Parvo, officieel bekend als canine parvovirus, of CPV, is een zeer besmettelijke virale ziekte. Het is te voorkomen met vaccins. Natuurlijke immuniteit heeft niet de voorkeur vanwege het lijden veroorzaakt door parvo. Vaccins creëren immuniteit bij een hond die alleen een injectie verdraagt. Immuniteit is voor het leven van de hond en een leven lang kan mijn infectie met parvo verkorten.
Puppy's en jonge honden die niet al hun vaccins hebben gekregen, lopen het grootste risico om parvo te ontwikkelen. Kwetsbare hoektanden worden oraal geïnfecteerd wanneer ze in contact komen met een besmet gebied. Honden die ziek zijn of zelfs herstellen van parvo pass kunnen ongelooflijk grote aantallen van het virus in hun ontlasting doorgeven, en deze gevaarlijke virusdeeltjes kunnen maandenlang in de omgeving overleven.
Er zijn aanwijzingen dat het virus tot een jaar in de grond kan leven. Parvo virus is resistent tegen de meeste schoonmaakmiddelen, of zelfs tegen weersveranderingen. Vorst en sneeuw kunnen parvo niet doden. Als u een met parvovirus besmet gebied moet reinigen, moet u eerst al het organische materiaal (braaksel, uitwerpselen, enz.) oprapen en veilig weggooien, en daarna het gebied grondig wassen met een geconcentreerde huishoudbleekoplossing. Bleekmiddel is een van de weinige ontsmettingsmiddelen waarvan bekend is dat ze het parvo-virus doden.
CPV wordt gediagnosticeerd met een lichamelijk onderzoek, biochemische tests en een speciale test voor het parvovirus in de ontlasting. Een urine-analyse, maagröntgenfoto's en abdominale echografie kunnen ook worden uitgevoerd. Lage witte bloedcellen en uitdroging zijn indicatief voor CPV-infectie, vooral in combinatie met bloederige ontlasting. Bloed- en urineanalyse kan verhoogde leverenzymen, lymfopenie en verstoorde elektrolytenbalans aan het licht brengen. Abdominale röntgenfoto's kunnen darmobstructies laten zien, terwijl een abdominale echografie vergrote lymfeklieren in de lies of door het hele lichaam en met vocht gevulde darmsegmenten kan onthullen. Parvo is pijnlijk maar ook te voorkomen en als verantwoordelijke huisdiereigenaar heb je de plicht om je huisdier te beschermen.
Het is belangrijk om de stappen van uw hond te volgen voor zowel mogelijke blootstelling als mogelijke besmetting.
Omdat de ziekte een virale infectie is, is er geen remedie voor. Parvovirusbehandeling is gericht op symptoombestrijding en preventie van secundaire bacteriële infecties, bij voorkeur in een ziekenhuisomgeving. Intensieve therapie en systemische ondersteuning zijn de sleutels tot herstel. Zorg is palliatief en ondersteunend.
IV-vloeistoffen en voedingstherapie zijn cruciaal voor het handhaven van de normale lichaamsvloeistof van een hond na ernstige diarree en uitdroging, en eiwit- en elektrolytenniveaus zullen indien nodig worden gecontroleerd en gereguleerd. Medicijnen voor honden die bij de behandeling kunnen worden gebruikt, zijn onder meer medicijnen om braken te stoppen, maagzuurremmers, antibiotica voor huisdieren op recept voor eventuele secundaire bacteriële infecties en door dierenartsen aanbevolen ontwormingsmiddelen voor parasitaire infectie.
Het overlevingspercentage bij honden is ongeveer 70 procent wanneer ze in het ziekenhuis worden behandeld, maar de dood kan soms het gevolg zijn van ernstige uitdroging, een secundaire bacteriële infectie, sepsis of een ernstige darmbloeding. Een goede prognose is helaas veel lager voor puppy's, omdat ze een minder ontwikkeld immuunsysteem hebben.
Het is mogelijk om het parvovirus bij u thuis te behandelen onder leiding van uw dierenarts. Het is een zeer bewerkelijke maar kan het verschil tussen leven en dood betekenen wanneer geld of omstandigheden een behandeling in het ziekenhuis niet toestaan. Uw dierenarts kan u leren vocht toe te dienen en vitale functies te controleren.
Dat is het slechte nieuws.
Het goede nieuws is dat parvo niet dodelijk hoeft te zijn!
Als honden met parvo een snelle en passende veterinaire behandeling krijgen, kunnen velen worden gered.
Een van de eerste tekenen dat een hond ziek wordt, is verlies van eetlust. Dit geldt vooral voor parvo. In de vroege stadia van de ziekte dringt het virus binnen en begint het zich te vermenigvuldigen in de bekleding van het spijsverteringskanaal en andere delen van het lichaam. Het immuunsysteem maakt zich ook op om te reageren. Dit alles kan leiden tot koorts, lethargie en verlies van interesse in voedsel.
De meeste honden met parvo zullen overgeven. Aanvankelijk kan het braaksel resten van het voer van de hond bevatten, maar als het braken voortduurt, komt er alleen maar schuimend slijm naar boven dat gal kan bevatten, een geelbruin stinkende spijsverteringsvloeistof of bloed. Het uitgebraakte bloed kan helderrood of gedeeltelijk verteerd zijn, waardoor het lijkt op koffiedik. Naarmate honden met parvo meer uitgedroogd raken, zullen ze proberen te drinken, maar alles wat ze binnenkrijgen, komt meestal meteen weer omhoog. Als een hond geen water kan vasthouden of herhaaldelijk moet overgeven of regurgitatie heeft die op koffiedik lijkt, is spoedeisende dierenartszorg vereist.
Diarree ontwikkelt zich als het virus en de resulterende immuunrespons beschadigt de bekleding van het darmkanaal. De darmen kunnen geen water en voedingsstoffen meer opnemen en krijgen microscopisch kleine gaatjes. Vloeistof uit het lichaam kan in de darmen terechtkomen, waardoor diarree en uitdroging verergeren. Bloedvaten in de darmen kunnen beschadigd raken, waardoor er bloed in de ontlasting komt en bacteriën een weg kunnen banen om de bloedsomloop van de hond binnen te komen. Deze bacterie uit de darmen die het lichaam binnenkomt, wordt sepsis genoemd en is uiteindelijk dodelijk, tenzij behandeld.
Parvovirus dringt niet alleen de darmwand binnen; het valt ook delen van het lichaam aan. Bij puppy's kan dit hartspier zijn, wat leidt tot chronische hartaandoeningen of overlijden. Beenmerg kan ook worden aangetast. De combinatie van een verzwakte immuunrespons en bacteriën die via een beschadigde darmwand in de bloedbaan komen, leidt bij honden met parvo vaak tot bacteriële longontsteking.
De meeste gevallen van parvo kunnen worden voorkomen met een reeks vaccins die beginnen wanneer een puppy ongeveer 7-8 weken oud is. Puppy's krijgen ongeveer elke drie weken drie of vier parvo-vaccins totdat ze 3-4 maanden oud zijn. Honden moeten een jaar later een tweede vaccinatie krijgen. Dan hebben de meeste honden slechts om de drie jaar een parvo-booster nodig, of ze kunnen een jaarlijkse vaccintiter krijgen om hun immuniteit te controleren. Voor ziekten zoals parvo zullen de voordelen van vaccinatie, waarvan bewezen is dat ze veilig en effectief zijn, altijd opwegen tegen de kosten die gepaard gaan met ziekte en behandeling en het lijden dat een hond met parvo doormaakt.
