Indiase egels komen vooral voor in India en Pakistan. Deze kleine wezens zijn klein van formaat en geven de voorkeur aan warme klimaten met veel vegetatie voor holen. Deze solitaire wezens leiden een eenvoudig leven, voeden zich met insecten en kleine gewervelde dieren terwijl ze jaarlijks paren en hun jongen grootbrengen.
Hoewel je misschien denkt dat deze egels dezelfde zijn als degene die je bij je plaatselijke dierenwinkel kunt kopen, zijn ze dat niet. Indiase egels worden nog steeds als wilde egels beschouwd en zijn nog niet volledig geïntroduceerd in het leven in gevangenschap. Laten we eens kijken naar deze schattige egels, zodat we de verschillen kunnen leren tussen hen en de egels die over de hele wereld een geliefd huisdier worden.
| Soortnaam: | Paraechinus micropus |
| Familie: | Erinaceidae |
| Zorgniveau: | Gemiddeld |
| Temperatuur: | Voorkeur voor warme, droge klimaten |
| Temperament: | Voornamelijk solitaire wezens die tijdens het paren vooral met anderen omgaan. |
| Kleurvorm: | Verschillende tinten bruin met witte vacht op gezicht, zijkanten en buik |
| Levensduur: | Onbekend |
| Maat: | Mannen (435 gram) Vrouwtjes (312 gram) |
| Dieet: | Insecten, bij voorkeur kevers, wormen, slakken, schorpioenen, kleine wervels en gemalen eieren |
| Habitat | Tropische doornbossen en geïrrigeerde landerijen waar het mogelijk is om overdekte holen in de grond te maken. |
De Indiase egel is niet de schattige egel die je thuis houdt. Hoewel ze net zo schattig zijn, worden ze nog steeds beschouwd als exotische dieren die nog niet volledig in de dierenhandel zijn terechtgekomen. Deze dieren geven de voorkeur aan tropische klimaten en doen het het beste in droge gebieden. Een eenzaam wezen, ze leven op zichzelf en vinden dat leuk. Hoewel er niet veel bekend is over de levensduur en gezondheid van deze egels, wordt er vooruitgang geboekt om meer te weten te komen.
Indiase egels worden niet als huisdier verkocht. Deze specifieke egel komt alleen voor in de wildernis van India en Pakistan.
Om een egel als huisdier te kopen (er zijn vier gedomesticeerde rassen in de wereld), geef je ergens tussen de $ 100 en $ 300 uit, afhankelijk van zijn leeftijd en gezelligheid.
De Indiase egel is een solitair wezen. Als ze in het wild leven, leeft er maar één egel in een hol. Deze kleine wezens ontmoeten elkaar tijdens het paarseizoen en zodra ze klaar zijn, gaan mannetjes verder en nemen ze geen verdere rol meer in het ouderschap. Deze egels zijn in gevangenschap gehouden, waar het bekend is dat ze hun holen delen en vaker met elkaar omgaan. Net als andere egelsoorten, rollen ze, wanneer ze zich bedreigd voelen, onmiddellijk in een bal om zichzelf te beschermen met hun scherpe stekels.
De Indiase egel heeft verschillende tinten bruin over zijn lichaam. Het echt te onderscheiden kenmerk van deze egels is de kleur van hun gezicht en het brede, ruggengraatloze deel van hun hoofdhuid. Dit deel van hun hoofd heeft een witte kleur op de vacht, net als de buik. De kleur op hun gezicht is vergeleken met die van een wasbeer.
Indiase egels zijn vrij klein. Hun poten zijn donker van kleur en ze hebben kleine voeten en klauwen. In vergelijking met hun grootte hebben deze egels grote oren die puntig worden en korte, harige staarten. Hun ogen zijn donker van kleur en ze hebben een goed gezichtsvermogen.
Terwijl bruin, met witte zijkanten, onderbuik en gezichtsmarkering de standaard zijn van deze egel, is bekend dat albinisme en melanisme voorkomen.
