Bonnie, een Brindle Great Dane, met Sparkle, een Chihuahua-mix. De relatie tussen mensen en honden gaat minstens 15.000 jaar terug, waardoor honden mogelijk het eerste dier zijn dat werd gedomesticeerd. In die tijd hebben honden veel rollen gespeeld en veel taken uitgevoerd voor hun menselijke metgezellen. Honden zijn er in een verbazingwekkende verscheidenheid aan vormen en maten, maar van de gigantische en nobele Duitse dog tot de kleine en vasthoudende chihuahua, ze zijn allemaal één soort met één basisgeschiedenis.
In dit artikel zullen we onderzoeken waar honden vandaan komen en waarom ze eruitzien en handelen zoals ze doen. We zullen ook leren wat recent genetisch werk ons over onze honden kan vertellen en hoe we de juiste hond voor u kunnen vinden.
Honden zijn leden van de familie Canidae . Canids maken deel uit van een grotere groep genaamd Carnivora , waartoe ook beren, katten en zeehonden behoren. Fossielen laten ons zien dat Canidae zich ongeveer 40 miljoen jaar geleden afsplitsten van de gemeenschappelijke voorouders van Carnivora. Vanaf ongeveer 15 miljoen jaar geleden kunnen we Canidae onderverdelen in drie subgroepen:vosachtige dieren, wolfachtige dieren en Zuid-Amerikaanse hondachtigen, zoals de manenwolf en krabetende vos. Leden van de wolfachtige groep zijn wolven, coyotes en jakhalzen, die allemaal nauw verwant zijn.
Toen ze de diversiteit van honden en wilde hondachtigen observeerden, redeneerden wetenschappers zoals Charles Darwin dat verschillende soorten honden afstammen van verschillende soorten wilde hondachtigen. Moderne DNA-analyse laat ons echter zien dat honden alleen afstammen van wolven.
In de volgende sectie zullen we bekijken hoe deze evolutie zou kunnen gebeuren.
Net als wolvenpuppy's zijn pasgeboren honden blind, doof en volledig afhankelijk van hun moeder. Ook al is het duidelijk dat honden afstammen van wolven, het is minder duidelijk hoe dit tot stand is gekomen. De conventionele opvatting, en een algemeen vertegenwoordigd in zowel fictie als non-fictie, is dat prehistorische mensen wolvenjongen uit hun holen haalden en ze opvoedden om mensen te zien als hun 'roedel'. Deze getemde wolven leefden met mensen en reproduceerden. De mensen die voor hen zorgden, koesterden individuen met vreemde jassen of een zwaardere botstructuur, wat de dood in het wild had kunnen betekenen. Na verloop van tijd begonnen mensen deze wolfshonden selectief te fokken totdat ze uiteindelijk de diversiteit aan honden creëerden die we tegenwoordig zien.
Het probleem met deze theorie is dat de aanvankelijke verschuiving van wolfachtige naar hondachtige eigenschappen slechts heel langzaam had kunnen gebeuren. Wolven zien er relatief uniform uit, dus de kans dat een mutatie willekeurig verschijnt in een populatie in gevangenschap is klein. Het zou vele duizenden of zelfs miljoenen jaren hebben geduurd om veel diversiteit te krijgen. Toch toont fossiel bewijs aan dat honden nog niet zo lang geleden verschenen. Als het waar is dat honden pas zo'n 15.000 jaar bestaan, is dit evolutionair gezien een oogwenk. DNA-bewijs geeft aan dat honden misschien wel 100.000 jaar geleden begonnen te splitsen met wolven, maar dit is nog relatief recent. Toch zien we bij honden enkele van de meest extreme fysieke diversiteit van alle zoogdiersoorten. Er is meer variatie in grootte, kleur, vachttextuur en andere aspecten van uiterlijk bij honden dan bij alle andere leden van de hondenfamilie.
Dus, hoe is het gebeurd?
