Voordat we ingaan op wat een Maine Coon-kat is , laten we het hebben over wat een Maine Coon-kat is niet .
Een Maine Coon-kat is misschien te groot en heeft een leeuwachtige kraag in de nek en wilde teenbosjes, maar een Maine Coon is geen lynx of een lynxkruising.
Een Maine Coon-kat heeft misschien een buitensporige staart en een eigenaardige naam, maar een Maine Coon is geen wasbeerhybride (een biologische onmogelijkheid trouwens) of op enigerlei wijze verwant aan een wasbeer.
Een Maine Coon-kat is "gewoon" een kat. Net zoals Versailles gewoon een huis is.
Het uiterlijk van een Maine Coon is zo opvallend, laten we het daar eerst over hebben.
Dit is een grote kat. Een hele grote kat. De Maine Coon was het grootste huiskattenras totdat de Savannah in de jaren tachtig opkwam. Barivel, een Maine Coon die zijn thuis maakt in Italië, is de huidige houder van het Guinness World Record met de langste huiskat die leeft. Barivel meet 3 voet 11,2 inch van neus tot het puntje van zijn staart. Zijn voorganger, Stewie, was nog langer. Kijk naar dit grote stuk poes hier:
Eerlijk gezegd laten veel van de foto's en video's van Maine Coon-katten ze groter lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Dit kan te maken hebben met camerastandpunten en het feit dat ze extravagante jassen hebben waardoor ze een forsere uitstraling hebben. Maar ik vind deze video van een paar te grote Maine Coon-katten sowieso leuk:
Een gezonde (niet overgewicht) Maine Coon weegt tussen de acht en 18 pond. Hij zal lang of halflang haar zijn met een prominente kraag op zijn borst als een leeuw, en een langere vacht rond de bovenachterpoten (zijn "broek") en buik. De vacht is geen gewone vacht:het is een ongelijke dubbellaagse vacht met langere dekharen over een zijdeachtige ondervacht, die varieert afhankelijk van het seizoen:dikker in de winter, dunner in de zomer. Een Maine Coon heeft ook een lange, pluizige staart die tot 14 inch kan worden uitgeschoven!
Een Maine Coon wordt vaak beschreven als een "rechthoekig lichaam". Dit betekent alleen dat ze een brede bovenlijf hebben, gespierd en goed gebouwd, niet slank en slungelig zoals sommige katten. Het zijn laatbloeiers en vullen zich pas volledig als ze drie tot vijf jaar oud zijn, in tegenstelling tot typische katten die op hun eerste verjaardag volwassen worden.
Kleuren variëren. De Cat Fancier's Association telt 75 kleurencombinaties en verbiedt er slechts twee (lila en chocolade) omdat ze kunnen duiden op kruising. Maar de meest voorkomende kleur is bruin tabby. De tabby-vacht was zo wijdverspreid in Maine dat de lokale bevolking elke niet-tabby-kat een aparte naam noemde:Maine Shags [2]. Tegenwoordig zijn er effen Maine Coons in zwart, wit en rood, en tweekleuren die rood en wit, zwart en wit of blauw en wit zijn.
Het hoofd van een Maine Coon is iets langer dan breed, met hoge jukbeenderen, wijd uitstaande ogen en een vierkante snuit. De ogen kunnen elke kleur hebben:groen, goud of koper. Witte of tweekleurige katten kunnen zelfs blauwe of vreemde ogen hebben (bekend als heterochromia iridum).
Sommige Maine Coons hebben een bijzondere eigenschap:extra tenen. Polydactylie genaamd, de extra tenen vormen geen bedreiging voor de gezondheid van de kat, en één organisatie, TICA, certificeert ze zelfs als een apart ras, de Maine Coon Polydactyl.[3] Veel van de originele Maine Coons hadden deze eigenschap, maar het is meestal uit het ras gefokt omdat dit verschil in de showring niet is toegestaan. Maar deze fysieke eigenschap was zo geliefd bij sommige Maine Coon-liefhebbers dat er particuliere Maine Coon-organisaties ontstonden om het te behouden.
Het gaat niet alleen om uiterlijk:een Maine Coon is ontworpen om het weer in het noorden van New England te doorstaan.
De dichte, waterbestendige vacht van een Maine Coon - langer en ruiger aan de onderkant en achterkant - is perfect om in de sneeuw of op ijs te zitten.
