De Tonkinees is een door mensen ontworpen ras, het resultaat van een kruising van Siamese en Birmese rassen. Het is middelgroot, stevig en zeer gespierd, maar het exterieur van een Tonkinees vraagt om balans en matiging in plaats van een specifieke maat of eigenschap.
Extremen aan welke kant dan ook worden niet begunstigd, en hoewel de Tonk door velen is beschreven als een herinnering aan de oude Siamees met appelkop van 20 jaar geleden, is de voorkeur voor de Tonkanees om gewoon zichzelf te zijn - geen Siamees of Birmees, maar een ras uniek en puur op zich.
Omdat de Tonkinees begon als een ontworpen ras, is er een verscheidenheid aan geaccepteerde kleuren toegestaan. Als een product van paring tussen de Birmezen en de Siamees, zijn drie vachtpatronen naar voren gekomen als de meest voorkomende:solide, zoals de Birmees; puntig (of bleek met donkere ledematen), zoals de Siamees; en nerts, een combinatie van beide.
De nerts is het meest populaire patroon; de schaduw is subtiel en niet zo uitgesproken als het puntige patroon. Mink wordt over het algemeen een donkere kleur genoemd, maar het verwijst ook naar de textuur van de vacht. De nerts kan bijvoorbeeld ook in champagne of platina zijn.
Door de jaren heen hebben fokkers selectief fokken gebruikt om overeenkomsten met de Siamees te verwijderen, waarbij de effen nertstinten de voorkeur kregen boven de punten die van de Siamees werden geërfd. Puntige patronen worden ook niet geaccepteerd voor show, maar worden regelmatig gebruikt voor de fokkerij, omdat alleen katten met punten in de vacht katten met een stevige vacht kunnen produceren.
Net als zijn voorouder, de Siamees, heeft de Tonk vaak blauwe ogen. De Siamees heeft technisch gezien geen blauw gepigmenteerde ogen, maar heeft eerder kleurloze ogen die licht reflecteren, net als de lucht. Deze zelfde kwaliteit wordt overgedragen in de Tonkinees. Een van de bekendste kenmerken van het Tonk-ras is het verschijnen van aquakleurige ogen die overeenkomen met de nertsvacht. Het uiterlijk van aquakleuring in de ogen is eigenlijk een zeer zorgvuldig geselecteerde combinatie van geel tot groen, uitgebalanceerd met lichtreflectie. Door de weerkaatsing van het licht lijken de ogen aqua en zullen ze anders reflecteren, afhankelijk van het beschikbare licht en het tijdstip van de dag, net zoals het blauw van de lucht van kleur lijkt te veranderen.
Maar niet alle Tonks hebben aquaogen en het is ook niet altijd een gewilde kwaliteit. De standaard staat niet toe dat punten en vaste stoffen aqua-ogen hebben, hoewel ze bestaan, en kunnen worden geaaid voor gezelschap, maar niet laten zien.
Het opzettelijk fokken van de Tonkinees begon in de jaren zestig, maar dit ras is in verschillende perioden en op verschillende plaatsen erkend. Het wordt verondersteld een van de rassen te zijn geweest die worden vermeld in de Cat Book Poems of Siam, geschreven tijdens de Ayudha-periode tussen de 14e en 18e eeuw. Ze lijken ook veel op de "chocolade Siamese" katten die in het begin van de 19e eeuw naar Engeland werden gebracht, en als een kleine donkerbruine kat genaamd Wong Mau die in 1930 door Joseph Thompson naar Californië werd gebracht. Dit zijn de voorouders van de huidige Tonkinees , en men zou kunnen veronderstellen dat het bestaan van deze vroege uitlopers het resultaat was van natuurlijke kruisingen tussen de Siamees en de Birmezen, of iets dat lijkt op de Birmezen. Aan deze twee ouderrassen hebben we in ieder geval het bestaan van de moderne Tonkanees te danken.
Net zoals de Tonk een fysieke combinatie is van de ouderrassen, maar toch een eigen koets heeft, zo is dat ook met persoonlijkheid. Matiging is de sleutel tot de ideale Tonkinees. Dit ras is erg actief, maar niet hyperactief. Het zal door het huis rennen, zijn eigen kleine stormloop van geluid maken, en ronddraaien als een circusaap. Ze zijn erg grappige metgezellen en houden ervan om familie en gasten te vermaken. Maar ze kunnen ook tevreden zitten, liefdevol kussen en knuffelen met hun voorwerpen van toewijding. Ze zorgen voor geweldige schootkatten.
Inderdaad, als het geen schootkat is waarnaar u op zoek bent, zal dit niet de kat voor u zijn. De Tonkinees hunkert naar genegenheid, verwacht het, eist het - allemaal liefdevol gedaan natuurlijk. Dit is geen afstandelijke, snobistische kat. Ze zijn leuk om in de buurt te zijn, met een goed temperament en gevoel voor humor, en ze houden ervan om gesprekken te voeren. De Tonk spreekt in zinnen en alinea's en verwacht dat je aan elk woord blijft hangen. De beloning is een gelukkige kat die het goed kan vinden met kinderen en andere dieren, en een constante bron van vreugde, gelach en liefde zal zijn.
