Trombocytopathieën zijn aandoeningen die de bloedplaatjesfunctie beïnvloeden. Vaak betekent dit dat ze erfelijk en genetisch zijn. Veel van deze aandoeningen komen vanwege hun genetische oorzaak alleen bij zeer specifieke rassen voor. Soms zijn genetische tests beschikbaar om fokkers te helpen voorkomen dat deze aandoeningen worden doorgegeven. Ze zijn echter vaak niet te genezen.
Trombocytopathieën komen veel minder vaak voor dan verworven trombocytenaandoeningen, hoewel de twee niet moeten worden verward. Verworven aandoeningen zijn niet aanwezig bij de geboorte en worden in plaats daarvan ergens in het leven van de hond "verworven". Deze zijn meestal niet genetisch en kunnen soms worden genezen, afhankelijk van wat de onderliggende oorzaak is.
Er is ook een nauw verwante reeks aandoeningen die het aantal bloedplaatjes beïnvloeden, die vaak dezelfde symptomen hebben en in dezelfde categorie worden ondergebracht, ook al zijn het technisch gezien geen trombocytopathieën.
In dit artikel zullen we kijken naar trombocytopathieën die vaak voorkomen bij honden, evenals enkele aangeboren aandoeningen die specifiek het aantal bloedplaatjes beïnvloeden.
Deze ziekte komt specifiek voor bij Cavalier King Charles Spaniels. Het is een genetische aandoening van de bloedplaatjes die ongeveer 50% van alle honden in dit ras treft. Het is echter over het algemeen goedaardig en veroorzaakt geen problemen voor de hond. Het is niet gekoppeld aan geslacht, leeftijd, vachtkleur of een andere herkenbare marker. Deze aandoening wordt vaak ontdekt tijdens andere bloedonderzoeken, maar vormt meestal geen significant risico voor de hond.
In plaats daarvan kan het verminderde aantal bloedplaatjes op de bloedtest zorgwekkend zijn en dierenartsen ertoe aanzetten om naar een alternatieve reden te zoeken. Meestal leidt dit tot een reeks tests die normaal terugkeren. Dit kan zorgelijk zijn voor hondenbezitters en duur. Uiteindelijk wordt de hond gediagnosticeerd met deze goedaardige aandoening.
Er is geen behandeling voor deze aandoening, maar uw hond heeft het echt niet nodig een omdat er geen nadelen zijn aan het hebben van deze ziekte.
Cyclische hematopoëse treft alleen Grey Collie-honden. Deze ziekte is recessief, dus beide ouders moeten drager zijn om de ziekte door te geven aan de pups. Deze honden ontwikkelen neutropenie, wat betekent dat ze een laag gehalte aan neutrofielen in hun bloed hebben. Deze helpen bij het coördineren van de ontstekingsreactie tegen ziekteverwekkers en zijn een soort witte bloedcel. Zonder deze is het lichaam vatbaarder voor infecties en heeft het meer moeite om infecties te bestrijden.
Bij deze specifieke aandoening komen de lagere niveaus van neutrofielen elke 10 tot 14 dagen voor - niet altijd. Symptomen van deze ziekte zullen ongeveer 2 tot 4 dagen opduiken. Daarna verdwijnen ze als de neutrofielen terugkaatsen en beginnen ze weer in het bloed te circuleren.
Dit wordt ook wel het 'grijze collie'-syndroom genoemd, omdat het alleen voorkomt bij grijze collies. Deze puppy's zullen een zilveren vacht krijgen en hebben vaak een gebrek aan groei in vergelijking met hun nestgenoten. Ze kunnen ook zwakte ontwikkelen en achterblijven bij ontwikkelingsmijlpalen. De dood treedt meestal binnen 2 tot 3 jaar op, meestal als gevolg van een infectie die het lichaam niet kan bestrijden.
Aangetaste puppy's zijn gemakkelijk te identificeren omdat ze een opvallende grijze vacht hebben die hen onderscheidt van hun nestgenoten. De pups zullen zich niet goed ontwikkelen en zullen tekenen van zwakte gaan vertonen. Op een leeftijd van ongeveer 8 tot 12 weken zullen de symptomen om de 10 tot 14 dagen verschijnen.
Meestal zijn deze symptomen het gevolg van een infectie waar de hond niet tegen kan. Koorts, diarree, gewrichtspijn, verlies van eetlust, lethargie en soortgelijke symptomen komen vaak voor. Terugkerende bacteriële infecties komen vaak voor en zullen om de twee weken weer toenemen.
Uiteindelijk zal de hond ergere symptomen ontwikkelen, meestal veroorzaakt door terugkerende infecties. Bloedarmoede, longontsteking, leverfalen en nierfalen treden waarschijnlijk op wanneer de hond ongeveer 2 tot 3 jaar oud is. Vroegtijdige dood komt vaak voor.
