Sommige verhalen sterven niet. In plaats daarvan krijgen ze benen op basis van anekdotes, zoals het verhaal dat de achterneef van je tante's beste vriend vertelt, zweren dat het waar was. Dat is het geval met de mythe dat kalkoenen verdrinken in de regen. De oorsprong ervan heeft banden met verkeerde identificatie en een ongelukkige associatie die al deze vogels genadeloos achtervolgt. Laten we voor eens en altijd het record rechtzetten over deze moedige vogel.
De mythe over kalkoenen die verdrinken in de regen heeft een duistere oorsprong. Je moet toegeven dat de vogel eruit ziet met zijn kale kop en de baard op mannetjes. Dat zegt niets over zijn staart en het gekke geluid dat hij maakt. Al deze dingen hebben ertoe bijgedragen dat veel mensen kalkoenen als domme dieren zien. Alleen al het invoeren van de soort in Thesaurus.com levert een overvloed aan vogelbeledigingen op, zoals:
Over een imagoprobleem gesproken!
Het verhaal gaat dat kalkoenen zo dom zijn dat ze niet eens weten wanneer ze uit de regen moeten komen. In plaats daarvan zullen ze omhoog kijken en vergeten hun snavel te sluiten terwijl hun slokdarm zich met water vult tot een onvermijdelijke ondergang. De mythe klinkt zelfs belachelijk zonder de feiten te doorgronden. Het doet ons denken aan het verhaal van de oude man dat je een uil kunt wurgen door rondjes te lopen rond een boom waarin hij zit.
Alleen al de suggestie dat een kalkoen naar de lucht zou kijken, is beladen met verkeerde informatie. Je hoeft alleen maar naar de kop van de vogel te kijken om te begrijpen waarom. Zoals veel vogels en andere dieren hebben kalkoenen ogen aan de zijkanten van hun hoofd. Het geeft een prooisoort een breder gezichtsveld om hen te helpen een andere dag te leven door te ontsnappen aan een zekere dood.
Aan de andere kant hebben roofdieren, zoals coyotes, uilen en vossen - inclusief mensen - naar voren gerichte ogen. Dat stelt hen in staat zich op hun prooi te concentreren om hun kansen op jachtsucces te vergroten. Als een kalkoen al geïnteresseerd zou zijn in de regen, zou hij zijn kop scheef houden zodat één oog kon zien wat er boven gebeurde, maar voorkomen dat zijn snavel veel regenwater verzamelt.
We moeten ook onderscheid maken tussen wilde en gedomesticeerde kalkoenen. De eerste is een soort die goed is aangepast aan zijn ecologische rol. Hij heeft een uitstekend gezichtsvermogen - overdag. Het kan in een mum van tijd oplopen tot 60 mph. Wilde kalkoenen zijn erin geslaagd om goed samen te leven met mensen. Je zult ze net zo waarschijnlijk in de buitenwijken zien als op akkers. Ze zullen ook niet terugdeinzen voor mensen als ze worden geconfronteerd.
Vergelijk deze vogel met de gedomesticeerde. De laatste hoeft zich meestal geen zorgen te maken over roofdieren. Ze krijgen voldoende voedsel en water om vet te mesten zonder dat ze overtollige energie hoeven te verbruiken. Gedomesticeerde kalkoenen hoeven zich zelfs geen zorgen te maken over andere vogels die met hen zijn opgesloten, omdat hun sporen en snavels zijn bijgesneden. Het is bijna alsof je met twee verschillende soorten te maken hebt.
Dit onderscheid speelt een rol als we kijken naar iets dat de mythen en verhalen over verdrinkende kalkoenen heeft aangewakkerd. Tetanische torticollar spasmen (TT) beschrijven een neurologische aandoening die wordt waargenomen bij gedomesticeerde vogels. Dieren met deze aandoening kunnen hun kop omhoog houden in wat lijkt op een kalkoen, gefascineerd door de regen die erop valt. Ze kunnen maximaal een minuut duren.
Iemand die niet bekend is met deze aandoening, kan aannemen dat de kalkoen zich gedraagt als een kalkoen en niet de voorzorgsmaatregelen neemt om zichzelf te beschermen tegen verdrinking. Dat zou de anekdotes kunnen verklaren die je misschien hoort over deze bizarre mythe. Houd in gedachten dat we het hebben over gedomesticeerde kalkoenen en niet over wilde. Die kant van de medaille vertelt een ander verhaal.
Wilde kalkoenen leven in een breed scala aan habitats en geven de voorkeur aan bossen. Je ziet ze echter ook op plaatsen waar het veel kan regenen, zoals moerassen. Logica vertelt ons dat als het een kwestie van "domme kalkoenen" zou zijn, ze niet in deze habitats zouden wonen of op een andere plaats waar het veel regende. Dat is zeker niet het geval bij wilde kalkoenen uit Florida die in moerassen leven.
Dat brengt ons echter ook bij een ander groot verschil tussen wilde en gedomesticeerde vogels.
Wilde kalkoenen nestelen uit noodzaak in bomen. Het is hun verdediging tegen roofdieren. Onthoud dat wilde vogels korte uitbarstingen kunnen maken, terwijl gedomesticeerde vogels dat niet kunnen. Dat feit speelt ook een rol als je kijkt naar het effect van het seizoen op dit gedrag.
Tijdens de wintermaanden zoeken wilde kalkoenen beschutting op naaldbomen als de loofbomen kaal zijn. Dat suggereert enige intelligentie over het weer.
De mythe over kalkoenen die verdrinken in de regen is precies dat, een verhaal zonder basis. Het is op zoveel niveaus niet logisch, te beginnen met de anatomie van de vogel. Het is essentieel om evolutie voorop te houden in deze discussies. Als een gedrag de overleving niet ondersteunde, zouden alle dieren die het vertoonden binnen een paar generaties uitsterven. Niemand zou tenslotte leven om deze nutteloze eigenschap door te geven.