Recente publicaties, zoals het controversiële boek "Dogs:A Startling New Understanding of Canine Origin, Behavior, &Evolution", door Raymond en Lorna Coppinger, presenteren een alternatieve theorie voor de manier waarop honden uit wolven zijn geëvolueerd. De Coppingers suggereren dat sommige wolven "zichzelf hebben gedomesticeerd". Toen mensen van mobiele jagers- en verzamelaarsgemeenschappen naar sedentaire dorpelingen gingen, creëerden ze een nieuwe ecologische niche voor naburige wolven. De traditionele niche voor wolven is een bosroofdier van herbivoren (planteneters) zoals herten en elanden. Deze niche vereist dat wolven groot, sterk, innovatief zijn en kunnen leren door het goede voorbeeld te geven.
Mensen die in een groep samenleven, produceren voedselresten en ander afval, wat een waardevolle voedselbron is voor dieren. Wolven die in de buurt van mensen woonden, begonnen te profiteren van deze bronnen, en de brutaalste wolven kregen het meeste en overleefden het beste.
Tegen de tijd dat wolvenpups 19 dagen oud zijn, beginnen ze achterdochtig te worden tegenover vreemden. Daarentegen zijn honden (zoals deze Chihuahua-mix) bereid om contact te maken met mensen tot een leeftijd van 4 maanden. Studies met wolven in gevangenschap tonen aan dat hoewel je wolven kunt opvoeden om enigszins tolerant te zijn tegenover mensen, ze een achterdochtig karakter behouden en buitengewoon moeilijk te trainen zijn. Zelfs wolven die al generaties lang in gevangenschap worden gefokt, gedragen zich niet als honden.
Van oudsher was timide zijn en mensen vermijden een goede strategie voor wilde wolven, maar in dit geval besteedden de schuchtere wolven te veel energie aan het wegrennen en waren ze niet in staat om zo effectief op te ruimen als de brutale wolven. De brutalere wolven overleefden beter, reproduceerden met elkaar en hadden meer nakomelingen die nog brutaler waren. Een groep wolven splitste zich af van de bosjagers en volgde een ander evolutionair pad. Deze nieuwe groep wolven hoefde niet zo snel of zo creatief te zijn als hun voorouders. In feite was klein zijn nu beter omdat kleinere dieren minder voedsel nodig hebben. De belangrijkste eigenschap die de individuen in deze nieuwe groep nodig hadden om te slagen, was tolerant zijn ten opzichte van mensen. Dit proces werd aangedreven door natuurlijke selectie .
In het volgende gedeelte zullen we leren hoe zowel natuurlijke als kunstmatige selectie hebben geleid tot de evolutie van de moderne hond.
Een pasgeborene Engelse Setter-puppy Natuurlijke selectie is het proces dat Darwin voorstelde als het mechanisme achter evolutie. In wezen werkt het als volgt:er is genetische diversiteit binnen elke populatie. Bij dieren manifesteert deze genetische diversiteit zich in fysieke en gedragsvariaties. Dieren kunnen iets groter of kleiner zijn, anders gekleurd, sneller of langzamer, of meer of minder agressief. Sommige van deze kenmerken zijn neutraal -- ze profiteren noch schaden het individu dat ze heeft. Sommige van deze eigenschappen beïnvloeden echter het vermogen van het individu om te overleven en zich voort te planten. Dieren die zich moeten verstoppen maar vreemd gekleurd en beter zichtbaar zijn dan de rest van hun soort, zullen waarschijnlijk jong sterven zonder nakomelingen. Als dat gebeurt, gaan de genetische variaties die die vreemde kleuring veroorzaken verloren. Deze eigenschap is geselecteerd tegen . Omgekeerd zullen dieren met een gunstige kwaliteit beter overleven en zich meer voortplanten, waardoor het aandeel van die eigenschappen in de populatie toeneemt. Naarmate die eigenschappen vaker voorkomen, verandert de populatie in het algemeen naarmate ze beter geschikt wordt voor haar omgeving. Dit is evolutie.
Kunstmatige selectie is een soortgelijk proces, maar mensen selecteren de eigenschappen die doorgaan in plaats van 'survival of the fittest'. Eigenschappen waar mensen de voorkeur aan geven, kunnen al dan niet direct gunstig zijn voor het dier, maar het maakt niet zoveel uit, omdat dit de dieren zijn die mensen kiezen om te fokken. Kunstmatige selectie voor steeds grotere koppen bij buldoggen betekent bijvoorbeeld dat veel buldogpups nu met een keizersnede moeten worden geboren. Dit is geen eigenschap die in de natuur de voorkeur geniet, maar met behulp van diergeneeskunde is het mogelijk om te selecteren op een dier met deze eigenschappen.
