Gegroet, mijn pawsome menselijke volgelingen en kattencohorten.
Forrest hier, komt naar je toe gekweld en verraden...
Waarom ben ik verraden, vraag je?
Nou, het eerste wat je moet weten over mijn huis:we sluiten de deuren niet. Ja, de voor- en achterdeuren blijven gesloten, waardoor de gevaren van de wilde wereld worden buitengesloten. Maar de binnendeuren blijven te allen tijde open, aangezien alles binnen deze muren zich binnen mijn domein bevindt.
En weet je wat mijn vader deed?
Hij sloot de deur van wat mama de ‘reservekamer’ noemt. Er is niets reserve op mijn grondgebied; alle plaatsen zijn van mij om te openen wanneer ik ervoor kies! En ineens denkt papa dat hij gewoon een deur kan sluiten die altijd open heeft gestaan?
Toen ik de gesloten deur ontdekte, deed ik wat elke zichzelf respecterende kat zou doen en miauwde naar de deur. Toen miauwde ik opnieuw en opnieuw. Niemand kwam om dit onrecht recht te zetten, dus ik begon te miauwen en het volume te verhogen totdat ik mijn smeekbede hoorde weergalmen van de houten vloeren.
Ik keerde terug naar het miauwlied, maar nu voegde ik het geraas van mijn poten onder de deur toe en schudde het in zijn frame. Ten slotte arriveerde mijn moeder en ik vertelde haar dat mijn vader ongelijk had. Ze tilde me alleen op, droeg me weg van het toneel en zei:"Forrest, je kunt daar nu niet naar binnen."
Mijn kattenvrienden, je voelt deze steek, dat weet ik zeker. Je begrijpt hoe belangrijk het is om toegang te krijgen tot je territorium. En dan weggevoerd te worden van de belediging, te horen dat het niet langer van mij was om te zien. Hmph , zeg ik!
Ik wurmde me uit de inkapseling van mijn moeder en haastte me terug naar de deur, mijn benarde toestand schreeuwend. Wat zit daar in dat ik niet kan zien? Hoe durven mijn ouders me uit mijn rechtmatige territorium te sluiten!
Ik zwoer, toen en daar, te schreeuwen totdat de deur werd geopend en de toegang tot mijn territorium was herwonnen. Maar het uur van het dutje daalde al snel en mijn gelofte werd herschreven voor terugkeer na slaap.
En nu ik op de bank zit om een middagdutje te doen, kan ik je rustig vertellen waarom katten miauwen bij gesloten deuren.
Voor jullie, mensen, lijkt dit sluiten van de deur misschien onbelangrijk, maar zoiets kleins bezorgt katten grote overstuur omdat onze huizen de gebieden zijn die we kennen. En geloof me, we kennen elke centimeter van onze stampende grond.
Het lijkt misschien dat we niet om al onze ruimte geven, en delen ervan niet vaak bezoeken. Maar het kan ons schelen. Oh, je ziet ons misschien niet een plek onderzoeken, maar we hebben, oh, we hebben...
Dus, om het duidelijk te zeggen, katten miauwen bij gesloten deuren, omdat plotseling de toegang wordt geweigerd, de nieuwsgierigheid van katten overdriveert, samen met onze stembanden.
Pappa en mamma hebben me allebei om de beurt bij de deur weggesleept met speelgoed en knuffels, maar dat vergeet ik niet. En mama had het lef om te zeggen dat ik er gewoon aan moest wennen dat de deur dicht was. Ze mompelde ook iets slims over haar trommelvliezen die samen met mij leden.
Ik voel ook... wacht, wacht! Ik hoor papa de deur openen! Ik moet gaan, maar zoals altijd...
Vergeet de kat niet te voeren.
