De Bullmastiff is een sterke, krachtig gebouwde hond met een grote intelligentie en een bereidheid om te behagen. Groot, wendbaar en actief, het is een ideale gezinsgenoot en beschermer.
Vanwege zijn afkomst lijkt de Bullmastiff op zowel de Mastiff als de Bulldog. Deze krachtige en actieve hond heeft matige hoekingen en een sterke en vlotte gang. De lichaamsvorm is ondertussen vierkant en de uitdrukking is scherp. Veel van deze eigenschappen stellen de Bullmastiff in staat om indringers in te halen en te overmeesteren. De dikke, korte vacht van de Bullmastiff is rood, fawn of gestroomd van kleur.
De rustige en zachtaardige Bullmastiff-hond heeft een liefdevol maar stevig huis nodig en is niet bedoeld voor verlegen of gevoelige eigenaren. Het gedraagt zich ook goed in de buurt van kinderen en kan met hen worden opgevoed. Houd er echter rekening mee dat de Bullmastiff een koppige inslag heeft. En hoewel sommige Bullmastiffs gewelddadig kunnen worden tegen vreemde honden (vooral mannen), worden ze beschouwd als een toegewijde metgezel en een uitstekende voogd. In feite is het ras niet gemakkelijk geagiteerd en wanneer het wordt bedreigd, is het onverschrokken.
Het hondenras Bullmastiff doet het niet goed bij vochtig en warm weer. Hij functioneert het beste als binnenhond. Bovendien heeft de Bullmastiff, als groot dier, regelmatig beweging nodig om in goede conditie te blijven, wat kan worden voldaan met korte ravotten en wandelingen aan de lijn. De meeste Bullmastiffs kwijlen en sommige snurken. Een zacht bed en veel ruimte om te strekken zijn belangrijk voor de hond. Minimale vachtverzorging is vereist.
Het ras Bullmastiff, dat een gemiddelde levensduur heeft van 8 tot 10 jaar, is vatbaar voor grote gezondheidsproblemen zoals hemangiosarcoom, osteosarcoom, mestceltumoren, lymfosarcoom, cardiomyopathie, hypothyreoïdie en sub-aortastenose (SAS). Het is ook vatbaar voor heupdysplasie (CHD), maagtorsie, elleboogdysplasie en entropion, wat een klein probleem is. Om enkele van de problemen te identificeren, kan een dierenarts heup-, elleboog- en oogonderzoeken bij de hond uitvoeren.
De ontwikkeling van de Bullmastiff is recent in vergelijking met zijn voorouder, de Mastiff, een van de oudste rassen in Groot-Brittannië. Al in 1791 waren er enkele verwijzingen naar de Bullmastiff en naar kruisingen tussen de Bulldog en Mastiff. Er is echter weinig bewijs om de kruising van de rassen in die tijd te ondersteunen.
De geschiedenis van de Bullmastiff wordt meestal geassocieerd met het einde van de 19e eeuw, een tijd waarin de gewelddadige golf van stropers het leven van jachtopzieners bedreigde. De jachtopzieners hadden op hun beurt een sterke en gedurfde metgezel nodig die rustig zou wachten tot een stroper met zijn hond arriveerde, de hond overwon en aanviel wanneer hem dat werd bevolen. De Bulldog was niet groot genoeg en de Mastiff was niet snel genoeg, dus de jachtopzieners kruisten de twee rassen om een perfecte hond te creëren en noemden hem de 'jachtopziener's nachthond'. De donkere gestroomde kleur van de mix had de voorkeur, omdat deze opging in de nacht.
Met de stijgende populariteit van de hond, kozen verschillende landgoedeigenaren hem om als schildwacht te werken. Velen gaven de voorkeur aan de lichtere reekalfjes, die zwarte maskers hadden. Deze kleur deed denken aan de afstamming van de Mastiff van de hond. Fokkers begonnen te streven naar raszuivere soorten in plaats van de Bulldog en Mastiff te kruisen. Ze wilden een dier produceren met ongeveer 40 procent Bulldog-kenmerken en 60 procent Mastiff-kenmerken, waarmee ze de moderne Bullmastiff creëerden.
Het ras Bullmastiff werd in 1924 als puur beschouwd, toen de Engelse Kennel Club het erkende, gevolgd door de American Kennel Club in 1933.