Napoleon, een Engelse Bulldog Waar komt al die diversiteit vandaan? Studies uitgevoerd op Russische vossenboerderijen kunnen het antwoord onthullen. In de jaren vijftig begon de Russische wetenschapper Dmitri Belyaev met het selectief fokken van zilvervossen in gevangenschap op een pelsdierfokkerij met het idee om ze tammer en gemakkelijker hanteerbaar te maken. Hij koos zorgvuldig vossen die toleranter waren ten opzichte van mensen dan de rest. Na een paar generaties fokken werden de vossen tammer. Ze ontwikkelden echter ook vreemde vachtkleuren en andere vreemde kenmerken, zoals slappe oren en gekrulde staarten. De nieuwe vossen van Belyaev blaften meer en de vrouwtjes werden vaker en jonger dan hun voorouders krols. In feite hadden de vossen van Belyaev precies dezelfde eigenschappen die we bij honden zien, maar nooit bij wolven. Waarom zou het selecteren op tamere dieren ook individuen creëren met al deze ongewone fysieke eigenschappen?
Deze Duitse herders vertonen speels, puppyachtig gedrag in een spelletje touwtrekken. De theorie is dat door te selecteren op individuen die vriendelijker en minder wantrouwend zijn tegenover mensen, je ook bepaalde aspecten van het ontwikkelingsproces beïnvloedt. Je fokt dieren die meer puppyachtig zijn in hun gedrag. Gekoppeld aan de genen die deze verlengde puppytijd beheersen, zijn andere genen die de vachtkleur beïnvloeden. Bovendien verstoor je, wanneer je de hoeveelheid tijd die gedragsontwikkeling kost, verlengt, sommige andere vormen van ontwikkeling.
Op basis van het onderzoek naar vossen zou de natuurlijke selectieve druk op dorpswolven om tamer te zijn tegelijkertijd een populatie wolven kunnen hebben gecreëerd met allerlei vreemde kenmerken. Nu heb je een groep dieren die kleiner en vriendelijker zijn dan wolven en die in veel kleuren verkrijgbaar zijn. Dit is het punt waarop onderzoekers, zoals de Coppingers, zeggen dat mensen puppy's begonnen te adopteren en sommige eigenschappen de voorkeur gaven boven andere, door kunstmatige selectie te gebruiken om verschillende soorten honden te creëren.
Milo, een voorbeeld van een proto-hond, bekijkt een composthoop Je kunt kunstmatige selectie nog steeds in actie zien in veel delen van de wereld, waar honden aan de rand van de samenleving leven en zich voeden met restjes. Deze "paria"-honden hebben een relatief uniforme grootte, maar variëren in kleur. Ze stammen waarschijnlijk niet af van rashonden, aangezien er geen lokale geschiedenis is van rashonden die als huisdier worden gehouden. In plaats daarvan vertegenwoordigen ze wat het oorspronkelijke hondentype zou kunnen zijn, of proto-dog , evolueerde van wolven om te profiteren van de niche die mensen bieden. Mensen nemen soms ongewone individuen als huisdier, en in sommige gevallen worden deze dieren gefokt en geven ze deze speciale eigenschappen door. Als bepaalde kwaliteiten in de loop van de tijd consequent de voorkeur krijgen, beginnen we de creatie van een ras te zien via kunstmatige selectie.
Als het uiteindelijke proces van kunstmatige selectie hetzelfde is, lijkt het onderscheid tussen deze twee theorieën over de evolutie van honden misschien haarkloven. In beide gevallen werden sommige wolven honden vanwege hun omgang met mensen. Het nieuwe (en zelfs ketterse) idee dat groepen wolven via natuurlijke selectie tot honden zijn geëvolueerd, betekent echter dat honden niet alleen maar gedomesticeerde wolven zijn. Ze zijn echt hun eigen soort, gevormd door hetzelfde proces dat coyotes en andere hondachtigen heeft gecreëerd die van elkaar zijn gesplitst in de stamboom. Misschien door honden te zien als misvormde of ondermaatse wolven die door mensen zijn gemaakt, begrijpen we ze fundamenteel verkeerd en onderschatten we ze als de unieke soort die ze zijn.
