Er zijn heel veel dingen waar je zeker van wilt zijn als je ervoor kiest om parkieten te adopteren. Immers, omdat parkieten niet echt veelvoorkomende dieren zijn om als huisdier te hebben, kan het moeilijk zijn om informatie te vinden over hoe je voor ze moet zorgen.
Dit betekent dat u meer moeite zult moeten doen om ervoor te zorgen dat u volledig geïnformeerd bent over de zorg voor uw kersverse vogelvriend. Gelukkig is de zorg voor parkieten vrij eenvoudig, in termen van de zorg voor vogels, en het kan ook ongelooflijk lonend zijn.
Parkieten zijn een van de meest voorkomende vogels die je als huisdier kunt adopteren, hoewel het wat moeilijk kan zijn om een plek te vinden waar gezonde, gelukkige parkieten kunnen worden geadopteerd. Om deze reden moet je er altijd voor kiezen om te proberen een parkiet te verzorgen van iemand die ze fokt, in plaats van een dierenwinkel.
Vaker wel dan niet richten fokkers zich op de gezondheid en het geluk van de vogels die ze hebben, waardoor ze veel beter en veel gezonder worden als huisdier. Als je nog nooit een parkiet hebt gehad, of welke andere vogel dan ook, weet je misschien niet wat je kunt verwachten op het gebied van gedrag en hoe vriendelijk de vogels kunnen zijn.
Omdat je zoveel groter bent dan de vogel, maak je je misschien zorgen over het idee dat hij bang voor je is, en hoewel dit een zorg kan zijn wanneer je de vogel voor het eerst leert kennen, is het goede nieuws dat zolang je zich bewust zijn van wat je doet, zal je parkiet waarschijnlijk graag vrienden met je zijn.
Een van de favoriete eigenschappen van de parkiet is het feit dat ze heel lief zijn, vooral in vergelijking met andere exotische dieren. Hoewel parkieten misschien niet zo openlijk aanhankelijk zijn als een golden retriever, tonen ze hun genegenheid op hun eigen manier als ze eenmaal een band met je hebben gehad, en dit komt over in de vorm van "knuffelen", of zo dichtbij als een vogel kan met je mee.
"Knuffelen" met je parkiet kan heel anders zijn dan knuffelen met een ander groter dier, dus het is belangrijk om ervoor te zorgen dat je goed begrijpt hoe het aanhankelijke gedrag van je parkiet eruitziet, zodat je het niet verkeerd interpreteert als iets anders.
Voordat je echter kunt onderzoeken hoe parkieten hun genegenheid tonen, moet je eerst begrijpen hoe je ervoor kunt zorgen dat je parkiet zich zo comfortabel bij je voelt dat hij met je wil knuffelen.
Parkieten zijn verrassend aanhankelijke vogels. Als ze eenmaal een goede band met iemand hebben, en ervan uitgaande dat ze vanaf jonge leeftijd zijn opgevoed, willen ze zoveel mogelijk tijd met je doorbrengen en zullen ze vaak liedjes zingen van alle geluiden die het leuk vindt als een vorm van communicatie.
De truc hiervoor is om ervoor te zorgen dat je de parkiet de kans geeft om zich in zijn eigen tempo aan je te hechten, en ervoor te zorgen dat je een parkiet adopteert van een gerenommeerde plek waar ze van jongs af aan grootgebracht worden.
Zoals met de meeste dieren die niet volledig zijn gedomesticeerd zoals honden en katten, is er een periode van socialisatie die parkieten moeten doormaken als ze nog heel jong zijn en nog opgroeien.
Dit wordt vaak verzorgd door de fokker of handler van het dier, omdat ze de meeste tijd zullen doorbrengen in de buurt van pas geboren parkieten. Het algemene doel van deze socialisatieperiode is om de parkiet te leren dat mensen geen wezens zijn om bang voor te zijn, ondanks het verschil in grootte.
Socialisatie begint al op zeer jonge leeftijd, omdat het belangrijk is om de jonge parkiet te leren dat mensen niet per se roofdieren zijn en dat ze hen kunnen vertrouwen. Je hoeft je niet al te veel zorgen te maken over dit proces, behalve dat je ervoor moet zorgen dat je je parkiet adopteert van iemand die ervaring heeft met het opvoeden van parkieten.
De belangrijkste onderdelen van dit proces vinden plaats op zo'n jonge leeftijd dat de parkiet redelijkerwijs nog niet ter adoptie zou zijn, of als dat zo is, hij nog niet helemaal klaar is om mee naar huis te nemen.
