Als u merkt dat uw jonge hond mank loopt op een voorpoot, kan dit te wijten zijn aan een aandoening die elleboogdysplasie wordt genoemd. Hoewel deze skeletaandoening kan worden behandeld, is het belangrijk om het te begrijpen en te herkennen, zodat u uw harige vriend binnen de kortste keren weer op zijn pootjes kunt krijgen.
Een van de meest voorkomende oorzaken van kreupelheid in de voorpoot van een jonge hond is een aandoening die elleboogdysplasie wordt genoemd. Het wordt veroorzaakt door skeletgroeiafwijkingen in de elleboog van de hond. Naarmate de hond groeit en rijpt, verslechtert de toestand en leidt dit tot misvormingen en zelfs degeneratie van het gewricht. Helaas, hoe meer het gewricht in de loop van de tijd degenereert, hoe pijnlijker het gewricht voor de hond kan zijn. Elleboogdysplasie is vaak een erfelijke aandoening en wordt vaker gezien bij honden van grote tot grote rassen, zoals Berner Sennenhonden, Duitse herders, Golden retrievers en Labrador retrievers.
ANTWOORD
Een hond die lijdt aan elleboogdysplasie kan een duidelijk verminderd bewegingsbereik in het gewricht hebben en kan zelfs tekenen van pijn of ongemak vertonen bij extensie of flexie van het gewricht. Ze kunnen de mank van het lichaam weghouden en kunnen intermitterende of aanhoudende kreupelheid hebben die verergerd wordt door inspanning, maar die ook kan worden waargenomen als 'stijfheid' bij het opstaan na het rusten. Als ze geriatrisch zijn, is het gebruikelijk om plotselinge episodes van kreupelheid in de ledematen te zien. Naarmate de aandoening vordert, kan er ook vochtophoping in het gewricht zijn en kan een bot-op-bot-rasp zichtbaar worden naarmate het kraakbeen blijft wegslijten.
Er zijn drie botten waaruit het ellebooggewricht bestaat:de radius, ellepijp en humerus en er zijn vier afzonderlijke skeletaandoeningen met betrekking tot de elleboog die kunnen resulteren in de algehele toestand van elleboogdysplasie. Er kunnen er één of meerdere tegelijk aanwezig zijn.
Als u vermoedt dat uw hond last heeft van elleboogdysplasie, maak dan een afspraak met uw dierenarts. Uw dierenarts zal een geschiedenis krijgen, samen met een lichamelijk onderzoek en diepgaand orthopedisch onderzoek, inclusief observaties van het lopen van uw hond en röntgenfoto's (röntgenfoto's).
Röntgenfoto's helpen het gewricht beter te visualiseren, te controleren op open groeischijven, conformationele afwijkingen en eventuele benige fragmenten die irritatie kunnen veroorzaken. Als de röntgenfoto's twijfelachtig zijn, kan uw dierenarts ze voor interpretatie naar een veterinaire radioloog sturen. Een veterinaire radioloog is iemand die gecertificeerd is voor het lezen van röntgenfoto's (naast andere afbeeldingen zoals echografie, MRI en CT-scans) en beter in staat zal zijn om subtielere veranderingen in de gewrichtsruimte te zien die worden veroorzaakt door elleboogdysplasie. Af en toe kunnen meer geavanceerde tests nodig zijn voor een definitieve diagnose. Dit kan inhouden dat u een MRI krijgt en/of een naald en spuit gebruikt om een vloeistofmonster uit de gewrichtsruimte op te zuigen. De verkregen gewrichtsvloeistof kan vervolgens worden getest op ontsteking of infectie die de toestand van uw hond verder zou kunnen compliceren.
Behandelingsopties zijn afhankelijk van hoe ernstig de toestand van uw hond is. Als de elleboogdysplasie mild is, kunnen conservatieve medische opties worden aangeboden.
Als de toestand van uw hond ernstiger is, zijn er enkele chirurgische opties. De meest chirurgische methode is het gebruik van een fiberoptische scoop (artroscopie genaamd) om de gewrichtsruimte binnen te gaan en eventuele losse flappen of stukjes kraakbeen en/of bot te verwijderen. In zeldzamere gevallen kan een door de raad gecertificeerde chirurg kiezen voor een open-gewrichtsbenadering in plaats van de arthroscopische.
Beheer van symptomen kan ook worden bereikt door niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen. Gewrichtssupplementen zoals glucosamine/chondroïtine (Dasuquin, Cosequin, Vetri-Flex, Glycoflex) en essentiële vetzuursupplementen kunnen ook helpen om het gewricht te smeren en ontstekingen te verminderen. Integratieve therapieën, zoals lasertherapie met koude therapie, kunnen ook helpen pijn en ontsteking te verminderen.
Als bij uw hond elleboogdysplasie is vastgesteld, kan uw dierenarts u ook doorverwijzen naar een gecertificeerde hondenrevalidatiespecialist voor meer revalidatieactiviteiten, zoals zwemmen, een loopband onder water en bewegingsoefeningen.
Ten slotte is gezonde lichaamsbeweging van het grootste belang bij honden met elleboogdysplasie. Het lijkt misschien contra-intuïtief om een jichtig gewricht te trainen, maar het uitbalanceren van de juiste hoeveelheid en de juiste soort oefening kan spieratrofie en gewichtstoename voorkomen. Geatrofieerde spieren en extra kilo's kunnen artritis verergeren. Neem contact op met uw dierenarts om te zien welk type oefening het beste is voor uw hond.
De meeste honden met elleboogdysplasie reageren goed op de bovenstaande therapieën en leiden een gezond en gelukkig leven. De individuele prognose van uw hond hangt af van zijn leeftijd, algehele gezondheid en de ernst van het gewricht.
10 veelvoorkomende gezondheidsproblemen bij honden die u moet weten