Net als mensen zijn honden vatbaar voor problemen met de schijven in hun wervelkolom. Deze aandoening kan bij honden zeer ernstig zijn, extreme pijn veroorzaken en tot verlamming leiden. Tussenwervelschijfziekte verwijst naar een hernia in de wervelkolom. Ook wel een "hernia" genoemd, kan elke hond IVDD ontwikkelen. Het kan te wijten zijn aan een dwarslaesie of een ander probleem, en hoewel er geen manier is om het te voorkomen, kunt u het risico verminderen en weten hoe u het beste voor uw gewonde hond kunt zorgen.
De botten van de wervelkolom, wervels genaamd, worden gescheiden door schijven. De schijven fungeren als kussens tussen de wervel, absorberen schokken en beschermen het ruggenmerg.
Wanneer een van deze schijven geïrriteerd, verplaatst, gezwollen of gescheurd raakt, kan dit schade aan het ruggenmerg veroorzaken. Zie de schijf als een gelei-donut (maar met hardere materialen). Als iets het beschadigt, kan de gelei eruit knijpen. Wanneer een schijf scheurt, kan het materiaal binnenin het ruggenmerg samendrukken, wat extreme rugpijn en abnormale zenuwgeleiding veroorzaakt. De spieren rond dat gebied kunnen strak worden in een poging om stabilisatie toe te voegen.
Het soort neurologische problemen dat wordt veroorzaakt, hangt af van de locatie in de rug waar het ruggenmerg is gewond. IVDD kan voorkomen in de nek, bovenrug, middenrug, lendenstreek en staart.
De symptomen van IVDD zullen variëren en variëren van milde pijn, ernstige pijn tot gedeeltelijke of volledige verlamming.
Tekenen zullen afhangen van de exacte locatie van de hernia of breuk. Als de aangedane schijf(en) zich in de nek bevinden, zijn de eerste tekenen gewoon pijn en moeite om het hoofd en de nek te bewegen. Indien onbehandeld, kan de hond uiteindelijk verlamd raken in alle vier de ledematen.
Als de aangedane schijf (schijven) zich in de onderrug/lumbale zone bevindt, kan de hond volledig functioneel lijken in de voorste ledematen, maar wiebelig in de achterste ledematen. Uiteindelijk kan de hond zijn achterste ledematen achter zich aan slepen.
IVDD kan een chronisch probleem zijn dat geleidelijk verergert. Of het kan een acuut probleem zijn dat spoedeisende zorg vereist. Als uw hond plotseling een ledemaat sleept of veel tijd heeft om normaal te lopen, moet u meteen naar de dichtstbijzijnde open dierenarts gaan. Het niet tijdig behandelen van acute IVDD kan leiden tot blijvende verlamming.
IVDD is vaak een erfelijke aandoening. Het komt het meest voor bij kleine tot middelgrote honden met korte ledematen en langwerpige ruggen, zoals teckels, Shih Tzus, Pekingees, Lhasa Apso's en Beagles. Elk ras kan worden aangetast, maar kleine hondenrassen lijken enigszins vatbaar te zijn.
Een blessure kan leiden tot IVDD. Honden met genetische aanleg hebben meer kans om IVDD te ontwikkelen na een blessure zoals een val. Sommige honden met de onderliggende ziekte kunnen een acute hernia of breuk veroorzaken door gewoon de 'verkeerde kant op te springen'.
Als uw hond tekenen van IVDD vertoont, is het essentieel om hem zo snel mogelijk naar de dierenarts te brengen. Uw dierenarts zal beginnen met het verkrijgen van een grondige medische geschiedenis, vragen stellen over levensstijl, gezondheidsproblemen uit het verleden en huidige symptomen. Vervolgens wordt een volledig lichamelijk onderzoek gedaan. Een neurologisch onderzoek maakt deel uit van dit proces. De dierenarts zal kijken naar motorische functie, reflexen, reactie op manipulatie van de voeten en ledematen, en het vermogen om goed te staan en voeten op de grond te zetten. De dierenarts zal de hond ook zien lopen (of proberen te lopen, afhankelijk van de ernst van de tekenen van de hond).