De volgende stap is aan jou, en dat is het bindingsproces. Als de parkiet eenmaal effectief heeft geleerd dat mensen geen automatische roofdieren zijn en de parkiet oud genoeg is om te worden geadopteerd en in huis te nemen, zal de parkiet waarschijnlijk gestrest en bang zijn. Dit is het begin van het hechtingsproces.
Een manier om erover na te denken is dat als socialisatie het proces is om de parkiet aan mensen en andere mensen in het algemeen te laten wennen, het hechtingsproces ervoor zorgt dat de parkiet specifiek aan jou gewend raakt.
Een band opbouwen met je parkiet is net zo eenvoudig als tijd met hem doorbrengen, zodat hij je aanwezigheid kan associëren met niet iemand die gevaar veroorzaakt. Parkieten hebben niet per se een 'roedelmentaliteit', maar ze hebben wel een 'kuddementaliteit'. In het wild vliegen parkieten in een groep met honderden anderen rond.
Instinctief weten parkieten dat alleen zijn slecht is, en als het eenmaal genoeg gesocialiseerd is om mensen als een mogelijk lid van hun "kudde" te kunnen zien, zal het waarschijnlijk een band met je willen hebben, zelfs als het bang is eerst.
Om een band met je parkiet te krijgen, wil je hem in wezen als een lid van de kudde behandelen, zodat hij zich geaccepteerd voelt. Natuurlijk ben je geen parkiet, dus sommige delen hiervan kunnen moeilijker zijn dan andere, maar een succesvolle band met je parkiet is van cruciaal belang om ervoor te zorgen dat je later een knuffelige metgezel kunt hebben.
Een band met je parkiet is een cruciale stap om dat doel te bereiken:kunnen "knuffelen" met je huisdiervriend. De eerste stap om een band met je nieuwe vogelvriend te krijgen, is doen wat het zou doen voor andere leden van de kudde:zingen.
Parkieten houden van zingen en zijn ongelooflijk communicatieve vogels, en zoals je zult merken wanneer je je parkiet grootbrengt, zullen ze favoriete geluiden ontwikkelen die ze voor jou en zichzelf zullen zingen. Natuurlijk, met zoveel als parkieten houden van zingen, zou het logisch zijn dat zingen voor je parkiet kan helpen om een band met jou te krijgen.
Je hoeft niet te zingen, maar als je tijd doorbrengt met je parkiet (wat vaak zou moeten zijn als je een band met hem probeert te krijgen), moet je met hem praten. Ze horen graag geluiden en kunnen het idee begrijpen dat je tegen ze praat.
Maak er een punt van om je parkiet elke ochtend te begroeten en de hele dag langs de parkiet te lopen. Als je je parkiet voor een langere tijd alleen moet laten, moet je de radio aanzetten of de tv aan laten staan. Vanuit het perspectief van een parkiet kan dit ook overkomen als spraak.
Met de hand temmen is de volgende stap van binding, en het is misschien wel een van de meest cruciale stappen. Het is net zo eenvoudig als het klinkt, vooral als je het wilt knuffelen. In het begin zul je niet te veel met de parkiet doen, omdat je algemene doel is om de parkiet vertrouwd te maken met je hand en hem te laten zien dat je het geen kwaad bedoelt.
Om te beginnen zult u uw hand gewoon geleidelijk aan de omgeving willen introduceren. Dit kan beginnen door uw hand bij de spijlen van de kooi te plaatsen wanneer uw parkiet zich in de buurt van een van de zijkanten bevindt, maar de parkiet nog niet aanraakt.
Denk eraan om langzaam, opzettelijk en op een niet-bedreigende manier te handelen, want vanuit het perspectief van je parkiet ben je een reus. Je kunt ook overwegen om rustig en stil te praten om dit proces te ondersteunen, aangezien parkieten graag spraak horen.
Als je parkiet eenmaal vertrouwd is met dit niveau van 'hantering', wil je langzaamaan meer opdringerig worden in zijn omgeving. Begin met je vingers tussen de tralies te prikken, zodat hij je hand kan onderzoeken.
Uiteindelijk kun je zelfs je hand in de kooi steken en hem daarbij snoepjes aanbieden, zodat hij deze ontmoeting kan associëren met positieve gedachten (net zoals je zou doen met honden). Naarmate de tijd verstrijkt, wil je misschien de parkiet naar je hand lokken met de lekkernijen, zodat hij kan leren dat het oké is om op je hand te rijden.
