Vele jaren geleden, toen ik Supervisor Customer Care was bij de Marin Humane Society, in Novato, Californië, kregen we een hectisch telefoontje van een vrouw die over haar hek had gekeken en zag dat de puber Dalmatiër van haar buurman verstrikt raakte in haar tie-out touw zo slecht dat ze niet kon bewegen. Toen hij zich naar het adres haastte, vond de humane officier van het Genootschap inderdaad de verwarde hond, maar er was iets verdachts aan de plaats van het tafereel. Het touw was zo netjes opgerold en geknoopt om de poten van de hond dat er bij de officier geen ruimte voor twijfel was. Op een zonnige dag was Pebbles opzettelijk vastgebonden en urenlang achtergelaten zonder toegang tot water of schaduw. De officier maakte de hond snel los om de bloedsomloop in haar gezwollen poten te herstellen en haastte haar vervolgens naar een nabijgelegen dierenarts, waar werd vastgesteld dat Pebbles licht uitgedroogd was, maar gelukkig geen blijvende schade had. Om het mysterie nog groter te maken, ontdekte de dierenarts dat Pebbles' rechterachterpoot en heup onlangs waren geschoren voor een soort operatie. Er was duidelijk behoefte aan een onderzoek.
Toen hij later werd ondervraagd, legde de 19-jarige eigenaar van Pebbles uit dat hij zijn hond op haar "straftouw" had gezet omdat ze in huis had geplast, en hij was vergeten haar los te laten voordat hij naar zijn werk vertrok. De operatie was nodig geweest om een gebroken been te herstellen, dat bij een eerdere gelegenheid was toegebracht, toen de eigenaar beweerde de hond van de veranda te hebben geduwd om in huis te plassen. Je moet, beweerde hij met vertrouwen, je hond straffen voor het plassen in huis, anders zou ze nooit zindelijk zijn. Zijn methode van op straf gebaseerde training werkte duidelijk niet, aangezien arme Pebbles op de leeftijd van 10 maanden nog steeds in huis aan het plassen was.
Wat de eigenaar van de jonge Dalmatiër zich niet realiseerde, was dat straf niet alleen een relatief ineffectief middel is om een puppy zindelijk te maken, maar dat zijn hond niet eens een zindelijkheidsprobleem had. In plaats daarvan urineerde Pebbles onderdanig om te proberen haar boze, gewelddadige eigenaar te sussen, en alle straf die haar eigenaar haar oplegde, maakte het probleem alleen maar erger.
De eigenaar van Pebbles werd beschuldigd van dierenmishandeling. Hij pleitte schuldig aan een misdrijf en, tot eeuwig geluk van Pebbles, verbeurde hij het eigendom van zijn hond. Ze werd geadopteerd door een meer begripvolle eigenaar die met succes een goed trainingsprogramma implementeerde, en in slechts een paar maanden tijd was het onderdanige urineren van Pebbles geen probleem meer.