Doe de quiz
Speelgoed hondenrasquiz
Een Border Collie-pup begint "het oog" te gebruiken Op een gegeven moment kregen mensen die in de buurt van honden woonden het idee dat honden misschien nuttig zijn voor meer dan alleen het eten van afval. Honden blaffen om elkaar te waarschuwen als er een indringer is. Door hun superieure reukvermogen en gehoor zijn ze beter in het spotten van prooien dan menselijke jagers, en door hun grootte en behendigheid zijn ze beter in het spoelen en vangen.
Volgens de Coppingers zijn wilde wolven roofdieren en volgt hun gedrag een reeks van zeven stappen:
Eerst ziet de wolf zijn prooi. Dan concentreert het zich aandachtig op de prooi (soms "het oog geven" genoemd) en besluipt in een sluipende beweging om zich voor te bereiden op de achtervolging. De achtervolging kan uitmonden in grijpen/bijten of doden/bijten, en deze reeks kan worden afgebroken voordat de fase van doden of ontleed wordt.
Wolven moeten al dit gedrag gebruiken om te overleven. Bij honden breekt dit patroon af. De pariahonden hebben al dit gedrag niet nodig als ze voornamelijk aaseters zijn. Omdat mensen honden hebben gefokt, hebben ze het patroon uit elkaar gehaald, bepaalde aspecten benadrukt en andere gebagatelliseerd of geëlimineerd, afhankelijk van hun doel.
Mensen kunnen bepaalde eigenschappen bevorderen door ofwel paren van honden te fokken die de gewenste eigenschappen delen of door honden willekeurig te laten fokken, maar puppy's uit het nest te ruimen die deze eigenschappen niet bezitten. In beide gevallen gaat de genetische frequentie voor de gewenste kwaliteit in elke generatie omhoog.
Herdershonden moeten kijken en stalken, maar nooit bijten of doden. Honden jagen. Retrievers moeten de prooi pakken, maar mogen niet ontleden. Honden die hun werk goed deden, mochten zich voortplanten, honden die dat niet deden niet. Met intensieve selectie kunnen eigenschappen in slechts enkele generaties worden vastgelegd. Op een gegeven moment kan het nieuwe hondentype een "ras" worden genoemd.
Een Border Collie die geiten hoedt Een Border Collie die geiten hoedt, lijkt sterk op een wolf die zijn prooi besluipt. Het hoofd is naar beneden, het lichaam laag bij de grond, de ogen geklonken op de prooi. De Bordercollie gebruikt dit gedrag echter om de geiten te verplaatsen, niet om op ze te jagen. Het verbazingwekkende is dat honden eigenlijk beter zijn in hun deel van het patroon dan de wolven waarvan ze afstammen, ze hebben alleen niet de hele set.
Om een type hond te herkennen als een ras , moet er een record zijn van fokken die generaties teruggaat. Deze dieren moeten "echt fokken" - dat wil zeggen, ze moeten relatief homogene nakomelingen produceren. Voor elk ras dat wordt erkend door groepen zoals de American Kennel Club, bestaat er een soort rasstandaard. Deze standaard is een volledige beschrijving van hoe het ideale exemplaar van dit ras eruit zou moeten zien en hoe het zich zou moeten gedragen. De standaard kan alles dekken, van vachtkleur, lengte en textuur tot houding, houding en oogvorm. Niet elke rashond van dit ras zal er volgens de norm uitzien of handelen, maar gerenommeerde fokkers werken aan dit doel.
We zullen hierna kijken naar rashonden en "designermixen".