Dit is een langdurig proces en het kan bijna een volledige maand van dagelijkse, toegewijde training vergen. Je moet dit minimaal twee keer per dag 15 minuten met je parkiet doen, zodat hij langzaam aan je kan wennen. Zodra je dit kunt doen, open je de weg naar een knuffelige parkiet.
Het antwoord op deze vraag kan een beetje onduidelijk zijn. Parkieten zijn absoluut knuffelbaar, maar op hun eigen manier. Je moet niet vergeten dat parkieten heel andere wezens zijn dan mensen, en zelfs de meeste zoogdieren. De definitie van 'knuffelen' van een parkiet is misschien niet wat je verwacht.
Parkieten, om het op één manier te zeggen, tonen hun genegenheid door middel van alle vormen van fysieke aanraking. Ze vinden het heerlijk om op je schouder te kunnen zitten en de hele dag tegen je aan te duwen. Ze zullen vaak met hun hoofd tegen je nek snuffelen als hun vorm van "knuffelen".
Daarnaast zal het ook in je hand snuffelen en over je hele lichaam klimmen. Je zult merken dat het je haar probeert te kammen, omdat dit waarschijnlijk het deel van jou is dat het dichtst bij veren lijkt op je parkiet.
Een parkiet die bereid is je te knuffelen, is een parkiet die niet bang is om zijn fysieke genegenheid te tonen. Het kan behoorlijk wat tijd en geduld kosten om op dit punt te komen, en je moet altijd rekening houden met hun delicate formaat wanneer je ze meeneemt voor een ritje op je schouder. Daarom zijn ze, hoe lief parkieten ook zijn, niet de beste huisdieren voor jongere kinderen.
Als u een parkiet voor uw kinderen wilt adopteren, is de beste tijd hiervoor wanneer uw kinderen oud genoeg zijn om het idee te begrijpen dat een band met de parkiet en ermee kunnen spelen minstens een maand toegewijde geduld en rustige hechtingssessies.
Jongere kinderen kunnen je parkiet gestrest maken door hun onverwachte geschreeuw en/of gehuil, en iets oudere kinderen begrijpen misschien niet het geduld of de delicatesse die nodig is om met de parkiet om te gaan.
In zekere zin zijn parkieten beter voor oudere kinderen, niet omdat de parkiet gewelddadig is of het kind zou kunnen overweldigen, maar integendeel. Een jong kind kan uw parkiet per ongeluk gestrest maken en hem per ongeluk schade toebrengen als het hem iets te hard probeert op te pakken, ongeacht hoeveel het jonge kind het goed bedoelt.
Parkieten zijn geen dieren die geschikt zijn voor jongere kinderen, simpelweg omdat jongere kinderen de tact missen om met parkieten om te gaan en te zorgen, zelfs onder toezicht.
Jongere kinderen zijn luidruchtig en hebben misschien niet het gevoel om hun volume in de buurt van dieren te regelen, vooral niet bij dieren die zo gevoelig zijn als de parkiet kan zijn. Jongere kinderen begrijpen misschien ook niet helemaal hoe kwetsbaar en dun het skelet van een parkiet is, en wanneer ze proberen de parkiet te grijpen, kan dit per ongeluk schade toebrengen.
Bovendien stellen parkieten het niet op prijs om gegrepen te worden. Ze geven er de voorkeur aan je te vertrouwen en komen naar je toe op hun eigen voorwaarden. Daarom is het hechtingsproces zo belangrijk omdat het die voorwaarden aanmoedigt dat je parkiet zich op zijn gemak voelt bij jou.
Jongere kinderen begrijpen deze behoefte aan geduld misschien niet, zelfs als ze het goed bedoelen, en de gretigheid van een kind om een parkiet te ontmoeten en vast te houden, kan gemakkelijk als agressie overkomen.
Dit kan ertoe leiden dat de parkiet zich defensief gedraagt, pikt of bijt in de handen van een jong kind. Afhankelijk van de persoonlijkheid van het kind, kan hij of zij reageren met angst of pijn, fysiek uithalen naar de vogel, of schreeuwen van pijn, wat de parkiet alleen maar meer zal doen schrikken.
Voor het grootste deel zijn parkieten een dier dat uiterlijk door oudere kinderen moet worden verzorgd. Beschouw een middelbare tiener als de juiste leeftijd om voor een parkiet te gaan zorgen, nogmaals, met behoorlijk wat toezicht om ervoor te zorgen dat de parkiet veilig is, zelfs als je kind het goed bedoelt.