Omdat Indiase egels niet als huisdier worden gehouden, blijft hun leefgebied in het wild. Bij het maken van een hol geven deze egels de voorkeur aan warme klimaten en droge omstandigheden waar vegetatie beschikbaar is. Deze vegetatie wordt gebruikt om insecten en andere prooien aan te trekken en wordt ook gebruikt als een manier om hun holen te bekleden en bescherming te bieden tegen vossen en andere roofdieren.
Indiase egels leven het liefst alleen. Hoewel is opgemerkt dat dit egelras interactie zal hebben en een hol zal delen met anderen in zijn soort, terwijl dit in gevangenschap normaal gesproken niet gebeurt in het wild.
Wanneer het wordt geconfronteerd met andere dieren in hun leefgebied, rolt dit dier instinctief in een bal om zichzelf te beschermen. Wanneer egels iets onbekends ontmoeten of tegenkomen, zullen ze zichzelf zalven, wat betekent dat ze speeksel langs hun ruggengraat verspreiden. De redenen voor deze actie zijn nog onbekend, maar velen denken dat het een manier kan zijn om de veiligheid van nieuwe situaties die ze tegenkomen te markeren of te bepalen.
Indiase egels zijn behoorlijk bedreven in het vinden van voedsel. Insecten, kleine wervels en zelfs wormen vormen het grootste deel van hun dieet. Vreemd genoeg worden er geen planten gegeten door dit egelras, waardoor ze externe bronnen voor water nodig hebben. Het is ook bekend dat deze wezens hun metabolisme verminderen in situaties waar voedsel moeilijk te vinden is.
Tijdens het eten consumeert de Indiase egel zijn hele prooi, inclusief botten. Ze kunnen ook eieren kraken, waardoor ze zich kunnen voeden met die achtergelaten door vogels die op de grond nestelen. In sommige situaties is bekend dat deze egel zijn toevlucht neemt tot kannibalisme bij pasgeborenen kort na de geboorte of als ze een zieke of zwakke egel tegenkomen.
Er is niet veel bekend over de levenscyclus of erfelijke problemen waarmee deze egels te maken kunnen krijgen. In het wild, als voldoende voedsel en onderdak levensvatbaar zijn, gedijen deze dieren normaal gesproken goed. Roofdieren en verlies van leefgebied zijn de belangrijkste problemen waarmee ze dagelijks worden geconfronteerd.
Bij het zoeken naar een partner maken mannelijke en vrouwelijke Indiase egels grommende geluiden. Dit kan een manier zijn om aan te kondigen dat ze een partner zoeken. De meeste paringen vinden plaats tussen de lente en de zomer, wanneer er meer voedsel is.
De meeste vrouwtjes hebben nesten van 1 tot 2 baby's. De jongen kunnen op een leeftijd van ongeveer een week een bal vormen en openen hun ogen na ongeveer 21 dagen. Mannetjes nemen normaal gesproken niet deel aan het ouderschap en het is bekend dat ze na het paren vertrekken. Als mannetjes in het gebied blijven, is het nog steeds het vrouwtje die voor de jongen zorgt.
Helaas staan vrouwelijke (en mannetjes als ze rondhangen) Indiase egels in sommige situaties bekend om kannibalisme. Als ze hun jongen niet opeten, hebben baby's een goede overlevingskans in het wild.
Hoewel de Indiase egel niet een van de vier belangrijkste soorten egels is die als huisdier worden gehouden, betekent dat niet dat ze niet in de dierenhandel mochten. Voorlopig blijven deze exotische dieren echter grotendeels in het wild. Er zou meer onderzoek moeten worden gedaan naar hun gedrag in de buurt van mensen voordat kan worden bepaald of ze ideale huisdieren zouden zijn.
Zoals je kunt zien, lijken Indiase egels op huisdierenegels, maar zijn ze ook heel anders. Hoewel deze dieren het nog steeds goed doen in het wild, is het misschien slechts een kwestie van tijd voordat ze hun weg naar onze huizen vinden. Hoewel het altijd het beste is voor dieren om in hun natuurlijke habitat te blijven, zal het kennen van de behoeften en het gedrag van Indiase egels ons allemaal helpen deze kleine wezens beter te begrijpen en ze meer te accepteren als onderdeel van de wereld waarin we allemaal leven.
