De afgelopen weken raasden aan ons voorbij en lieten alles in hun kielzog achter, alles behalve één vraag:wat gaan we doen?
We ontmoetten de oncoloog. Hij was geweldig, aardig, grondig, eerlijk. Hij presenteerde ons de twee opties die we al kenden. Chirurgie plus bestralingstherapie (elke dag gedurende drie weken), waardoor de kanker in remissie zou worden gebracht. Of amputatie.
We hebben vele lange, slapeloze nachten gehad om de juiste beslissing te nemen. We zijn hier niet licht over gekomen, maar we hebben besloten om te amputeren. Het geeft Emmett de kans op een lang, gelukkig, kankervrij leven. Er zal een aanpassingsperiode voor hem zijn terwijl hij opnieuw leert hoe hij zijn dag moet invullen, maar de chirurg zei dat hij, aangezien hij zo jong, zo gezond en zo sterk is, binnen 2 tot 3 weken na de operatie in orde zou moeten zijn.
Hoewel we gisteren tot de beslissing kwamen, besloten we te wachten tot maandag om te bellen en de afspraak in te plannen. We zijn gewoon nog niet klaar om te beginnen met aftellen. Ik koester ook nog steeds een geheime hoop dat de oncoloog ons zal bellen en zeggen:"Wacht! We hebben een nieuwe behandeling ontdekt! Met ons nieuwe protocol zal hij kankervrij zijn met vier poten!' Of, nog beter, ik hoop dat de dierenarts ons in paniek zal bellen:"Wacht! We hebben de resultaten door elkaar gehaald! Het is tenslotte niets! HAHAHA! Is dat niet geweldig?”
… zucht…
Ik weet dat dat niet gaat gebeuren. Dus in de tussentijd proberen we positief te blijven en humor te gebruiken om het hoofd te bieden aan de verwoesting die onze lieveling Emmett doormaakt wat zeker een helse maand zal worden.
