Zoals veel van de Franse honden, ziet de Anglo-Français de Petite Vénerie er elegant en delicaat uit. Het Engelse erfgoed geeft het een beetje meer robuustheid. Het hoofd helt langzaam af naar de snuit, die matig lang is. De neus is prominent, met brede neusgaten, en de ogen zijn groot en zacht. De poten zijn lang en recht en de staart strekt zich elegant uit vanaf de ruggengraat.
De vacht is kort en dicht en wordt vaak gezien in de kleurencombinatie die populair is bij Franse honden - oranje en wit. Ze kunnen ook wit en zwart of driekleurig zijn.
De Anglo-Français de Petite Vénerie, een geurhond, is een energieke jachthond die graag werkt. Ze houden er ook van om in een roedel te zitten, dus idealiter zou je meerdere honden moeten hebben en veldwerk met ze moeten doen. Deze honden kunnen gemakkelijk parttime buiten leven (met opvang) en zijn in feite meer werkhonden dan gezinshonden. Dat gezegd hebbende, ze zijn zachtaardig met kinderen en hebben een lief karakter, maar kunnen soms koppig zijn, wat het trainen moeilijk kan maken.
Het verzorgen van een Anglo-Français de Petite Vénerie is heel eenvoudig vanwege zijn korte vacht. Hun neerklapbare oren moeten regelmatig worden schoongemaakt om infectie te voorkomen, en hij moet na veldwerk worden gecontroleerd op vlooien, teken en verwondingen.
De Anglo-Français de Petite Vénerie kan vaak een geur krijgen en deze tot het einde volgen. Vanwege deze superieure jachtkwaliteiten kan de hond zo gefocust zijn op zijn "prooi" dat deze uit het zicht kan verdwijnen. Tenzij deze honden daadwerkelijk aan het jagen zijn, moeten ze altijd aan de lijn of in een afgesloten ruimte zijn.
De Anglo-Français de Petite Vénerie heeft ook het kenmerkende jachthond "baai", wat de leefsituatie zou kunnen beperken - je buren in een stadsappartement willen niet gewekt worden door een gehuil om 2 uur 's nachts.
Er zijn geen gezondheidsproblemen bekend bij dit ras, maar dit kan komen door de schaarste.
De Anglo-Français de Petite Vénerie bestaat al sinds de 16e eeuw. De naam vertaalt zich als "Anglo-Frans van de kleine jacht." Het "kleine" verwijst naar het spel, niet naar de hond. Het werd in Frankrijk ontwikkeld door Franse en Engelse honden, waaronder de kiekendief, te kruisen om klein wild te volgen. De UKC erkende de Anglo-Français de Petite Vénerie in 1996. Het blijft een vrij zeldzaam ras.
