Het is gemakkelijk om te vergeten hoeveel vooruitgang er is geboekt met kleine, kleine babystapjes.
Als je er middenin zit, vooral als je te maken hebt met een probleemgedrag in plaats van een leuke truc, kun je niet eens bevatten dat er licht aan het einde van de tunnel is, laat staan zien het.
Als je daar eenmaal bent, na die piepkleine stappen voor God-weet-hoe-lang te hebben genomen, is het gemakkelijk om elke kleine stap te vergeten die je daar heeft gebracht. Of misschien niet vergeten. Misschien verdoezelen . Ik noem het zelfbehoud, want als je zou kunnen bedenken hoeveel moeite sommige gedragingen kosten... nou, het zou je kunnen ontmoedigen om het te proberen.
Misschien heb je iets in gedachten dat zo was voor jou en je pup. Je eigen Everest of Dog Training. Voor Lucas was het zijn hondagressie. Jaren en jaren en jaren van dagelijks werk, tranen, lessen, tegenslagen, meer dagelijks werk, meer lessen, meer tegenslagen... dat maakte hem uiteindelijk de meest populaire Jock bij hondenopvang (titel bedacht door mij).
Voor Cooper heeft hij een reeks Everests. Sommige zijn uitlopers, denk ik, omdat zo ongeveer alles met hem een soort van strijd vereist. (Alles behalve knuffelen en rennen, toch.)
Onze grote overwinning, waar ik me voor deze bloghop op wil richten, is er een die zo lang duurde en zoveel incrementele stappen dat we op een dag heel recent (vrijdag) beseften... oh, mijn god... we bent aan de andere kant van de tunnel/over de berg en door het bos!
Dat ding?
Het vacuüm.
Ongeveer 4 jaar geleden besloot Cooper uit het niets dat hij het vacuüm haatte. Hij had er niet alleen een hekel aan. Oh nee. Hij moest het doden. Het kwam uit de lucht vallen omdat we een groot deel van zijn puppytijd besteedden aan het ongevoelig maken van dingen als het vacuüm dat hij na de adolescentie gewoon niet zou tolereren. (Zie:Mijn theorie waarom.)
Hoe dan ook, na worstelen met zijn gedrag... beide stofzuigers zitten onder de bijtwonden... besloten we het onveilige, onaangename gedrag aan te pakken. Destijds overwoog ik om een 'voor'-video te maken, maar ik heb er uiteindelijk van afgezien omdat ik, toen ik eenmaal vastbesloten was om het aan te pakken, geen enkel ander incident meer wilde!
We deden alle gebruikelijke dingen om het vacuüm tegen te gaan:we lieten het weg en legden er af en toe wat lekkers op en eromheen, raakten het handvat aan zonder het aan te zetten tijdens het geven van lekkers, het verplaatsen zonder het aan te zetten tijdens het geven van lekkers, enzovoort. De hele tijd, elke keer dat we de stofzuiger moesten laten werken, hebben we hem buiten of in een andere kamer gezet om herhalingen te voorkomen. Daarna gingen we met hem in de buurt, maar achter een hek, terwijl we hem traktaties gaven en uiteindelijk escaleerden we om traktaties weg te gooien van het lopende vacuüm totdat hij uiteindelijk snoepjes van je kon nemen terwijl je aan het stofzuigen was.
jaren. Ook waren onze vloeren nooit helemaal schoon omdat dat allemaal? Ja, het was een enorme pijn in de kont.
Dat brengt ons bij vrijdag. John haalde de stofzuiger eruit en zodra hij op de aan/uit-knop drukte... Cooper rende regelrecht naar hem toe! Naar waar John aan het stofzuigen was! En tot aan de stofzuiger toe!
Natuurlijk, vier jaar later, is zijn denkproces nu:"Vacuüm gaat aan, en hoewel ik er een hekel aan heb, krijg ik stapels en stapels traktatietttttssssss!!!!" Dat was het doel.
Toch hebben we het op de een of andere manier nooit echt gezien of beseft:we hebben ons doel bereikt!
Nee, hij vertrouwt het vacuüm niet, en nee, hij is niet 100%. Ik realiseer me dat hij nog steeds achter de slang aan gaat als ik zijn concentratie laat wankelen. Maar. Hij heeft het gedaan. Of hij doet het tenminste.
En het was zo incrementeel dat we het niet eens beseften!
“NBD! Geef me wat lekkers, man!” (Opmerking:negeer de waardeloze foto. Op een dag zal ik leren hoe ik foto's moet maken ... waarschijnlijk zodra ik een camera heb ... ha!)
'Oké, misschien een beetje een BD hier met de slang. Zie je deze oren? Dit zijn BD-oren. Meer lekkers alsjeblieft.'
Waar werk je aan in kleine babystapjes? Welke vooruitgang heb je geboekt die je misschien als vanzelfsprekend beschouwt? Vier die overwinningen, allemaal!
