Waarom, uit liefde voor Pete, rollen honden rond in rottende, stinkende, verachtelijke, rottende afschuwelijkheid? Mijn setter-mix, McBeal, had een bepaalde fetisj. Toen ze nog bij mij was, was mijn eigendom bedekt met bomen. Elke herfst, zoals bomen dat doen, vielen de bladeren op de grond. Meng wat regen en verschillende organische stoffen, zoals rottend onkruid, bloemen en alle soorten poep en plas van wilde dieren, en al snel zou een giftige heksenbrouwsel van een van de meest smerig ruikende dingen door deze kant van een rot ei zweven de lucht.
McBeal, die destijds een enorm lange vacht had, dwaalde altijd naar dat deel van het bos, viel op haar rug en rolde in de modder. Meer dan eens rende ik naar haar toe terwijl ik schreeuwde:"Nee! Nee! McBeal! Stop ermee!" Ze zou opduiken bedekt met stinkend slijm. "Waarom doe je dat?" Ik had klaaglijk gehuild, in afwachting van een antwoord. Ik kreeg alleen een kwispelende staart. Haar zus, Sophie, volgde haar godzijdank niet.
Tegenwoordig zijn de bomen verdwenen, vervangen door een gazon, een rotstuin en wilde bloemen. Maar mijn chocoladelab, Loretta, is hetzelfde gaan doen. Deze keer is er geen duivels moeras om in rond te rollen - duizenden zuurverdiende dollars hebben daarvoor gezorgd. Het lijkt erop dat Loretta graag kronkelt in rottend gemaaid gras dat besprenkeld is met Milk-Dud-ogende uitwerpselen van herten. De eerste paar keer riep ik mijn populaire reframe:"NEE! NEE! Loretta! Stop ermee! Waarom doe je dat?"
Ze doet dit al een tijdje, meer sinds we een nieuwe pup hebben. Uiteindelijk gaf ik het op om haar in bedwang te houden. Toen ik mijn dierenarts vroeg naar Loretta's rollende manieren, haalde hij zijn schouders op en lachte.
Als ik moest raden, zijn wij allemaal die honden hebben eerder op deze weg geweest. Maar waarom? Waarom voor de liefde van Pete, of Mike, of wie dan ook, rollen honden rond in rottende, stinkende, verachtelijke, rottende vreselijkheid? Eerlijk gezegd had mijn dierenarts gelijk toen hij zijn schouders ophaalde. Niemand weet het!
Oh zeker, er zijn theorieën. Sommigen vermoeden dat het een overblijfsel is van de evolutie (is niet alles?). Men suggereert dat honden hun eigen geur proberen te maskeren om zich voor roofdieren te verbergen. Ik zal eerlijk zijn, er is een vos die rond mijn eigendom hangt, maar ze is banger voor Loretta dan Loretta voor haar. Er loopt ook een konijn door het terrein, maar het is zo klein dat een van mijn katten het als lunch zou kunnen eten. Dus eerlijk gezegd weet ik niet zeker of die theorie geldt voor Loretta.
Een andere theorie suggereert dat honden, net als wolven, rollen omdat ze iets ruiken dat voor hen zoet is. Wolven vertonen dit gedrag, zodat alle anderen in de roedel weten wat ze zojuist hebben gevonden. Een wolf zal neerploffen in een rottend karkas, helemaal goed worden en in de modder worden gegooid, en terugkeren alsof hij wil zeggen:"Kom op jongens, jullie gaan niet geloven wat ik heb gevonden." Ik heb Loretta nog nooit iemand anders zien vertellen, ook de nieuwe puppy niet, dat ze wat zoetgeurende uitwerpselen van dieren heeft gevonden.
Interessant is dat Canadese onderzoekers in 1986 geurwrijving bestudeerden bij twee groepen wolven in gevangenschap. De onderzoekers kookten verschillende geuren. Sommige waren van herbivoren; anderen van carnivoren. De honden konden ook voedsel ruiken en sommige vervaardigde aroma's, waaronder parfum en motorolie. De onderzoekers merkten op dat de wolven de vervaardigde geuren lekkerder vonden dan de andere. Enkelen hielden van de geur van poema en berenuitwerpselen, terwijl slechts één wolf van gezouten varkensvlees hield. Niemand hield van de tonijnolie.
Anderen zeggen dat geurrollen - zo noemen ze het - een verdedigingseigenschap is. In het januarinummer van de Journal of Ethology schreven onderzoekers van de Universiteit van Wisconsin in Madison dat ze een paar grijze vossen hadden bespioneerd met camera's op afstand in Santa Cruz, Californië. Vier jaar lang klikten de camera's aan en uit. Ze ontdekten dat grijze vossen hun kaken wreven over puma-schaafwonden, een vorm van geurmarkering waarmee de grote katten communiceren met andere poema's. Het resultaat was dat de vossen zichzelf misschien bedekten met poema-geur om roofdieren op afstand te houden.
"Er zijn veel hypothesen, van camouflage in de omgeving ... tot het zoeken naar een groepsgeur (vaak zullen alle leden van een familie-eenheid in de geur rollen), tot verkennend gedrag," Simon Gadbois, een expert in hondengedrag en geurverwerking aan Dalhousie, University in Halifax, Nova Scotia, in een e-mail. Maar uiteindelijk, voegt hij eraan toe, weet niemand het echt.
Dus we zijn weer terug bij waar we begonnen. Ik denk een beetje dat Loretta gewoon plezier heeft, wat volgens Gadbois een mogelijkheid is. "Als je wolven, coyotes of honden het ziet doen, lijkt het me vrij duidelijk dat ze er dol op zijn", zegt hij. "Probeer ze te stoppen! Soms doen dieren dingen om geen andere reden dan 'het is leuk'. We moeten gewoon openstaan voor dat idee."
Oh nou ja! Het is tijd om de honden weer uit te laten. Het gras is nat. Ik vermoed dat Loretta's neus iets aantrekkelijks zal vinden om in rond te rollen. Doe het, lieverd. Je hebt toch een bad nodig.
NU dat is gemeenSophie maakte me altijd gek door haar bevroren poep te eten. Er is zelfs een naam voor dit gedrag:coprofagie. Iedereen lijkt een theorie te hebben. De meesten zeggen dat het een evolutionaire reactie is. In zijn boek "Handbook of Applied Dog Behaviour and Training" zegt Steven R. Lindsay, een gedragsdeskundige bij dieren, dat coprofagie "een van de vele overlevingsgedragingen van de eetlust kan zijn die zijn geëvolueerd om het hoofd te bieden aan de periodieke tegenspoed van hongersnood." Als je honger hebt, heb je honger, denk ik.
