Als je ooit zinnen hebt geuit als "Je hebt zijn gevoelens gekwetst", of "Ze verstopt zich nu omdat ze zich schaamt", heb je waarschijnlijk veel tijd besteed aan het ontcijferen van de emoties van je hond. Hoewel de veronderstelling dat je hondvriend alleen is met zichzelf omdat hij boos op je is omdat je een traktatie weigert, misschien niet veel meer is dan klassiek antropomorfisme, hebben onderzoeken aangetoond dat honden emoties kunnen voelen. De exacte emoties die een hond kan voelen, zijn echter beperkt tot een select aantal, en omdat het meten van hondenemoties niet eenvoudig is, heeft de wetenschap misschien nog steeds niet alle antwoorden.
Het is soms al moeilijk genoeg om te herkennen wat wijzelf of de mensen die het dichtst bij ons staan, voelen, en het is, niet verwonderlijk, zelfs moeilijker om te vertellen wat onze honden voelen. Vaak kijken hondenbezitters naar lichaamstaal en hondengedrag om het emotionele leven van onze honden te ontcijferen, wat veel kan zeggen, maar wie kan er zeker van zijn dat we signalen correct lezen? Een studie, gedeeld door National Geographic, gebruikte MRI-scanners om te meten hoe honden reageren op verschillende dingen, zoals eten en lof. De studie toonde aan dat de caudate nucleus, het deel van de hersenen waarvan wordt aangenomen dat het de meeste neurotransmitters voor plezier bevat, oplicht wanneer ze worden aangeboden met stimuli die positieve emoties bij mensen opwekken, wat aangeeft dat geluk kan worden ervaren door honden.
Bovendien onthulde een studie uit 2017, gepubliceerd in Animal Sentience, dat honden naast geluk ook in staat kunnen zijn om emoties zoals empathie te voelen. In beide onderzoeken werden de emoties uitgedrukt door de hoektanden zo gedaan in relatie tot de waargenomen emoties, gezien in gezichtsuitdrukking en lichaamstaal, bij anderen, met name mensen. Buiten een MRI-machine of een gesloten studieruimte kunnen hondenverzorgers ook de lichaamstaal van hun huisdieren gebruiken om te ontcijferen hoe ze zich op een bepaald moment kunnen voelen.
In de meeste gevallen wordt aangenomen dat honden in staat zijn om veel van dezelfde emoties te ervaren als een kind van twee jaar oud. Hondenhersenen, waarvan de grootste ongeveer zo groot zijn als een citroen, kunnen een scala aan emoties opwekken, waarvan de vroegste opwinding en opwinding, tevredenheid, stress en zelfs walging zijn, volgens Psychology Today. Bovendien kunnen gevoelens zoals angst, vreugde en woede ook worden waargenomen bij honden, evenals duidelijke emoties zoals liefde en genegenheid, en achterdocht en verlegenheid. Dezelfde emoties komen voor bij kinderen jonger dan ongeveer drie jaar, en veel mensen ontwikkelen complexere emoties, zoals schuld, trots of schaamte. Het vermogen van een hond om emotioneel te leren stopt voordat hij die plaats bereikt.
Hoewel honden misschien niet in staat zijn om complexe menselijke emoties te ervaren, hebben velen van hen wel een bepaalde emotionele intelligentie bij honden, waardoor ze ideaal zijn om hun menselijke tegenhangers te ondersteunen. In de afgelopen jaren zijn honden met emotionele steun steeds gebruikelijker geworden, hoewel ze volgens de American Kennel Club aan een persoon moeten worden voorgeschreven door een professional in de geestelijke gezondheidszorg. Hoewel sommige honden de emoties van hun menselijke tegenhangers kunnen nabootsen of overeenkomen, zijn honden met emotionele steun over het algemeen een ontspannen en kalme houding en bieden ze een gevoel van veiligheid voor hun voogden, vooral in tijden van angst, verdriet en overweldiging. Emotionele hulphonden zijn geen getrainde hulphonden, hoewel een basistraining wordt aanbevolen om ze meer toegang tot openbare ruimtes te geven.
Honden zijn zeker in staat om emoties te ervaren en te tonen, hoewel hun vermogen tot emoties beperkt is tot die van zeer jonge kinderen. Complexe emoties, zoals schuld of minachting, zijn nog niet gemeten bij honden, hoewel het onderzoek op dit moment vrij beperkt is. Lichaamstaal bij hoektanden is de gemakkelijkste manier om emoties in het dagelijks leven te meten, met gemeenschappelijke signalen zoals kwispelende staart om opwinding te vertegenwoordigen, en opgeheven nekharen om defensiviteit of achterdocht te vertegenwoordigen, zoals veel gezien bij honden.