Als IVDD wordt vermoed, is de volgende stap het bepalen van de ernst. Als de symptomen mild zijn en de hond de motorische functie niet heeft verloren, kan de dierenarts in eerste instantie behandelen met ontstekingsremmende medicijnen, spierverslappers en rust. Het is essentieel dat uw hond rust gedurende de tijd die de dierenarts aanbeveelt. Dit betekent in een bench of kleine kamer blijven, niet wandelen, niet rennen en absoluut niet springen. Korte wandeling aan de lijn is alleen toegestaan voor plassen en poepen. Dit geeft het gebied de kans om te genezen. Vervolgonderzoeken kunnen helpen bepalen of dit acute of chronische IVDD is.
Als de motoriek van de hond ernstig gestoord is, is geavanceerde diagnostiek aan te raden. Uw dierenarts kan u voor deze stap doorverwijzen naar een dierenarts-neuroloog of dierenarts. Eerst zal een spinale MRI (indien beschikbaar) worden gedaan terwijl uw hond onder narcose is. Sommige dierenartsen zullen in plaats daarvan een myelogram uitvoeren (radiopake kleurstof wordt in het gebied rond het ruggenmerg geïnjecteerd en er worden röntgenfoto's (röntgenfoto's) gemaakt om de plaats van de schijfruptuur te lokaliseren.
MRI en röntgenfoto's kunnen andere problemen zoals tumoren en fracturen uitsluiten. Er zal waarschijnlijk ook een CSF-aftap worden gedaan om hersenvocht op te vangen en te testen op ontsteking.
Als uit de test IVDD blijkt, kan een operatie nodig zijn. Dit wordt vaak vooraf besproken omdat uw hond al onder narcose zal zijn tijdens het testen en de diagnose. Gelukkig kan diagnostische beeldvorming de exacte plek lokaliseren waar het schijfletsel optrad. Op deze manier weet de dierenarts precies waar in de wervelkolom geopereerd moet worden.
Spinale chirurgie omvat het doorsnijden van de huid en spieren om de wervels te bereiken. Vervolgens boort de chirurg door het bot en haalt het schijfmateriaal eruit dat het ruggenmerg comprimeert. De procedure duurt meestal één tot drie uur.
Patiënten worden doorgaans drie tot zeven dagen in het ziekenhuis opgenomen, terwijl de dierenarts het herstel in de gaten houdt. Sommige honden zullen onmiddellijke verbetering vertonen, terwijl andere meer tijd nodig hebben. Hoewel de meeste honden volledig herstellen, zullen sommige honden een resterende beperking hebben. Een klein percentage van de honden zal de functie van hun ledematen niet terugkrijgen. De prognose hangt af van de ernst van de ziekte en de individuele hond.
Pijn na de operatie is vaak minder hevig dan de pijn ervoor. Dierenartsen zullen postoperatieve pijn echter reguleren met behulp van verschillende pijnstillers.
Hechtingen op de rug kunnen na twee weken worden verwijderd en veel honden kunnen op dat moment lopen, zelfs als ze een beetje wankelen. Net als bij mensen na een operatie aan de wervelkolom, kan het enkele maanden duren voor een volledig herstel. Fysiotherapie thuis of in een professionele fysiotherapie-instelling kan het proces voor veel patiënten versnellen. Als immobiliteit en pijn terugkeren, kan een nieuwe operatie nodig zijn. Als uw hond niet wil lopen of sporten, gaan liggen of opstaan, of pijn heeft bij het oppakken of van de bank springen, raadpleeg dan uw dierenarts.
IVDD is niet helemaal te voorkomen. Er zijn echter manieren om het risico bij gepredisponeerde honden te minimaliseren. Overgewicht kan bijdragen aan IVDD, dus houd het gewicht van je hond onder controle. Het gebruik van een harnas in plaats van een riem kan de kans op IVDD in de nek verkleinen. Het belangrijkste is om ervoor te zorgen dat uw hond de dierenarts ziet voor jaarlijkse fysieke controles. Uw dierenarts kan mogelijk kleine veranderingen detecteren die duiden op IVDD voordat het serieus wordt. Hierdoor kan uw hond een vroege behandeling krijgen, waardoor later de pijn en immobiliteit veroorzaakt door IDVV wordt voorkomen.
