Hoewel het vaker voorkomt bij bepaalde rassen van grote honden, kan het wobbler-syndroom honden van alle soorten en maten treffen. Deze ziekte, die vaak wordt herkend aan het klassieke wiebelen van een hond tijdens het staan of lopen, is het gevolg van problemen met het ruggenmerg. Door meer te weten te komen over dit syndroom en wat er aan gedaan kan worden, kunnen de problemen waarmee een hond met deze ziekte worstelt, worden geminimaliseerd.
Ook bekend als cervicale spondylomyelopathie (CSM), cervicale vertebrale instabiliteit (CVI), cervicale vertebrale malformatie (CVM), cervicale vertebrale malformatie-malarticulatie (CVMM) en cervicale spondylopathie, wobbler-syndroom is een ziekte die optreedt in de nek. Bij honden met het wobbler-syndroom wordt het deel van het ruggenmerg dat zich in de nek bevindt, samengedrukt of geplet. Deze druk op het ruggenmerg veroorzaakt problemen met het neurologische systeem van een hond en maakt het moeilijk om normaal te bewegen. De naam van de ziekte houdt rechtstreeks verband met het voor de hand liggende symptoom van het wobbler-syndroom:wiebelen bij staan of lopen.
Honden met het wobbler-syndroom zijn meestal grote honden of honden van grote rassen, dus het is heel duidelijk wanneer ze wiebelen tijdens het lopen. Incoördinatie en moeite met lopen worden vaak gezien naast dit wiebelen en naarmate de ziekte voortschrijdt, zullen honden over hun eigen voeten struikelen en struikelen. De achterpoten worden meestal het eerst aangetast, dus dit deel van het lichaam lijkt de meeste moeite te hebben om normaal te functioneren. Een langzamere gang, algemene zwakte en moeite met opstaan of liggen worden ook vaak gezien naast lopen met het hoofd naar beneden. Honden met wobbler-syndroom lijken normaal totdat ze beginnen te bewegen en dat is het moment waarop deze symptomen worden waargenomen.
Wobbler-syndroom heeft een paar vermoedelijke oorzaken, maar niemand begrijpt echt de oorzaak van deze compressie van het ruggenmerg. Er kan een genetische component bestaan vanwege het hoge voorkomen bij bepaalde rassen, maar er is geen definitief bewijs. Sommige mensen vermoeden dat voeding een rol kan spelen bij sommige honden, met name honden die veel eiwitten, calcium en calorieën krijgen, en anderen hebben besproken hoe snelgroeiende puppy's meer risico lopen.
Nadat u de mogelijke tekenen heeft besproken dat uw hond mogelijk het wobbler-syndroom heeft, zal een volledig lichamelijk en neurologisch onderzoek worden uitgevoerd door uw dierenarts. Vervolgens zullen andere ziekten die vergelijkbare symptomen kunnen hebben, worden uitgesloten door enkele bloedtesten uit te voeren en enkele röntgenfoto's te maken.
Als de röntgenfoto's van de nek geen andere reden laten zien voor de neurologische symptomen die uw hond vertoont, dan is een MRI (magnetic resonance image) of CT (computertomografie) scan nodig om te bepalen of uw hond al dan niet wobbler-syndroom heeft. . Als alternatief kunnen sommige dierenartsen nog steeds een myelogram uitvoeren, een oudere, minder gevoelige test waarbij kleurstof in het ruggenmerg wordt geïnjecteerd en röntgenfoto's worden gemaakt van waar het reist. Myelogrammen dragen meer risico om de neurologische symptomen erger te maken dan een MRI of CT, dus meer dierenartsen diagnosticeren het wobbler-syndroom met behulp van deze nieuwere, veiligere methoden.
Het Wobbler-syndroom kan worden behandeld met medicijnen die de ontsteking in de nek helpen verminderen en de activiteit moet worden beperkt. Als alternatief kan een operatie worden aanbevolen om de compressie op het ruggenmerg te verminderen. Er zijn bijna twee dozijn verschillende soorten operaties die kunnen worden uitgevoerd om een hond met het wobbler-syndroom te helpen en zullen variëren op basis van de ernst van de ziekte. Chirurgie heeft doorgaans meer succes bij de behandeling van de ziekte dan alleen afhankelijk zijn van medicijnen, maar de kosten van een operatie zijn misschien niet voor elke hondenbezitter een optie.
Halsbanden en lijnen worden niet aanbevolen voor honden met het wobbler-syndroom, dus in plaats daarvan moeten harnassen worden gebruikt, ongeacht hoe de ziekte wordt behandeld.
Omdat de oorzaak van het wobbler-syndroom niet volledig wordt begrepen, is er geen manier om willens en wetens te voorkomen dat het bij een hond voorkomt. Voorkomen dat gediagnosticeerde honden nakomelingen krijgen, is misschien de beste preventieve maatregel die u kunt nemen totdat er meer onderzoek is gedaan. Risicorassen zijn onder meer dobermann pinschers, weimaraners, Duitse doggen, rottweilers en dalmatiërs, maar andere rassen, waaronder af en toe een klein ras, kunnen nog steeds worden aangetast door wobbler.