De lange, borstelige staart van een Maine Coon is bestand tegen wegzakken in de sneeuw en is handig om rond het gezicht en de schouders te krullen voor bescherming wanneer de wind huilt en sneeuw waait. Het kan ook onder de achterkant worden weggestopt, zoals een zitkussen in een voetbalstadion in de winter, wanneer de kat in de sneeuw zit.
De grote poot van een Maine Coon (extra groot als de kat een paar extra tenen heeft) gedraagt zich als kleine ingebouwde sneeuwschoenen, waardoor het gemakkelijker wordt om door de sneeuw te lopen.
Teenbosjes, hoewel schattig, zijn er echt om de tenen warm te houden. De extra lange oorpluimen van deze kat helpen de oren warm te houden.
Laat me tot het einde komen:niemand weet echt hoe de Maine Coon is geëvolueerd.
Er zijn echter een aantal behoorlijk goede verhalen. Mijn favoriet is Marie Antoinette, die eind 1700 koningin van Frankrijk was. Voordat ze in 1793 werd geëxecuteerd, probeerde ze Frankrijk te ontvluchten met de hulp van kapitein Samuel Clough. Het verhaal gaat dat ze zijn schip vollaadde met haar meest waardevolle bezittingen, waaronder haar zes langharige katten, waarschijnlijk Turkse Angora's of Siberiërs. Ze heeft het niet gered, maar haar katten wel - naar Wiscasset, Maine, waar ze zich vermengden met alle lokale lang- en kortharige katten om de Maine Coon te produceren.[4]
Een minder dramatische verklaring voor het bestaan van de Maine Coon is dat Vikingen hun Noorse Boskatten meebrachten om ongedierte op hun schepen op afstand te houden, en de huidige Maine Coons zijn afstammelingen van die Vikingkatten met verlof aan wal. Er is een sterke gelijkenis tussen Maine Coons en Noorse Boskatten.
De meest waarschijnlijke verklaring is dat sommige langharige katten door New England-zeelieden als souvenir mee naar huis werden genomen [5]. Er is zelfs een verhaal over een specifieke zeekapitein genaamd Coon die langharige katten meebracht.[6] Hoe handig.
De allereerste vermelding van de Maine Coon was in The Book of the Cat geschreven door F. R. Pierce in 1861. Hij verklaart de komst van Maine Coons als volgt:“Wat betreft hoe en wanneer ze kwamen, zou ik zeggen, net als Topsy, ze zijn gewoon 'groeiden', want hun komst reikt ver terug tot buiten de herinnering van de oudste bewoner. ”[7]
Kort nadat F. R. Pierce zijn boek publiceerde, hielden enkele boeren uit Maine de wedstrijd "Maine State Champion Coon Cat" op de Skowhegan Fair.[8] En in 1895 werden een dozijn Maine Coons ingeschreven voor een kattenshow in Boston en een andere in Madison Square Garden in New York. Een vrouwelijke Maine Coon genaamd Cosey won Best in Show in New York. De zilveren dollar die Cosey won, is nu te zien in de bibliotheek van de Cat Fancier's Association.
Het ras begon af te nemen nadat andere langharige katten, zoals de Perzische, werden geïntroduceerd. De kat werd in de jaren vijftig eigenlijk uitgestorven verklaard, hoewel degene die het verklaarde duidelijk overdreven dramatisch was. Rond dezelfde tijd werd de Central Maine Cat Club opgericht in een succesvolle poging om de belangstelling voor het ras opnieuw op te wekken.[9]
Tegenwoordig is de Maine Coon het op twee na populairste ras in de VS (volgens CFA-registratiestatistieken in 2015) en geliefd in Japan en Europa.[10]
Dit is niet alleen een knappe kat, dit is een leuke kat.
Sociaal, zachtaardig, intelligent, aanhankelijk - dit zijn enkele van de woorden die worden gebruikt om de Maine Coon-kat te beschrijven. Kun je nog iets vragen?
Een Maine Coon-kat is loyaal aan zijn familie, maar het kan even duren voordat hij beslist of hij je wel of niet vertrouwt. Zodra hij dat doet, zal hij je door het huis volgen. Maar hij kan vreemden blijven observeren totdat hij hen ook leert kennen. Over familie gesproken, dit is een kat die bij het hele gezin past:van Maine Coons is bekend dat ze compatibel zijn met kattenvriendelijke honden en zelfs kinderen.
Hoewel je Maine Coon je door het hele huis kan volgen, is ze niet behoeftig of aanhankelijk. Dit is een onafhankelijke kat, wat niet wil zeggen dat ze een uitnodiging om op schoot te gaan zitten verheven is.