Knelpunten en Founder-effectenVaak kunnen slechts een paar originele individuen een nieuw hondenras voortbrengen. Dit creëert een stichtereffect . Dit betekent dat, hoewel er veel genetische diversiteit kan zijn bij alle honden, alleen de specifieke versies van die genen die het kleine aantal oprichters bezit, deel zullen uitmaken van de nieuwe lijn. Als een witte vacht bijvoorbeeld een gewenste kwaliteit is, kan de fokker alleen witte honden als basis selecteren. Hoewel er veel andere hondenkleuren bestaan, gaan hun versies van genen die coderen voor die kleuren niet naar dit nieuwe ras. Dit vermindert de genetische diversiteit van het ras.
Knelpunten kan ook de genetische diversiteit verminderen. Soms gaan grote aantallen dieren verloren voor de fokpopulatie; misschien wordt het ras impopulair of een ziekte vernietigt veel honden in een gebied. In dit geval gaat veel van de genetische diversiteit verloren omdat de broedpopulatie wordt teruggebracht tot een klein aantal individuen. Zelfs als het ras weer populair wordt en de populatie toeneemt, is de genetische diversiteit van de oorspronkelijke populatie niet langer beschikbaar.
Lees verder
Een witte Akita Inu of Japanse Akita Rashonden vertegenwoordigen genetisch gesloten populaties. De meeste honden van één ras zijn genetisch vergelijkbaar en nauw verwant aan elkaar. Hoe zeldzamer het ras, hoe meer waar dit is. Een genetische analyse van vijf hondenrassen toonde een behoorlijke hoeveelheid genetische diversiteit aan die aanwezig is in de relatief gewone Golden Retriever, maar zeer weinig diversiteit in de meer ongebruikelijke Akita. Er zijn niet zoveel Akita's om uit te kiezen, dus ze zijn allemaal nauw verwant. Nauwe fokkerij betekent dat rashonden er uniform uitzien. Het is ook moeilijk om aan genetische problemen te ontsnappen, omdat zoveel honden in die gesloten populatie dezelfde voorouders hebben.
Een "raszuivere" hond is niet noodzakelijkerwijs van hoge kwaliteit, gezond of een goede vertegenwoordiger van het ras. Sommige puppy's van volwassenen van topkwaliteit zijn mogelijk dichter bij de standaard dan andere puppy's. Gewetenloze hondenverkopers kunnen profiteren van het cachet van fokken en registratie om topprijzen af te dwingen, maar veel rashonden hebben ernstige gezondheidsproblemen.
Met de komst van klonen zou de toekomst van het fokken van honden een andere richting kunnen uitgaan. Vorig jaar meldden Zuid-Koreaanse onderzoekers dat ze met succes een mannelijke Afghaanse windhond hadden gekloond om een genetisch identieke hond te maken genaamd Snuppy (wat staat voor S eoul N ationale U niversiteit p uppie). Zie Hoe klonen werkt voor meer informatie over klonen.
De nieuwste rage in het fokken van honden is het creëren van zogenaamde designermixen. Mensen fokken een rasecht dier met een raszuiver dier van een ander ras in de hoop de beste eigenschappen van elk te vangen en misschien zelfs de negatieven te elimineren. Enkele van de meest voorkomende mixen zijn tussen retrievers, zoals Labradors, en standaardpoedels. Deze "Labradoodles" zouden het vriendelijke, zachte karakter van de Retriever en de weinig verharende eigenschappen van de Poedel hebben.
Een F1 (eerste generatie) Labradoodle Gregor Mendel (1822-1884) ontwikkelde basiswetten van genetica met behulp van kruisingen tussen erwtenplanten met verschillende kwaliteiten - groene of gele erwten, hoge of korte planten, enz. Dezelfde principes, die nu Mendeliaanse genetica worden genoemd, zijn ook van toepassing op honden. Het meest basale genetische scenario is dat een gen op een specifieke locus elke eigenschap bepaalt. (De locatie van een bepaald gen wordt de locus van het gen genoemd.)
Een andere variant van een F1 Labradoodle Een rechte of gekrulde vacht kan bijvoorbeeld worden bepaald door twee verschillende versies van hetzelfde gen. Deze alternatieve versies, die enigszins verschillen in hun DNA-sequentie, worden allelen genoemd. Een individuele hond erft één allel op deze locus van het vachttype van elke ouder. De allelen kunnen hetzelfde zijn of ze kunnen verschillend zijn. Als ze hetzelfde zijn, is het individu homozygoot op die locus. Als ze verschillend zijn, is het individu heterozygoot. (Bekijk het gedeelte "De genenpool begrijpen" van Hoe genenpools werken voor een meer gedetailleerde uitleg.)