Gelukkig is deze ziekte zwaar bestudeerd, dus de onderliggende oorzaak is geïdentificeerd. Hematopoëse is het proces dat nieuwe bloedcellen vormt in het beenmerg. Deze ziekte veroorzaakt ongeveer elke twee weken een verstoring in dit proces. Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een verstoring in de stamcellen, die de bloedcellen aanmaken. Hierdoor fluctueren de hoeveelheden van bepaalde cellen in de bloedbaan.
Wanneer neutrofielen lagere niveaus bereiken, ontwikkelt de hond vaak symptomen van een infectie, omdat de hond niet in staat is om terug te vechten tegen infecties. Lage bloedplaatjes kunnen bloedingsproblemen veroorzaken, maar deze symptomen treden meestal niet op tenzij de hond een wond heeft.
Studies hebben aangetoond dat deze ziekte wordt veroorzaakt door een recessief gen. Beide ouders moeten dit gen doorgeven aan hun puppy's om dit probleem te veroorzaken. Dragers vertonen geen symptomen. Ze kunnen het gen echter wel doorgeven.
Het diagnosticeren van deze ziekte vindt meestal plaats wanneer de hond erg jong is. Meestal, wanneer de puppy een kenmerkende grijze vacht en een gebrek aan groei vertoont, volgt kort een diagnose. Er kunnen bloedonderzoeken worden uitgevoerd om de schommelingen in het aantal bloedcellen te meten. Het bloedbeeld moet mogelijk om de paar dagen gedurende twee weken worden genomen om de daling van de neutrofielenspiegels te zien.
Sommige dierenartsen kunnen dit onderdeel echter helemaal overslaan als ze het gevoel hebben dat de puppy duidelijk door de ziekte is aangetast.
De behandeling is meestal ondersteunend van aard. De hond kan regelmatig antibiotica krijgen tijdens episodes van lage neutrofielenspiegels. Dit kan hen helpen langer te overleven met hun aangetaste immuunsysteem.
Zonder deze behandeling sterven puppy's doorgaans binnen zes maanden, meestal als gevolg van een infectie waartegen ze zich niet konden verdedigen. Zeer anemische honden kunnen uitgebreide bloedtransfusies nodig hebben.
Soms wordt gentherapie voorgeschreven. Het gaat om injecties die de productie van neutrofielen kunnen verhogen. Andere geneesmiddelen kunnen een vergelijkbaar effect hebben en kunnen in combinatie met andere behandelingen worden gebruikt.
De enige remedie voor deze ziekte is een beenmergtransplantatie van een gezonde hond, bij voorkeur een nestgenoot. Dit is echter extreem duur.
De enige manier om deze ziekte te voorkomen, is ervoor te zorgen dat dragers niet met elkaar worden gefokt, omdat de kans bestaat dat hun puppy's twee van de aangetaste genen erven. DNA-testen zijn beschikbaar om ervoor te zorgen dat beide ouders geen drager zijn voordat ze worden gefokt. De stamboom van elke hond moet worden bijgewerkt terwijl de tests worden uitgevoerd. Daarom is de enige manier waarop een puppy besmet kan raken door onverantwoord fokken.
Honden die het gen dragen, moeten waarschijnlijk uit de fokdieren worden verwijderd om verdere gevallen van deze ziekte te voorkomen. Uiteindelijk bestaat deze ziekte mogelijk niet meer met zorgvuldig fokken.
Dit is de meest voorkomende erfelijke bloedingsziekte bij honden. Het wordt gekenmerkt door een specifiek tekort aan de eiwitbloedplaatjes die aan andere bloedplaatjes en stolsels moeten blijven plakken. Zonder het eiwit kan de hond bloedplaatjes hebben, maar kunnen ze hun werk niet doen.
Dit is een genetische aandoening. Daarom komt het het meest voor bij specifieke rassen die drager lijken te zijn van de ziekte. Dobermann Pinschers worden het meest getroffen door deze ziekte, waarbij 70% van de honden drager is van deze ziekte. Gelukkig vertonen de meeste Dobermann Pinschers eigenlijk geen symptomen van deze ziekte. Ze hebben meestal een zeer milde vorm van de ziekte in vergelijking met andere rassen.
Scottish Terriers en Shetland Sheepdogs worden ook getroffen, maar zeer mild. De Chesapeake Bay Retrievers en Scottish Terriers hebben de meeste kans op een ernstige vorm van deze ziekte.
Veel honden met vWD vertonen nooit symptomen van deze ziekte. Anderen kunnen willekeurig bloeden uit hun neus, blaas en mondslijmvliezen. Langdurige bloedingen treden soms op nadat de honden een wond hebben opgelopen. Dit kan ook optreden na een operatie. Soms wordt er geen afwijking opgemerkt totdat de hond een operatie ondergaat, wat vaak castratie of castratie is.
Kortom, de symptomen van deze ziekte zijn overmatige bloedingen, die kunnen optreden met of zonder duidelijk trauma.
Deze aandoening wordt meestal gediagnosticeerd met een buccale mucosale screening in het kantoor van de dierenarts. Als de hond tijdens deze test overmatig bloedt, kan dit de dierenarts het vermoeden wekken dat er een stollingsstoornis aan de hand is, vooral als het ras een bekend risico is.
