale eierzak opeten als hun eerste voedingsbron. Jonge kuikens eten vaak verschillende soorten voedsel om ervoor te zorgen dat ze de voedingsstoffen krijgen die ze nodig hebben tijdens deze gevoelige periode in het leven.
Na de hatchling-fase zullen schildpadden juvenielen zijn tot ze ongeveer 10 of 20 jaar oud zijn. Tijdens de juveniele fase zal de schildpad beginnen te groeien en uiteindelijk uitgroeien tot zijn volledige grootte, maar hij zal nog niet geslachtsrijp worden.
Zodra de juveniele geslachtsrijpheid bereikt, wordt het nu beschouwd als een volwassen schildpad. Afhankelijk van de soort worden de meeste schildpadden geslachtsrijp wanneer ze tussen de 10 en 20 jaar oud zijn. Op dit punt begint het proces opnieuw voor de nakomelingen van de schildpad.
Het kan moeilijk zijn om te bepalen hoe oud een schildpad is. Een van de enige manieren waarop je de leeftijd van een schildpad kunt bepalen, is door te kijken hoeveel concentrische ringen zich op zijn schild bevinden. Theoretisch zou er voor elk levensjaar één ring moeten worden toegevoegd, net zoals de ringen aan een boom.
Helaas werkt deze techniek niet in alle scenario's. Als de schildpad te weinig of te veel toegang heeft tot voedsel, groeien de ringen niet één keer per jaar. Schildpadden die bijvoorbeeld geen goede toegang tot voedsel hebben, groeien mogelijk niet in een volledige ring, terwijl schildpadden met te veel voedsel in meer dan één ring per jaar kunnen groeien.
Hoewel deze ringtechniek niet betrouwbaar is om je een exacte leeftijd voor je schildpad te geven, kan het je op zijn minst een algemeen idee geven van hoe oud hij is.
Nogmaals, schildpadden hebben een waanzinnig lange levensduur, waarvan sommige lang genoeg leven om meerdere generaties te zien komen en gaan. Zelfs de kortstlevende schildpad kan gemakkelijk twee of drie familiegeneraties in één leven meemaken.
Het is uiteindelijk aan het metabolisme van de schildpad om te bepalen hoe lang hij leeft. Hoe langzamer de stofwisseling, hoe langer de schildpad naar verwachting gezond en gelukkig zal zijn. Enkele andere factoren die onder menselijke controle vallen, kunnen ook van invloed zijn op de levensduur van de schildpad.