Nauw gefokte honden hebben de neiging homozygoot te zijn op de loci die het vachttype bepalen. Als je een hond fokt die homozygoot is voor het ene vachttype met een hond die homozygoot is voor een ander vachttype, dan krijg je een nest puppy's die allemaal heterozygoot zijn op die locus. In werkelijkheid kan de overerving van het vachttype ingewikkelder zijn dan die voorgesteld door eenvoudige Mendeliaanse overerving, maar het basisprincipe is hetzelfde. Alle Labradoodles in het nest hebben vergelijkbare vachttypes (in dit geval golvend en weinig verharend), het resultaat van de combinatie van de verschillende allelen van hun twee ouders.
Je kunt echter niet de ene Labradoodle met een andere Labradoodle fokken en Labradoodle-nakomelingen krijgen, omdat ze geen zuiver ras zijn. Je fokt in plaats daarvan een heterozygoot met een andere heterozygoot. In dit geval heb je een aantal puppy's die meer op Labs lijken, sommige die meer op Poedels lijken en mogelijk alles daartussenin. Dit komt omdat dit mengelingen zijn die tot mengelingen zijn gefokt en geen raszuivere individuen. Het andere om te onthouden is dat erfelijke problemen zoals heupdysplasie in beide rassen aanwezig zijn en niet worden geëlimineerd door kruising.
Honden die een slee trekken in New Hampshire
Zoals we hebben besproken, zijn honden gefokt voor heel verschillende doeleinden. Mensen fokten sommige honden als metgezellen. Zo werden bijvoorbeeld "schoothondjes" gefokt om bij mensen op schoot te zitten. Daarentegen werden andere honden selectief gefokt om actief te zijn - goed in het hoeden van schapen, het najagen van wild of het trekken van sleeën. Toen mensen goede sledetrekkers fokten met andere goede sledetrekkers, creëerden ze een lijn van honden die genetisch geprogrammeerd waren om te trekken. Deze honden trekken niet alleen voor een beloning - voor hen is trekken de beloning. Ze doen graag hun werk. Dit werkt goed als je over de ijzige toendra wilt komen, maar het werkt helemaal niet als je wilt dat een hond mooi naast je loopt. Dit wil niet zeggen dat een sledehond niet kan worden geleerd om te volgen, maar het is bergopwaarts werk, want je vecht tegen generaties van zorgvuldig fokken om het tegenovergestelde te doen.
Elk jaar komen duizenden honden in dierenasielen en reddingsgroepen terecht omdat ze doen waarvoor ze zijn gefokt. Een Australische herder die geen schapen heeft, heeft misschien nog steeds de drive om te hoeden. Bij afwezigheid van schapen kan hij proberen kinderen, katten of zelfs dennenappels te hoeden. Maar kinderen en katten houden er niet zo van om gehoed te worden (hoewel dennenappels dat niet erg vinden). Dalmatiërs werden gefokt om een ongelooflijk uithoudingsvermogen te hebben, zodat ze de hele dag naast hun coaches konden rennen. Maar dat betekent ook dat ze geen genoegen nemen met een blokje om. Rottweilers werden gefokt om vee te drijven en gebruikten hun krachtige frames om de koeien langs de weg naar de markt te spannen. De koeien zijn weg, maar Rottweilers zijn net zo sterk.
Dalmatiërs zijn zeer actieve honden en hebben veel beweging nodig. Fokken is meer dan huiddiep, en het is belangrijk om de achtergrond te onderzoeken van elke hond die u overweegt toe te voegen aan uw huishouden. In het volgende gedeelte bespreken we hoe belangrijk het is om de juiste hond voor u te vinden.