De Tonk houdt er niet van om lang alleen te zijn en zal kattenkwaad uithalen als hij zich te vaak verveelt. Dit is een van de meest speelse kattenrassen, het moet spelen. Als u uw kat alleen moet laten, kunt u het beste een medekat hebben om hem gezelschap te houden.
Een van de gelukkigere aspecten van een kruising zijn, is dat de Tonkinees geen gezondheidsproblemen heeft. Ze zijn een gezond en krachtig ras, met geweldige temperamenten en sterke genen. Inteelt werd vermeden en zorgvuldige selectie vanaf het begin was de sleutel tot het creëren van een stevige lijn. Het is twintig jaar geleden dat er behoefte was aan outcross. De Tonkinees is uitsluitend met andere Tonkanees gefokt, en dat komt door het zorgvuldige selectieproces van de vroege fokkers.
Het is echter essentieel om uw huis katbestendig te maken, net zoals u zou doen voor een menselijke peuter. Dit ras staat bekend om zijn onstuimigheid. Het is niet bedoeld om kwaad te doen, maar het houdt van plezier maken, en het is verstandig om je breekbare schatten op veilige locaties te plaatsen, waar ze niet kunnen worden omgestoten. Zijn liefde voor spelen kan hem ook op andere manieren onvoorzichtig maken, en het wordt sterk aanbevolen als een kat die alleen binnen is. Als dat het geval is, moet u uw huis grondig inventariseren, gevaarlijke situaties verwijderen en ervoor zorgen dat er manieren zijn waarop uw kat zichzelf kan bezighouden als u het druk hebt of niet in de buurt bent. Een krabpaal, speelgoed om rond te rennen en te jagen, en een over het algemeen veilige omgeving zijn alles wat je nodig hebt om te voelen dat je Tonk alles krijgt wat hij nodig heeft.
De Tonkinees bestaat waarschijnlijk al eeuwen, hoewel hij pas recentelijk met opzet is gefokt. De nakomelingen van een kruising tussen Birmese en Siamese katten, zijn voorouders kwamen voor het eerst naar Engeland vanuit Siam (nu bekend als Thailand) als rassen met stevige bruine jassen. (Deze katten zouden later de Birmese, Chocolate Point Siamese, Havana Browns en Tonkinese rassen worden.) Tijdens de late jaren 1800 en vroege jaren 1900 werden de Siamese en effen katten in heel Europa tentoongesteld. Helaas begonnen alle wedstrijden in het begin van de 20e eeuw alle Siamese katten zonder blauwe ogen te verbieden.
Dit veranderde allemaal in het begin van de jaren zestig, toen Margaret Conroy, een Canadese fokker, een sable Birmees kruiste met een Seal point Siamees. Conroy beschreef de kittens als gouden Siamees, omdat ze kenmerken van beide rassen leken te vertonen. Fokkers van de katten begonnen een consistente hoofd- en lichaamsstijl te krijgen en veranderden de rasnaam in Tonkinees. (Een verwijzing naar de baai van Tonkin in de buurt van Zuid-China en Noord-Vietnam, hoewel er geen verband is met de kat.)
In samenwerking met andere opmerkelijke fokkers zoals Jane Barletta uit New Jersey, schreef Conroy de eerste rasstandaard - een abstract esthetisch ideaal voor het diertype - die werd gepresenteerd aan de Canadian Cat Association (CCA). (De Tonkinees heeft de eer het eerste ras te zijn dat in Canada is ontwikkeld.)
In 1971 werd de CCA het eerste kattenregister dat de Tonkinees de kampioenschapsstatus toekende. De Cat Fanciers' Foundation (CFA) erkende het ras in 1974 en de International Cat Association volgde in 1979. In 1984 verleende de CFA de Tonk-kampioenschapsstatus. In 1990 had het erkenning gekregen van alle grote kattenliefhebbersverenigingen.
Datums vertellen slechts een deel van het verhaal. Achter de schermen was er veel verzet tegen de erkenning van de Tonkinees als ras. Hoewel de Tonkinees kenmerken vertoonde die waren gefokt uit de Siamese en Birmese lijnen, zagen velen dit nieuwe ras alleen als huisdierkwaliteit en niet geschikt voor shows. Voor velen in de kattenliefhebberverenigingen konden ze niet voorbij gaan aan wat de Tonkinezen in hun eigen voordeel hadden, ze zagen alleen wat het niet had, volgens hun eigen normen voor wat een kat zou moeten zijn. Volgens de normen voor wat een raszuivere zou moeten zijn. De standpunten veranderden niet alleen omdat de Tops hun eigen klas kregen.
Er is nog steeds veel tegenstand voor het ras omdat velen het niet als puur beschouwen, alleen gebaseerd op het recente ontwerp van de lijn. Er wordt vaak vergeten dat veel rassen moeten worden gekruist om de vitaliteit en genetische kracht van de lijn te verbeteren, en dat het het zeldzame ras is dat eigenlijk puur is. Uiteindelijk is zuiverheid van fokken een relatief begrip.