Maine Coons zijn energieke katten, die hun hele leven kittenachtig en speels blijven. De mannetjes zijn wat onnozeler en de vrouwtjes waardiger, maar beide hebben speelgoed en puzzels nodig om hun aanzienlijke energievoorraad te verbruiken en hun actieve geest te oefenen. Deze katten werden oorspronkelijk door Maine-boeren en scheepskapiteins gehouden vanwege hun scherpe jachtvaardigheden en de meesten zullen voortdurend de jagerskant van zichzelf moeten uitdrukken door middel van speelgoed.
Maine Coons hebben een bovengemiddelde intelligentie. Je kunt de geest van je kat scherp houden door hem trucjes te leren. Dit is een ras dat ook aan de lijn kan worden geleerd. Wat leuk!
In tegenstelling tot de overlevering die zegt dat alle katten water haten, is de Maine Coon gefascineerd door water. Sommigen gaan even met hun mensen mee onder de douche, of balanceren op de rand van het bad en spelen in het bad. De Cat Fancier's Association zegt dit over Maine Coons en hun obsessie met water:
"De meeste Maine Coon-katten zijn dol op water, om erin te zijn, ernaar te kijken, hun eten erin te wassen of er gewoon in te spelen, dus wees niet verbaasd als je een ongenode gast onder de douche hebt of helpt bij het wassen. de afwas op een willekeurige dag.”
De Maine Coon is een vocale kat. Breng geen Maine Coon in je leven als je denkt dat stilte goud is. Dat gezegd hebbende, de stem van een Maine Coon is zoet en melodieus. Luister naar deze twee schatjes:
En deze moeder praat met haar kittens:
Maar verwacht het allemaal:miauwen, janken, tjilpen, trillen.
De Maine Coon is een gezonde kat. Volgens een onderzoek naar huisdierenverzekeringen is de gemiddelde levensduur van het ras meer dan 12,5 jaar[12]
Maar ze zijn vatbaar voor bepaalde gezondheidsproblemen. Laten we ze hier bekijken.
Hypertrofische cardiomyopathie (HCM) . HCM is de meest voorkomende vorm van hartziekte bij alle kattenrassen.[13] Het veroorzaakt een verdikking van de hartspier, wat op zijn beurt hartfalen en soms een plotselinge dood veroorzaakt. Vermijd fokkers die zeggen dat ze HCM-vrije lijnen hebben - het is onmogelijk om te garanderen dat een kat de ziekte niet zal ontwikkelen.
Hippe displays . Heupdisplays is een defect van de heupkom dat vaker voorkomt bij mannetjes van grotere soorten met grote botten, zoals Maine Coons en Perzen. De ziekte kan mild zijn en weinig tot geen pijn veroorzaken, of het kan verlammende kreupelheid en artritis veroorzaken.[14]
Spinale musculaire atrofie (SMA) . SMA is een andere erfelijke ziekte die de dood van neuronen in het ruggenmerg veroorzaakt. Kittens zo jong als 3-4 maanden oud zullen symptomen van de ziekte vertonen, die spieratrofie en zwakte veroorzaakt. Kittens die hier last van hebben, kunnen lopen met zwaaiende achterkanten en moeite hebben met springen. Gelukkig veroorzaakt deze ziekte geen pijn[15] en is hij niet dodelijk.
Dit is een werkende kat. Boeren uit Maine brachten hun boerenmuis zeker niet naar de trimmer. Maine Coon-katten zijn gemakkelijk te onderhouden, in tegenstelling tot sommige langharige rassen.
Gelukkig zijn de luxe lokken van een Maine Coon niet gemakkelijk mat. Een wekelijkse of tweewekelijkse poetsbeurt zou voldoende moeten zijn. Koop een trimhark voor de ondervacht en een roestvrijstalen kam voor klitten. Deze kat houdt van aandacht, dus verzorging zou geen gedoe moeten zijn.
Baad deze kat alleen als zijn vacht er vettig of vezelig uitziet.
Leer hier hoe je je kat in bad doet
Afgezien daarvan heeft deze kat het soort zorg nodig dat alle katten nodig hebben:poets haar tanden (met een goede tandenborstel en huisdiervriendelijke pasta) om tandaandoeningen te voorkomen en houd haar nagels bijgesneden met een goede nagelknipper en ze is klaar om te gaan!