Doe de quizQuiz over het werkhondenras
HondenshowsBinnen populaire rassen bestaan er soms meerdere lijnen van dieren, gefokt met verschillende doelen voor ogen. Een hondenshow is als een schoonheidswedstrijd. Keurmeesters kijken hoe dicht de honden lijken op de normen van hun ras, maar hoewel de honden zich goed moeten gedragen, worden ze niet beoordeeld op het werk waarvoor ze zijn ontworpen. Soms is een goede showhond geen goede werkhond. Een cocker-spaniël met een lange, weelderige vacht kan het bijvoorbeeld heel goed doen in de showring, maar verstrikt raken in doornstruiken.
Veel hondenrasenthousiastelingen doen hun best om zowel vorm als functie bij hun honden te combineren, niet alleen om ze te laten zien, maar ook om mee te doen aan veld- of herdersproeven. Hondenrassen lopen echter vaak uiteen in "show"-lijnen of "werkende" lijnen. Soms lopen de subtypes binnen het ras zo ver uiteen dat de betrokkenen besluiten dat het niet langer één ras is, maar twee. Er zijn nu twee soorten Cocker Spaniel:de Amerikaanse Cocker, bekend als een familiehond met een luxe vacht, en de Engelse Cocker, een jachthond met een kortere vacht. Bekijk voor meer informatie het artikel How Work.
Lees verder
Uitzoeken hoe de nieuwe aanwinst in de rest van het gezin zal passen, is ook een belangrijke factor wanneer een hond kiezen. Afhankelijk van uw verwachtingen voor uw nieuwe hond, moet u weten waarvoor de voorouders van uw hond zijn gefokt. Een Duitse herder wiens ouders en grootouders uitblonken in Schutzhund, zal een heel ander temperament en energieniveau hebben dan iemand wiens familie voornamelijk uit huisdieren bestond.
Binnen elk ras zijn er individuen die min of meer de kwaliteiten vertegenwoordigen die het ras benadrukt. Overweeg een rasredding waar rashonden zorgvuldig worden beoordeeld op hun drive en energieniveau. Aan de andere kant kan een hond van gemengd ras het beste bij je passen.
Verantwoordelijke fokkers en redders werken hard om mensen te helpen matchen met de juiste hond voor hun persoonlijkheid en levensstijl. Ze weten dat een hond wiens energie en intellectuele behoeften worden bevredigd, een gelukkige, goed opgevoede hond is.
De beste hond ter wereld voor de een kan voor de ander een nachtmerrie zijn. Bij het zoeken naar een nieuwe hond is het belangrijk om fokkers te vermijden die meer geïnteresseerd zijn in het verdienen van geld dan het produceren van kwaliteitshonden voor geschikte huizen. Het fokken van honden voor winst is controversieel, omdat er al veel meer honden zijn dan beschikbare huizen. Bovendien brengt verantwoord fokken zoveel kosten met zich mee dat winst maken ergens kan wijzen op het knippen van de hoek. Zie de links in de volgende sectie voor meer informatie over het selecteren van een verantwoorde fokker.
De relatie van mensen met honden is zowel lang als betrokken. Honden zijn een integraal onderdeel van meer aspecten van de menselijke samenleving en cultuur dan welke andere soort dan ook. Vandaag zijn er meer dan 350 erkende rassen, een oneindig aantal mengelingen en honden die helemaal geen ras zijn. Er zijn honden die verdwaalde mensen vinden, bommen en drugs opsporen, blinden begeleiden, vee hoeden en bewaken en zieken troosten; er zijn zelfs honden die bepaalde soorten kanker kunnen detecteren. Bovenal zijn er honden die ons leven gewoon delen en verrijken. Als we meer weten over honden, kunnen we de juiste hond vinden of de hond die we al hebben begrijpen en waarderen.
Bekijk de links in het volgende gedeelte voor meer informatie over wat honden doen of hoe u de juiste hond voor uw levensstijl kiest.
Jenkins overweegt het leven als hond. De opvangsituatie Volgens de Humane Society of the United States sterven naar schatting elk jaar 3 tot 4 miljoen katten en honden in opvangcentra omdat er simpelweg niet genoeg huizen zijn.
Stereer of steriliseer uw huisdier (als de kosten een rol spelen, kijk dan op de HSUS-site voor hulp) en als je overweegt een nieuwe hond aan je gezin toe te voegen, overweeg dan een opvang- of reddingsgroep.
Lees verder