Als deze test positief terugkomt, zal de dierenarts vaak om een bloedtest vragen om de exacte hoeveelheid van Willebrandfactor te bepalen, die nauwkeurig kan worden bepaald door laboratoriumtests. Als dit test komt positief terug, dan wordt de hond gediagnosticeerd met de ziekte.
Sommige honden ervaren pas op latere leeftijd symptomen, dus een negatieve test bij een vroege test betekent niet noodzakelijk dat de hond er niet aan lijdt. Sommige honden kunnen meerdere keren worden getest voordat de test positief terugkomt.
Er zijn verschillende voorzorgsmaatregelen die kunnen worden genomen om het algehele risico van een hond op bloedingen te verminderen wanneer ze deze ziekte hebben. Bepaalde medicijnen kunnen bijvoorbeeld het aantal bloedplaatjes of de functie beïnvloeden, wat de bloeding voor de getroffen honden kan verergeren. Soms is aangetoond dat medicatie de bloeding bij mensen met deze ziekte verhoogt, maar niet bij honden. Er moeten risico-beloningsbeoordelingen worden uitgevoerd voordat een van deze medicijnen wordt voorgeschreven. Soms heeft de hond gewoon nodig deze potentieel gevaarlijke medicijnen.
Bij mensen is aangetoond dat emotionele stress complicaties en bloedingen veroorzaakt. Bij honden is dit natuurlijk moeilijk vast te stellen. U kunt echter overwegen om uw levensstijl stressvrij te houden en voorzichtig te zijn met mogelijk stressvolle gebeurtenissen, zoals feesten en reizen. Houd uw hond in de gaten als een van deze stressvolle gebeurtenissen zich voordoet.
In een noodsituatie kan een bloedtransfusie nodig zijn om een bloedende patiënt te stabiliseren, aangezien de bloedplaatjes in het getransfundeerde bloed niet worden aangetast. Soms, als het bloed specifiek wordt verzameld voor honden met vWD, kan de donorhond worden behandeld met een medicijn dat het niveau van de van Willebrandfactor in hun bloed verhoogt, wat de ontvangende hond verder kan helpen.
Sommige honden met vWD kunnen medicijnen krijgen die de hoeveelheid van Willebrandfactor in hun bloed verhogen. Het succes hiermee varieert echter sterk. Sommige honden hebben nauwelijks last van deze medicijnen, terwijl anderen dat misschien wel nodig hebben. Het wordt echter niet aanbevolen om dit medicijn regelmatig te gebruiken, omdat het niet is onderzocht op langdurig gebruik en het vaak duur is.
Deze aandoening is vastgesteld bij Basset Hounds. De overerving is ingewikkeld, maar recessief. Beide ouders moeten het gen doorgeven om de pups aan te tasten. Deze honden ervaren vaak veel van dezelfde symptomen als honden met vWD. Ze hebben echter een normaal aantal bloedplaatjes en een van Willebrandfactor.
Om deze ziekte te diagnosticeren, zijn gespecialiseerde bloedplaatjesfunctietesten vereist. Omdat deze ziekte het duidelijkst is bij Basset Hounds, wordt deze meestal niet overwogen bij andere rassen totdat alle andere mogelijke ziekten zijn overwogen.
Glanzmann-trombasthenie is een ziekte die de bloedplaatjesaggregatie beïnvloedt. Dit voorkomt dat de hond goed stolt, waardoor hij overmatig kan bloeden. Bloedplaatjes moeten "aggregeren" (ook wel aan elkaar plakken) om te stollen. Honden met deze ziekte kunnen dit niet goed.
Dit leidt tot gemakkelijk blauwe plekken, overmatig bloeden van het tandvlees en van de nagel snel na het knippen van de nagels. Dit is een moeilijke ziekte om te diagnosticeren, omdat ze niet per se symptomen vertonen totdat ze gewond zijn. Honden kunnen een behoorlijke tijd duren voordat ze worden gediagnosticeerd - ze zijn misschien gewoon niet in staat om overmatig te bloeden.
Er kunnen genetische tests worden gedaan om deze ziekte te diagnosticeren en te voorkomen dat twee dragers samen fokken.
Preventie is de sleutel bij deze ziekte. U moet de kans op bloedingen bij uw hond verkleinen en uw dierenarts informeren voordat ze een operatie ondergaan.
Trombocytopathieën variëren van volledig goedaardig tot zeer ernstig. Veel van deze aandoeningen zijn genetisch bepaald en kunnen niet worden genezen. Veel komen alleen voor bij bepaalde rassen, hoewel een paar zeer breed zijn. vWD is een van de meest voorkomende, hoewel het verschillende gradaties van ernst kan hebben. Niet alle honden met het gen zijn aangetast, hoewel ze technisch gezien de ziekte hebben.
Werken met uw dierenarts is essentieel voor elke hond met een bloedingsstoornis. Er zijn verschillende behandelingen beschikbaar, afhankelijk van de specifieke ziekte die de hond treft.
Gerelateerde literatuur:
