De ziekte van Von Willebrand bij honden wordt gekenmerkt door een tekort aan een bepaald eiwit dat wordt gebruikt om bloedplaatjes aan elkaar te laten kleven, wat vaak de von Willebrand-factor wordt genoemd. Zonder dit eiwit hebben bloedplaatjes het moeilijk om aan elkaar te kleven en stolsels te vormen, wat bloedingsproblemen kan veroorzaken. Honden met deze ziekte bloeden vaak overmatig met kleine wonden. Dit kan uiteraard problemen veroorzaken en zelfs de dood tot gevolg hebben.
Dit is een erfelijke ziekte die erfelijk is. De exacte overervingspatronen verschillen van ras tot ras, en er zijn veel rassen aangetast. Alle mannetjes en vrouwtjes dragen 2 vWF-genen, die coderen voor het eiwit dat ervoor zorgt dat bloedplaatjes aan elkaar blijven plakken. Eén abnormaal gen veroorzaakt lichte bloedingsproblemen, hoewel ze meestal van ondergeschikt belang zijn. Degenen met twee afwijkende genen hebben meestal de meeste problemen.
Het is belangrijk voor fokkers om te screenen op deze genetische aandoening om ervoor te zorgen dat er geen ernstig aangetaste puppy's worden geproduceerd. Bij sommige rassen is een zo groot deel van het ras aangetast dat het moeilijk is om deze ziekte helemaal te vermijden. Door echter niet twee honden met deze aandoening samen te fokken, kunt u voorkomen dat de puppy een ernstige ziekte krijgt.
Honden die in het normale bereik op dit eiwit testen, zijn ideaal voor fokprogramma's en worden vaak gebruikt in de meeste fokkerijen. Het kan echter moeilijk zijn om te bepalen welke honden in zeer geringe mate door deze ziekte worden getroffen en welke helemaal niet. Daarom moeten de geproduceerde puppy's in de gaten worden gehouden om ervoor te zorgen dat de originele tests voor de ouders kloppen.
Na verloop van tijd zal het produceren van onaangetaste puppy's resulteren in het elimineren van de ziekte uit de bloedlijnen. Dit vergt nogal wat werk en testen door fokkers. Het is echter noodzakelijk om dit helaas zeer . te elimineren veel voorkomende ziekte.
Omdat dit een genetische ziekte is, is de kans groter dat bepaalde rassen worden aangetast dan andere. Dobermann Pinschers zijn het meest waarschijnlijk getroffen, maar ze lijden alleen aan kleine vormen van de ziekte. Men denkt dat tot 70% van alle Dobermannen door deze ziekte worden getroffen.
Er zijn een paar soorten van deze ziekte. Hoewel ze allemaal de hond op dezelfde manier beïnvloeden en exact dezelfde symptomen hebben, hangt de ernst grotendeels af van de vorm van de ziekte die uw hond heeft.
De symptomen van deze ziekte zijn dat de hond niet goed kan stollen. Dit uit zich vaak op verschillende manieren. Honden worden niet altijd meteen gediagnosticeerd, vooral als ze niet betrokken zijn geweest bij iets dat trauma zou veroorzaken. Soms worden deze honden pas gediagnosticeerd als ze geopereerd moeten worden, waarna de dierenarts merkt dat ze niet goed kunnen stollen.
De symptomen kunnen mild of ernstig zijn. Soms kunnen ze de dood tot gevolg hebben als de hond niet snel wordt behandeld. Een hond kan de eigenschap ook dragen zonder daadwerkelijk bloedingsproblemen te vertonen, hoewel ze later kunnen verschijnen. (Dit is een van de redenen waarom fokken moeilijk kan zijn. Eén ouder kan prima testen terwijl hij nog steeds deze ziekte draagt.)
Honden met ernstige versies van deze ziekte kunnen willekeurig bloeden uit de mond, neus, urinewegen en het spijsverteringskanaal. Ongecontroleerde bloeding kan ook optreden na en tijdens de operatie. Simpele dingen zoals tandjes krijgen en het verwijderen van wolfsklauwen kunnen ernstige bloedingen veroorzaken.
Infecties kunnen ervoor zorgen dat bloedingen erger worden, evenals bepaalde medicijnen en aandoeningen. Het is belangrijk om deze zaken snel te laten controleren om er zeker van te zijn dat het probleem niet verergert.
Soms bloeden of kneuzingen de honden overmatig na een routineoperatie, zoals sterilisatie of castratie. Symptomen worden mogelijk pas opgemerkt na een van deze operaties.
Deze ziekte kan worden gediagnosticeerd door middel van een bloedtest die de hoeveelheid von Willebrand-factor in het bloed meet. Als het laag is, heeft de hond waarschijnlijk deze genetische aandoening.
Deze test kan echter een beetje duur zijn. Om deze reden zullen dierenartsen vaak eerst een buccale mucosale screening uitvoeren in hun kantoor. Als de hond tijdens deze test overmatig bloedt, is het mogelijk dat hij de aandoening heeft en zal de dierenarts waarschijnlijk verder testen voorstellen.
Als de symptomen voor het eerst werden opgemerkt tijdens een operatie of trauma, kan de dierenarts deze test overslaan, omdat het duidelijk kan zijn dat de hond vWD heeft.
Zelfs als de hond eenvoudige procedures heeft ondergaan en goed is hersteld, betekent dit niet noodzakelijk dat ze niet deze aandoening hebben. Sommige honden vertonen pas symptomen als ze veel ouder zijn. Daarom, zelfs als ze negatief testen, betekent dit niet noodzakelijk dat ze deze genetische aandoening niet hebben. Dit kan het fokken bijzonder ingewikkeld maken, aangezien honden zonder symptomen een van de genen kunnen dragen.
Sommige dierenartsen bevelen screening aan voor rassen met een hoge frequentie van deze ziekte. Anderen raden het echter niet aan, omdat het niet per se nauwkeurig is.
Zoals we eerder hebben besproken, kunnen honden pas later symptomen vertonen. Dat gezegd hebbende, kan het belangrijk zijn om honden met deze aandoening te identificeren voordat ze geopereerd worden.
Als een hond een noodsituatie ervaart, wordt vaak een bloedtransfusie aanbevolen. Vers ingevroren plasma kan ook worden gebruikt om een bloedende hond te stabiliseren. Soms kan een donerende hond worden behandeld met een medicijn dat is ontworpen om de van Willebrand-factor bij honden te verhogen. Deze medicijnen kunnen ook worden gebruikt bij honden met deze ziekte. De resultaten variëren echter.
Langdurig gebruik van dit medicijn wordt niet aanbevolen, omdat er geen onderzoeken zijn gedaan naar langdurig gebruik en bijwerkingen. Bovendien is de medicatie duur. Uw dierenarts zal mogelijke behandelingsopties bespreken en kan deze medicijnen voorstellen als er weinig andere opties zijn.
Deze ernstige stollingsstoornis is beheersbaar, maar kan ernstig zijn als deze niet snel wordt behandeld. Deze aandoening kan zowel licht als zeer ernstig zijn, afhankelijk van hoe de hond wordt getroffen. Het is extreem gebruikelijk. Het is zelfs een van de meest voorkomende genetische ziekten bij honden.
Deze aandoening veroorzaakt overmatig bloeden. Dit kan uiteraard een probleem zijn voor honden wanneer ze gewond raken of geopereerd moeten worden. Er is geen behandeling, maar het kan worden beheerd.
Voor meer artikelen over aandoeningen die uw hond kan ervaren, zie:
