Wat voor soort hond is er nodig om een mens te helpen omgaan met astma, paniekaanvallen, angst en depressie? Stephanie, beter bekend bij duizenden volgers op sociale media onder haar gebruikersnaam @motherofdoggos, heeft haar hoop op een toekomstige hulphond gehangen aan een witte collie-pluizenbol genaamd Vasya.
Een hulphond moet over een specifieke combinatie van kwaliteiten beschikken, en er zijn maar weinig honden die aanleg hebben voor hulpverlening. Stephanie wist dat ze een hond nodig zou hebben met de juiste niveaus van energie, gezondheid, moed, zachtaardigheid, intelligentie, trainbaarheid en – misschien wel het meest cruciaal voor haar behoeften – empathie.
Zoals velen ervoor kiezen, in plaats van op een jarenlange wachtlijst te staan en/of duizenden dollars uit te delen aan een organisatie, besloot Stephanie om haar eigen hond te selecteren en te trainen (in overleg met een trainer). Maar hoe garandeer je dat een hond zal slagen in het servicewerk? Nou, er is geen garantie. Volgens het IABBC Journal:"Ongeveer 50 procent van alle honden die door eigenaren of instanties zijn gefokt, gesocialiseerd, geselecteerd en getraind om hulphonden te worden, slaagt er ofwel niet in de training af te ronden of moet na een korte carrière met pensioen gaan." Soms moeten zelfs honden die door professionals zijn geselecteerd en opgeleid om blindengeleidehonden te worden, later van het werk worden "gewassen" en naar een dierentehuis worden gebracht.
Maar tot nu toe heeft Vasya bewezen alles te zijn waar Stephanie op had kunnen hopen. Dus heeft ze geluk gehad? Nee. Vóór Vasya probeerde Stephanie haar 2 andere honden, Lakota en Seneca, te trainen in diensthondentaken. Dat is gedeeltelijk gelukt, aangezien ze allebei bepaalde taken uitvoeren om haar en haar man Dylan thuis te helpen. Maar buiten hun schuld (en geen falen van Stephanie's kant), had geen van beide honden wat nodig was om een fulltime hulphond te zijn die haar kon vergezellen naar haar werk en andere openbare plaatsen.
Toch gaf Stephanie niet op. Ze heeft jaren onderzoek gedaan naar rassen. Afhankelijk van wie je het vraagt, worden standaardpoedels, Duitse herders en collies (vloeit meer glad dan ruw) vaak beschouwd als onderdeel van de onofficiële "Fab Four" of "Fab Five" -lijsten met de beste rassen voor hulphondenwerk. Ik vroeg Stephanie wat haar beïnvloedde om een Rough Collie te kiezen boven de veel populairdere Golden Retrievers en Labrador Retrievers.
Ze zei:"Ik hoorde vaak dat collies goed waren voor het werk van psychiatrische hulphonden vanwege hun empathie en drive om te werken. Ik ben echter altijd verliefd geweest op het uiterlijk van Collies en ik vond dat hun energieniveau goed bij ons huishouden paste. Wetende dat Lakota en Seneca, als gevestigde leden van het hondenroedel, zouden helpen een nieuwe puppy samen op te leiden, was het absoluut noodzakelijk om er een te vinden die in hun gezinsdynamiek zou passen.
En deze keer was ze erg kieskeurig over het vinden van een solide, ethische Collie-fokker na haar minder dan geweldige eerdere ervaringen met fokkers van NAID's (Native American Indian Dogs). Aanvankelijk had Stephanie geen problemen met de fokker van Lakota. Hoewel ze zei:"Het werd duidelijk dat Lakota te angstig / reactief was voor werk voor openbare toegang", gaf ze de fokker niet de schuld en was bereid om het ras nog een keer te proberen. Lakota's fouten waren weinig, maar zijn attributen zijn talrijk. Volgens Stephanie:
Seneca kwam vervolgens in het leven van Stephanie. Hij was technisch gezien een NAID zoals Lakota, maar zijn samenstelling van basisrassen was anders. Terwijl de afstamming van Lakota voornamelijk bestond uit Duitse herder en Alaskan Malamute met een vleugje Golden Retriever en Samojeed, bestond Seneca's erfgoed uit Siberische Husky, Belgische Herder, Malamute en Duitse Herder.
En Seneca was de veel duurdere hond, ondanks dat het een vier maanden oude "opruimpup" was toen Stephanie en haar toenmalige vriend Dylan hem ontdekten. Pas later hoorden ze dat Seneca waarschijnlijk zou zijn ingeslapen als hij niet snel een huis had gevonden. In werkelijkheid hadden ze hem waarschijnlijk gered... En weer gered, aangezien een minder geduldig stel het zou hebben opgegeven en hem in een opvangcentrum zou hebben gedumpt of zou hebben herplaatst.
Seneca was geen gemakkelijke pup. "We wisten niet hoe erg de dingen waren," legde Stephanie uit, "maar hij begon volledig ongesocialiseerd te gebruiken, had grote angstproblemen en buitensporige destructieve neigingen. Hij deed er anderhalf jaar over om zindelijk te worden... Ik kan niet tellen hoe vaak hij uit zijn krat brak – hoe stevig ook – en gaten in de muren at, banken en stoelen leeghaalde, of al het tapijt verscheurde. ”
Maar Sen bleef niet een beetje een hel, en Stephanie is dankbaar dat ze het moeilijke podium voor hem heeft doorstaan. "Seneca is zo'n geweldige metgezel geworden", zei ze. "Nadat hij vier was geworden, relaxte hij zo veel ... Nu kan hij vrij rondlopen in huis, is hij volledig betrouwbaar off-line, geduldig met puppy's en kinderen, en is hij een grote knuffelaar." Hij is het levende bewijs dat een schurkachtige jonge hond, met geduld en liefde, kan uitgroeien tot een betrouwbare volwassen hond.
Maar ondanks de uitstekende kwaliteiten van Sen, was het zijn schijnbare gebrek aan empathie en onvermogen om mensen te lezen (hoewel hij sindsdien vorderingen heeft gemaakt op deze gebieden) die ertoe leidden dat Stephanie hem uiteindelijk waste voor psychiatrisch hulphondenwerk.
NAID's zijn niet altijd alles wat ze worden aangeprezen. Om te beginnen zijn de beschikbare artikelen over Native American Indian Dogs die op de hele eerste pagina van Google-zoekresultaten verschijnen min of meer uitgebraakte, enigszins herschreven varianten van dezelfde twijfelachtige informatie, geschreven door mensen die nog nooit een NAID in hun bezit hebben gehad. leeft. (Ik weet dit omdat ik ze allemaal heb gelezen – zoals de onverbeterlijke hondennerd die ik ben – en ik was enorm teleurgesteld door hun algemene kwaliteit.)
Ten andere, Seneca's eigen diagnose van hypothyreoïdie en Stephanie's ervaringen met het bespreken van NAID's met andere raseigenaren brachten haar ertoe te begrijpen dat een beperkte genenpool, overmatige inteelt en gebrek aan verantwoordelijkheid van de fokker zeldzame gezondheidsproblemen en auto-immuunziekten veroorzaken in dit zich ontwikkelende ras.
Het is een zeer effectieve marketingtruc van fokkers van "designerhonden" om hybride kracht op te roepen als vervanging voor genetische gezondheidstests - alsof het mengen van meer dan één ras op magische wijze alle bestaande erfelijke aandoeningen zal wegvagen - maar genetica werkt gewoon niet dat manier. Een Duitse herder met heupdysplasie die is gekruist met een Malamute met hypothyreoïdie zal bijvoorbeeld puppy's produceren die risico lopen op beide gezondheidsproblemen.
Stephanie kwam er ook achter dat de fokker van Lakota, die op zijn minst beweerde genetische tests te doen, "sindsdien verschrikkelijk is geworden in haar kennelomstandigheden en onderhoud." (Stephanie en Dylan hadden zelfs de kans om Lakota's moeder een tijdje te koesteren, wat ze beschreef als "zo'n geweldige ervaring.") Sommige mensen kruisen zelfs naar wolven en verkopen de hybriden illegaal, en Stephanie vraagt zich af of er echt verantwoordelijke /ethische NAID-fokkers op dit moment.
Stephanie voelde zich sterk over alles wat ze had geleerd en smeekte haar Instagram-volgers ooit:
Dus toen ze op zoek ging naar een andere potentiële hulphond, volgde Stephanie haar eigen waarschuwende advies op. Ze wilde een Collie, bij voorkeur een Rough. (De meeste mensen kiezen Smooth Collies voor servicewerk vanwege het gemakkelijkere onderhoud van een kortharige hond, maar Dylan en Stephanie houden duidelijk van pluizige honden.) Hoe meer ze zochten, hoe meer ze onder de indruk waren van Kate en haar Romany Collies. Kate was alles wat ze in een fokker hoopten te vinden:"extreem verantwoordelijk, ethisch en bekend om het produceren van goede hulphonden en gezonde collies overal."
Slechts één klein probleempje:hun eerste keus was in Oregon, terwijl ze aan de andere kant van het land in Maryland woonden. Bovendien gingen ze binnenkort trouwen, dus het was niet het juiste moment om een derde toe te voegen. hond naar hun roedel. Maar toen zag Stephanie een foto van een nieuwe Romany Collie-pup die Kate Ypsilanti noemde. 'Dat kleine meisje kwam steeds in mijn gedachten op', zei ze. “Maar toch, een puppy en trouwplanning? Gek.”
Toch gebeurde het zo dat Ypsilanti's nest klaar zou zijn om naar hun nieuwe huis te gaan in dezelfde week dat Dylan en Stephanie van plan waren om familie en vrienden in Oregon te bezoeken, waar ze op slechts 20 minuten rijden van Kate zouden zijn.
Hoewel beide ouders van het nest Smooth Collies waren, waren ze ook genetisch ruw gefactoreerd, dus kleine Ypsilanti bleek eigenlijk ruw gecoat te zijn. Terwijl Stephanie en Dylan het er beiden over eens waren dat vachttype en kleur achterbank prioriteiten waren in vergelijking met de allerbelangrijkste vereisten van 'persoonlijkheid, gezondheid en drive', hadden ze ook 'stiekem gehoopt op een merle of witte Rough Collie'.
Hoewel het stel al een tijdje een Roma-puppy wilde hebben, hadden ze zich nog niet aangemeld voor de wachtlijst. Gelukkig voor hen was Sky bevallen van een groot nest van 11 puppy's.
Vasya, een verkorte vorm van Vasilisa, is een Russische naam die koninklijk, koninklijk of koningin betekent. "Katherine Arden, auteur van de Winternacht-trilogie waar Vasya's naamgenoot vandaan komt, gaf haar persoonlijke zegen en goedkeuring van de naam en van haar," zei Stephanie. "Onze scrappy Wilding is vijf keer gezegend."
Toen de moeder van Doggos Vasya op haar Instagram aankondigde als hun 'officiële psychiatrische hulphond', begon ze een onofficiële aftelling. “Over drie weken halen we haar op! Ach jongens, IK BEN ZO OPGEWONDEN.” Dan, "16 dagen tot we Vasya ontmoeten!" Dan een update van de aanleg voor hoeden:
Eindelijk kwam Vasya's "Gotcha Day" aan, 1 september 2018, en Stephanie zei:"We werden meteen verliefd op deze onbevreesde kleine furbean." Vasya's eerste dagen met Stephanie en Dylan waren vol en hadden gemakkelijk overweldigend kunnen zijn voor een kleine puppy op de prille leeftijd van 2 maanden! Maar Vasya vatte elke nieuwe ervaring op als een kans voor avontuur en ging alles met verve onder ogen.
Ze speelde met de veel grotere Shaniko de Borzoi-puppy, die toebehoorde aan hun vriend Maren, en ook een band had met Maren's hulphond Saxafrax (Frax). Ze ontmoette verschillende andere honden en katten, evenals babygeiten - die ze constant probeerde te hoeden. Vasya toonde zo'n potentieel dat het paar er reikhalzend naar uitkeek haar na 6 maanden kennis te laten maken met hoedenlessen.
Toen ze van Oregon naar Florida vlogen om meer familie te bezoeken, zei Stephanie dat Vasya "FANTASTISCH in de vliegtuigen was - de hele tijd geslapen!" De jongens, Lakota en Seneca, waren in Florida gebleven als hondenoppas van Stephanie's ouders, en daar werd Vasya met succes voorgesteld aan haar nieuwe broers. Eindelijk hadden ze de lange reis terug naar het nieuwe huis van Maryland en Vasya.
"Ze is zo onverschrokken en aanpasbaar, en heeft niet terugdeinzen voor alles wat ze tegenkomt", meldde Stephanie op Instagram. "Dit kleine meisje wordt een handvol, en we zijn zo opgewonden!" Vrijmoedigheid en zelfvertrouwen zijn uitstekende eigenschappen van een hulphond, omdat ze onverstoorbaar moeten blijven in nieuwe situaties. Nadat ze weer bij hun huis waren aangekomen, bracht Stephanie haar fans op de hoogte:
Het voordeel van het hebben van een pup en een volwassen hond tegelijk is vaak dat een puppy een volwassen hond jong houdt, terwijl een volwassene een puppy veilig houdt. Deze dynamiek zou vooral belangrijk zijn in de komende maanden, aangezien Dylan en Stephanie zich aan het voorbereiden waren om de "52 Hike Challenge" in 2019 aan te gaan en veel tijd buitenshuis met hun honden zouden doorbrengen.
Stephanie beschreef Vasya als 'een avontuurlijke baby'. Voordat ze het paar vergezelde op haar eerste wandeling, bracht ze een weekend met hen door voor wat socialisatie tijdens huwelijksvoorbereidingen en vieringen. Stephanie was blij te zien dat ze standvastig bleef door alles heen, bestempelde haar als #TinyButMighty en zei:"Ik kan niet wachten om te zien hoe ze de hondentraining gaat volgen!"
Ze droeg diezelfde onverschrokken houding in haar eerste buitenavontuur in Cunningham Falls State Park en genoot enorm. Stephanie zei:"Dit was de dag dat we blij waren te ontdekken dat Vasya net zoveel van de wildernis hield als wij." Ze droegen haar in een rugzak om haar ontwikkelende gewrichten niet te overbelasten, maar ze eiste meteen dat ze naar beneden moest zodra ze bij de waterval aankwamen. “Ze wilde zo graag ontdekken; geen richel was te eng, geen klim te steil,' zei Stephanie enthousiast. "Zo opgewonden voor onze kleine avonturier om de wereld te ontmoeten!"
Video afspelen Video van Vasya die in stijl aan het backpacken is
Gedurende de resterende maanden van 2018 waren Stephanie en Dylan van plan om zoveel mogelijk wandelingen in te passen, wat een uitstekende manier was om Vasya's uithoudingsvermogen te vergroten, mentale en fysieke trainingen voor alle betrokkenen te krijgen en de familieband te ontwikkelen. Stephanie zei dat het een avontuur op zich was om de dynamiek tussen Vasya en Lakota te zien groeien.
Naarmate Vasya groter werd, was de kans het grootst dat ze vooraan werd aangetroffen tijdens wandelingen, ongeduldig het peloton leidend. "Vasya is als een kleine bosgeest of een dwaallicht, die voor ons danst en ervoor zorgt dat we volgen", vertelde Stephanie haar Instagram-volgend. “Ze is ook als een harpij, want ze schreeuwt. Dus. Veel. (#JustCollieThings).” Dit leverde sympathieke en begripvolle opmerkingen op van andere Collie-bezitters.
k9freud:"Collies hebben veel te vertellen."
adventurecollie:"Ah ja, de Collie-sopraan - dat hebben we hier ook een beetje."
Niet lang nadat ze haar naar huis had gebracht, merkte Stephanie op:"Ik stel me voor dat Vasya's innerlijke monoloog eigenlijk is:'Wil je met me vechten, punk? Ik zal je in de war brengen. GEWOON WACHT JE TOTDAT IK ECHTE BENEN GROEI’.” Hoewel ze er nog klein uitzag, was ze groot in aanwezigheid. Kortom, als Vasya in een kamer was, zou je het weten. Ze was persoonlijkheid plus.
Op de bruiloft van Stephanie en Dylan in oktober dreigde Vasya de bruid te overtreffen en de show te stelen. Ze charmeerde kinderen om haar buik te wrijven en met haar te spelen, kauwde op bloemstukken, droeg wat vocale input van de Collie bij aan de procedure en werd geaaid (evenals haar riem om te knagen) in ruil voor haar stilte tijdens de ceremonie.
Stephanie zei:'Ik kan nooit genoeg krijgen van haar pittigheid! Groot of klein, het maakt niet uit, ze zal ze allemaal onder ogen zien.” Haar weigering om zich door iets of iemand te laten intimideren, was een aanwinst voor haar opleiding. Stephanie grapte ooit:"Vasya's motto is absoluut:'schreeuw luid en draag een grote stok.' Er mag niet met haar worden geknoeid!" Toch kan Vasya zowel brutaal als lief, pittig en knuffelig naast elkaar zijn.
Een hulphond moet nuttige taken leren om zijn mens te helpen, maar dat betekent niet dat ze geen plezier kunnen hebben en ook wat trucjes kunnen leren. Stephanie's "altijd favoriete Vasya-truc is chompies", een volkomen perfecte uitdrukking van haar pittige persoonlijkheid. (Mijn Aussie mix Freckles doet deze truc, behalve dat we het bij ons thuis 'alligator' noemen. Iets aan die kleine tandjes die op elkaar klikken is zo vermakelijk. 10/10 - zou aanraden.)
Als mensen dingen zeggen als:"Het hoeden van rassen kan erg vocaal zijn", geloof ze dan. Terwijl Stephanie was gewaarschuwd en wist dat Collies van elke smaak (Smooths, Roughs en Borders) behoorlijk spraakzaam kunnen zijn, het is één ding om je van iets bewust te zijn en iets anders om het persoonlijk te ervaren. Stephanie zei:"Wennen aan een hoedend ras is zowel leuk als uitdagend. Ik had niet verwacht hoeveel vocaliseren een Collie zou kunnen doen. "
Collies hebben een breed scala aan vocale vaardigheden. Ze kunnen mopperen, kreunen, janken en allerlei geluiden maken die op verschillende manieren zijn beschreven als koeien-, wookie- of berengeluiden. (Denk aan zwarte beer, niet aan grizzly.) Soms trakteren ze mensen op een zucht van plezier of een snuiven van walging. Af en toe zullen ze muzikaal huilen of expressieve 'roo'-geluiden van afkeuring of bevestiging maken die verdacht veel lijken op pogingen tot menselijke spraak.
Ze blaffen ook regelmatig oud - veel - maar zelfs het blaffen kan aanzienlijk variëren, afhankelijk van de gelegenheid. Dezelfde 60-pond Collie kan een diepe, bas "waakhond" blaffen produceren om potentiële roofdieren te waarschuwen, en dan overgaan op een hoge toon van alarm, frustratie of opwinding die je zou zweren kwam uit de keel van een 7-pond (3 kg) Yorkie had je alleen gehoord en niet gezien.
In het geval van Vasya merkte Stephanie droogjes op:'Ze is schoonheid; ze is genade; ze zal luid in je gezicht schreeuwen.' Juist deze vocaliteit is een van de redenen waarom veel trainers er de voorkeur aan geven geen hoedende rassen zoals collies of Duitse herders als hulphonden te gebruiken. Er is een speciale, begripvolle geleider voor nodig om goed met een Collie te kunnen werken, aangezien een Collie vaak hoorbaar en uitgebreid met zijn mensen communiceert.
Over de drie maanden oude Vasya zei Stephanie:"Ze heeft een eigen wil en is niet bang voor niets!" Zo'n onafhankelijkheid is geweldig - tot op zekere hoogte. Maar bovenal is een hulphond lid van een team en moet hij bereid zijn commando's van een geleider op te volgen. Toen ze 4 maanden oud was, meldde Stephanie:
Dylan en Stephanie vergeleken hun roedel vaak met personages uit het Middle Earth-universum, waarbij Lakota een geweldige Aragorn maakte (de koning verborgen als een Ranger), Seneca een perfecte Legolas was (de knappe elfprins), en hun Bulldog-vriend Atlas die een ideaal vertegenwoordigde. Gimli (de norse dwerg). Hoewel Vasya met de week groter werd, was ze nog steeds zo veel kleiner dan de hondenjongens dat Stephanie en Dylan haar een Hobbit noemden. (Voor degenen die geen fan zijn van de The Lord of the Rings-fantasieserie:een Hobbit werd ook wel een 'Halfling' genoemd, omdat hij maar half zo groot was als de gemiddelde mens.)
"En daarom is Vasya the Wilding de Hobbit van onze fellowship", zei Stephanie met betrekking tot dat citaat van Tolkien. "Ze is een Samwise the Brave als het gaat om het overwinnen van obstakels en haar drive om mensen gelukkig en veilig te houden." In The Return of the King, het laatste deel van de Lord of the Rings-trilogie, werd de Hobbit Frodo in feite gecrediteerd met het redden van de wereld van de duistere heer Sauron; maar Frodo zelf getuigde dat hij "zonder Sam niet ver gekomen zou zijn."
Maar voordat Vasya werd vergeleken met de dappere, zelfopofferende Samwise, werd ze vergeleken met de ondeugende, onhandige Pepijn (ook een Hobbit). Er komt een punt voor de meeste puppy's wanneer hun lichaam zich sneller ontwikkelt dan hun ledematencoördinatie. Stephanie vertelde hoe ze het soms voelt alsof ze met twee linkervoeten door het bos strompelt, maar ze voegde eraan toe:"Vasya is veel onhandiger dan wij allemaal."
En naarmate Vasya groter werd, nam ook haar vermogen toe om zich met meer dingen bezig te houden. Ze hield The Mother of Doggos absoluut scherp.
Vasya en haar broers leken vaak een affiniteit met modder te delen. Zoals Stephanie het uitdrukte:"We hebben geaccepteerd dat Sen in wezen onze geest-metgezel is die ons dagelijks leven achtervolgt en door de plassen van het bos zwerft." Betreffende een foto van Vasya en Seneca die verrukt waren van hun vuiligheid, noemde Stephanie ze "de twee meest luchtige, meest absorberende pups die er zijn" en zei:"Ik zal mijn naam moeten veranderen in Mother of Sponge-os met de manier waarop deze honden water opzuigen. En modder. En verdachte plasvloeistoffen.”
Ter ere van Vasya's eerste Thanksgiving besloten Dylan en Stephanie met hun hondenfamilie naar Pennsylvania te gaan om deel te nemen aan een teambuildingoefening. Stephanie plaatste een foto van de snelgroeiende Vasya en zei:"We brengen onze vakantie door met wandelen in de Poconos met alleen ons en de pups. Zoveel om dankbaar voor te zijn dit jaar, inclusief dit schatje!” Ze stopte ook om na te denken over haar dankbaarheid voor het peloton als geheel.
In december was er veel om naar uit te kijken:Vasya werd 6 maanden oud, Stephanie vierde haar eigen verjaardag en natuurlijk Kerstmis met de familie. De moeder van Doggos startte een campagne om geld in te zamelen voor de bijscholing die Vasya nodig zou hebben om een volwaardige hulphond te worden. Dylan en Stephanie boden zelfs aan om donaties te matchen met handgemaakte cadeaus uit hun online winkel.
Op de feestelijke dag zelf zei Stephanie tegen haar Insta-familie:"Vasya wenst jullie allemaal een prachtige, met bont gevulde howliday! Haar eerste kerst was zo'n succes:ze heeft de hele dag met de kinderen gespeeld, veel lekkers naar binnen gesmokkeld, de cadeautjes geopend en non-stop gerend. Hou van dit kleine meisje!”
En als goede voornemens voor het nieuwe jaar waren Stephanie en Dylan vastbesloten om de 52 Hike Challenge aan te gaan "met onze eigen aanpassingen/vereisten om het uitdagender te maken:elke wandeling die ervoor wordt geteld, moet met ten minste één hond zijn, en hetzelfde wandelpad kan niet worden herhaald.” Dit zou betekenen dat je steeds verder weg moet reizen om nieuwe paden te vinden voor hun wekelijkse wandelingen.
Dylan en Stephanie begonnen 2019 goed door tijd te maken voor een weekend schrijfretraite op het strand, en Vasya's SDiT-status (diensthond in opleiding) betekende dat ze hen mocht vergezellen. Dylan houdt van krabbelen, hoewel Stephanie zichzelf omschrijft als 'de serieuzere schrijver'. Op de universiteit studeerde ze Engels met een dubbele minor Frans en creatief schrijven, en momenteel schrijft ze korte verhalen terwijl ze aan een roman werkt.
Hoewel Instagram in de eerste plaats een foto-georiënteerd platform is, weerspiegelen veel van de beschrijvingen bij Stephanie's foto's haar literaire achtergrond.
Met een verhuizing naar het buitenland gepland voor later in 2019, zei Stephanie:"Dit jaar zal er een zijn van verandering en nieuwe avonturen, en ik denk dat dat boven alles is wat we nodig hebben. Ik pak een pagina uit het boek van mijn rugzak en laat de aantrekkingskracht van een nieuwe omgeving me op de been houden."
In januari verloren Stephanie en Dylan een familielid en hun honden waren enorm belangrijk om hen door het rouwproces te helpen. Het opbouwen van een band tussen een geleider en een hulphond betekent een-op-een tijd besteden aan kwaliteit, en vooral Vasya's enthousiasme was een zalf voor Stephanie's emoties wanneer dat het meest nodig was.
Goede schrijvers zijn meestal productieve lezers, en de moeder van Doggos verwijst vaak naar boeken die ze heeft gelezen, citeert rechtstreeks uit hen en geeft commentaar. Over de hoofdpersoon van de Winternacht-trilogie en de fictieve inspiratie voor Vasya's naam zei Stephanie:"Ik had geen betere naamgenoot voor haar kunnen kiezen. De twee lijken zo op elkaar in hun felheid, vastberadenheid en toewijding. Ik raad deze boeken ten zeerste aan voor alle fictie-, folklore- of fantasiefans die er zijn." (Ik kan die aanbeveling onderschrijven.)
In Stephanie's baan bij een internationaal beveiligingsbedrijf, ziet ze "dagelijks veel vreselijke dingen in de wereld". In tegenstelling tot de meesten van ons, die ervoor kunnen kiezen om bepaalde dingen te negeren als we de stress van dit alles willen vermijden, moet Stephanie door slecht nieuws filteren om de kost te verdienen. Het weegt zwaar op haar.
Hoewel Vasya nog geen 7 maanden oud was, ging haar mentale ontwikkeling bijna net zo snel als haar donzige vacht groeide. Ze leerde veel door naar haar grote broers te kijken, vooral Lakota, die de meeste ervaring had met het lezen van Stephanie's emoties. "Hij komt meteen naar me toe als ik me niet goed voel, ofwel knuffelend, DPT (deepdruktherapie) uitvoerend), of naast me op wacht staan," zei Stephanie.
Vasya leerde snel om dat gedrag na te bootsen. Zelfs Seneca verraste Stephanie door hoe dicht hij bij haar en Dylan bleef terwijl ze rouwden. "Hij is zo stil en zachtaardig dat hij moeilijk te lezen is, maar hij is veel intuïtiever dan ik hem toegeef", besloot Stephanie. "Door niet te verwachten dat hij zou werken, heb ik echt die kant van hem kunnen zien."
Tijd buitenshuis doorbrengen met wandelen met hun honden en foto's van hen maken was meer dan alleen een tijdverdrijf - het werd een manier voor Dylan en Stephanie om te genezen. Er is veel eenvoudig comfort te vinden door jezelf onder te dompelen in de dingen waar je van houdt.
Als je op de tijdlijn hebt gelet, vragen sommigen van jullie zich nu misschien af:wandelen? In de winter ? In Maryland?? Degenen die ooit de gemengde zegen / ongeluk hebben gehad (afhankelijk van wie je het vraagt) om in de winter in een besneeuwd gebied te wonen of een bezoek te brengen, huiveren bij de gedachte. En je zou zelfs kunnen twijfelen aan Stephanie's gezond verstand voor het doen van uitspraken als:"Sneeuwwandelingen zijn onze favoriet!"
Having grown up in the Great North, I can say that perhaps it does take a certain type of madness to venture forth in frigid temperatures and enjoy the experience, despite all expectations to the contrary. But consider this – hiking through winter woods means you will almost always have the trails to yourself! As Stephanie said, “Hiking when it’s freezing has its challenges, but it’s worth it for the eerie, abandoned coldscapes.” And with a move to hot and sunny Florida planned for later in the year, it could be their last chance to experience a northern winter for a while.
After a February hike with Vasya, Stephanie commented, “She may be fearless, but she’s not foolish. This girl won’t step in the river unless she has to.” This hesitation was a good sign. For the sake of safety, boldness in a budding service dog must be tempered with caution and good sense.
When Vasya turned 8 months old, Stephanie lamented the rapid growth rate of puppies and said, “Can we make a law that requires puppies to grow twice as slowly, please??” By that time, Vasya was about 55 pounds (25 kg) and nearly done growing physically. Apparent changes in size after that were largely an illusion, as her coat had yet to attain its maximum floof. But there was still a lot of mental development to be done, though that progress was more subtle and slow, like spring growth creeping out in late winter.
While the weekly hikes were a wonderful way to teach Vasya about cooperation and discretion, on a simpler level they were an outlet to release her pent-up energy. “It takes a special soul to climb a mountain through snow and ice and come back still wanting to run and play,” Stephanie commented. Clearly, Vasya had that herding breed stamina.
The dogs’ approach to the forest began to alter their humans’ perspectives on nature and life in general. By April, Stephanie was reflecting on what she’d learned in the first 15 hikes of the year and offering introspective #PhilosophyFriday thoughts.
Before long, Dylan and Stephanie had an excitement to explore novel locations that nearly rivaled Vasya’s. When she felt that the pack had gone too long without a woodland ramble, she put her favorite trick to good use. “Vasya has been literally chomping at us to go hiking,” Stephanie reported one day in May. Then, for her own sake as much as Vasya’s, she began making plans to get Hike 21 underway. 
Play Video Video of Vasya’s Chompies trick
In the spring of 2019, Vasya reunited with Shaniko, her Borzoi friend and playmate, when Stephanie took her along to visit her friend Maren at the Borzoi Club of America National Specialty show in Pennsylvania. At the time, Stephanie said, “It’s really made me want to get into showing. Might have to get a show Collie next.”
Whether or not Borzois (also known as Russian Wolfhounds) were introduced to Collie bloodlines back in the day to “refine” them is actually a point of contention amongst Collie aficionados today. Still, Collies’ long noses and even the white coloring (like Vasya has) do lend some credence to the theory that Rough Collies are distant cousins to Borzois.
Stephanie said that seeing Vasya side by side with the elegant Borzois really “highlighted just how much of a Hobbit she is to those Elvish doggos.” In regards to Vasya’s own pack, Stephanie reiterated, “She remains the Hobbit component of our little fellowship.” Adapting to a herding breed was still baffling and amusing for the Mother of Doggos.
In June, Vasya learned to channel that energy into her breed’s original purpose when she had her first herding lesson. Her past instinct tests and subsequent behaviors indicated she had more inherent herding drive than many Collies of her same bloodlines, so it was no surprise that she took naturally to herding.
But Vasya’s strong shepherding drive could be an impediment on their woodland walks. Naturally, any squirrel with the audacity to descend to the forest floor needed to be chased until it ascended into the trees where it properly belonged. “We only work on her off-leash training in safe locations with no chances for her to dart off,” Stephanie explained. “She has that herder need to make wide circles around us, which isn’t ideal if we’re hiking, so we want to get her off-leash heel perfected.”
Many Collies (my own female Yoshi included) have a strong urge to keep the pack together. Vasya was inclined to enforce togetherness, but she sometimes had her work cut out for her when it came to keeping her canine brothers close to her humans. Usually Seneca was practically perfect off-leash, until he found water. Then all bets were off, as Stephanie joked that he became “an unstoppable force” until he could immerse himself in the H2O. Lakota too was quite the water dog.
Vasya had truly accomplished a lot in her first year of life, including developing a relationship with the two older dog brothers who had initially been unsure about welcoming her into the pack fellowship. To commemorate her first year of life, The Mother of Doggos offered this video montage and appreciation post on July 4th.
Play Video Video of Vasya’s 1st birthday
In August, Vasya and her clan moved to Florida for a short-term stay with family. This allowed Stephanie and Dylan to sell their house “without the impediment of three dogs to move around during showings.” Temporarily living with Stephanie’s parents (plus their 2 elderly Miniature Schnauzers) gave the young couple time to save money and prepare for their permanent move to the Oregon/Washington area where more of their family and friends lived, and where they were already accustomed to making an annual trip.
As many who have raised a dog can testify, “puppy brain” can last far beyond the first year of life! Some dogs aren’t mentally mature until between the ages of 2 and 3. Even past the celebration of her first “Gotcha Day,” Vasya was still keeping her people alert, particularly as she retained the tendency to explore new things mouth-first. “Just today, I had to grab a lighter out of her mouth,” Stephanie reported in mid-September. “Who knows where she found that. Still, Vasya is definitely the easiest puppy we have ever had!”
Unsurprisingly, Vasya also had the easiest time adapting, probably by virtue of both her age and personality. With the area they were staying in being humid, subtropical, and coastal, it was practically a whole new world. Lakota and Seneca, with their northern snowdog blood, had difficulty adjusting to such a different climate. Seneca seemed particularly thrown off by the feeling of a different type of grass underfoot.
Stephanie also struggled with the regional change. “Though I was born here,” she said, “I have never felt it to be home as the forests of the Northeast did.” But Vasya was still raring to go explore, they had a hiking commitment to keep, and they couldn’t spend all their time indoors sheltering in the air conditioning.
So Stephanie devoted time to learning about the local species of flora and fauna. “Robin Wall Kimmerer writes that in order to become native to a place, we must first speak its language,” she explained. “I am learning the language of this new land as much as I can, so I can get that sense of familiarity again and help the dogs to embrace it, too.” In the end though, it was Vasya who helped Stephanie embrace their new home.
True to her name, Vasya had a regal way of viewing everywhere she tread as her realm. “The little huntress strolls through her woods as if she is queen to every thing she sets paw upon,” Stephanie observed. “Collies truly are a royal breed – or at least, they like to pretend they are.” (My own male Collie, Sir Gustav, has a similar high opinion of himself. You have to admire their confidence.)
Much to Vasya’s delight, she also became reacquainted with the sea. “Vasya has become quite the beach Collie in our short time in Florida,” Stephanie said. “She walked into the surf like it was nothing, and has had SO much fun finding crabbos and chasing birbs.”
In yet another reference to a Lord of the Rings character, Stephanie had once compared the gawky, fumblefooted version of Vasya to Smeagol, a malformed, sly creature who was probably once a hobbit. When I asked Stephanie if her view of Vasya had altered, her response was, “She has had quite the glow-up! Dylan and I both agree she’s much more Eowyn now:fierce yet compassionate, nearly fearless, commanding, and a little independent-minded in what she thinks is best!” (Eowyn was a princess who defied convention to protect her people.)
Vasya’s puppyhood clodhopper days were behind her, yet she had her relapse moments. “She has gotten very dexterous as she ages, though she has still fallen in the pool three times now due to overconfidence in her turns when really fired up,” Stephanie told me. “She’s also rolled off the bed a few times while sleeping!”
One odd but nonobvious aspect of Vasya’s physical appearance was a set of double nipples on her belly. Stephanie was initially worried that she might have a lipoma, but it turns out that misplaced or extra nipples in dogs are not very uncommon or much cause for concern. (My own girl Yoshi also has a pair of duplicate nipples.)
One quality Vasya never lost was her constant inquisitiveness. Stephanie posted a picture of Vasya on her Instagram account with this accompanying Albert Einstein quote:“The important thing is not to stop questioning. Curiosity has its own reason for existing.” Then she added, “Not saying Vasya is Einstein, but she’s definitely a curious little bitch!”
Her pun prompted this response from Collie owner and dog trainer extraordinaire k9freud, “Collies are ALWAYS curious! (#busybody)”
“And such control freaks!” the Mother of Doggos replied.
As planned, Dylan the Dog Dad, the Mother of Doggos, and Canine Company completed Hike #52 of the hiking challenge in December. Their search for uncharted territory had taken them into 5 different American States. “We’ve scrabbled up mountains, explored old growth forests, slogged through swamps, and adventured everywhere in between,” Stephanie said. Their next goal is to take the dogs hiking in all the US mountain ranges.
Stephanie was right that 2020 was going to be a very exciting year, but I think most of us could do with less excitement… On a personal level though, Stephanie was referring to the earlier-than-anticipated addition of a fourth (or sixth, depending how you count) dog to their pack.
“Ever since I met Maren’s Shaniko, I fell in love with the Borzoi breed and wanted nothing more than a Shaniko pup of my own,” Stephanie said. “He was goofy, affectionate, and heartbreakingly beautiful with his floating gait and majestic floof.” When she had attended a Borzoi dog show, she described it as “a special kind of utopia, as I met an amazingly kind and fun group of Borzoi folk and was surrounded by hundreds of weird noodle dogs.”
By then, Stephanie had already spent time studying the breed and didn’t hesitate to promise her good friend Maren of @saxafraxborzoi that she would co-own a puppy from Shaniko’s first litter, because it was expected to be an event far in the future. “Except life had different plans, as it often does,” Stephanie said wryly. And so little Rusalka (fancy name:Saxafrax Wild Rushes Adrienne C’est la Vie) came home. “She’s already getting used to our crazy pack of puppers, cuddled with us all night, and has loved every single human she’s met,” Stephanie said.
Suddenly, Vasya wasn’t the baby of the family anymore! She had a puppy to raise, and she took her responsibility very seriously. “One day in and Vasya and Rusalka have been playing all day!” Stephanie said on Instagram. “Unfortunately that also means Vasya has shown Rue her secret digging spot… Hopefully true to her name, Rusalka won’t mind when we bathe her.” (In Russian folklore, a rusalka is a water nymph or spirit.)
Stephanie also announced her plans to enter the conformation show world with Rue, which may have left some of her followers less than pleased. The “adopt don’t shop” slogan and hashtag is popular on Instagam, sometimes accompanied by very anti-breeder opinions. As someone who has both “adopted” and “shopped,” owns a crossbreed as well as 2 Collies, and sees the benefits of rescuing and breeding – I appreciated this entire post from Stephanie.
One of Stephanie’s most engaged followers, @blkgermanshep, commented, “Excellent post. We absolutely need well-bred, purpose-bred dogs. If we don’t, then the only dogs available will be the offspring of the irresponsible!” Of course, Stephanie didn’t need to take the time to defend her choices to purchase both Vasya and Rue and compete in hobby pursuits with them, but it was nice that she did.
With 4 humans and 6 dogs temporarily living in one household, it was bound to be chaos at times, but Stephanie and Dylan worked hard to ensure it was occasional and controlled chaos. “Enforcing boundaries and ensuring everyone has their own space helps a lot!” Stephanie said. To their surprise, Vasya was a huge help in that endeavor, especially when it came to pacifying the elderly pair of Schnauzers who’d had their space invaded.
While Vasya and Rusalka were fast friends from the get-go, Lakota was initially indifferent, and Seneca occasionally considered playing, only to end up on the same grumpy wavelength as the Schnauzers who just wanted their previously calm lives back. “Sometimes I look into Seneca’s eyes and feel like I truly understand him,” Stephanie claimed. “I stared into those icy pools, and they conveyed deep truths:‘I am so sick of these nosy motherfluffers.’ Yes, we truly understand each other.” As Stephanie put it, Seneca could have quite the “grumblestare” when perturbed.
Vasya’s natural mothering qualities extended to the humans of her pack, too. In a way, this made it easy to train her for certain tasks such as deep pressure therapy. “We trained DPT largely by shaping her instinct to nurture and be close when we’re in distress, so it was half natural and half honing,” Stephanie explained. In April, an incident befell Stephanie’s mom that showed just how firmly Vasya adhered to her DPT training.
K9freud, with her thorough understanding of canines in general and Collies in particular, commented, “Collies just know what’s needed and get so offended if you second guess their efforts!”
“SO offended!” agreed the Mother of Doggos.
Vasya also learned to do several interruption tasks, like gently pawing at Dylan’s or Stephanie’s hands to forestall anxious behaviors like nail biting and licking Stephanie’s face to stave off panic attacks. Lakota still had the responsibility of providing medication reminders at home, and Vasya too was learning to emulate that task.
Though Stephanie’s self-consciousness kept her from posting much online about Vasya’s public access and task training, she and Dylan had been working hard with Vasya from the beginning. When possible, they took her with them everywhere they went. Ironically, Vasya’s natural maternal and herding instincts – the very qualities that made her an excellent SDiT – also provided a unique training challenge.
“The biggest point of public access training has been settling/remaining calm when in busy situations, for which we were seeking help with a trainer,” Stephanie said, “as she likes to micromanage and gets frustrated when there are people (especially children) who are running around without her supervision.” Stephanie’s social anxiety made that aspect of owner-training difficult and necessitated the help of a professional to get past that snag.
As has happened for so many people worldwide, the 2020 coronavirus craziness hit the pause button on Stephanie’s and Dylan’s life plans. “The pandemic has certainly extended our plans for staying down here, as the real estate market isn’t great for options and Dylan’s employment was affected by the closures,” Stephanie told me, but added that “we are lucky to be with family during this time.” Yet the past few months have been particularly hard month for Stephanie, since she doesn’t have the luxury of unplugging from the news cycle when it gets to be too much.
Yet true to her empathetic nature, Stephanie refused to stay focused on herself. She told her 8,000 plus followers, “If anyone is having a rough time, please know you can always talk to me, and also? If you just want a derpy video of the dogs or to request a virtual pet or shoutout or anything, just say the word! The pups are more than happy to share their happiness and love!”
Vasya’s public access training has necessarily been much reduced compared to the amount of public practice they were logging pre-pandemic. Her herding lessons have also been put on hold until they relocate to America’s west coast, due to the longer driving distance to reach a trainer and the complications of working in the intense Florida heat. Meantime, the couple plan to attempt a more summer-suitable form of exercise and entertainment.
While Vasya has given herself a few accidental dunkings in the inground pool, she has yet to swim voluntarily. All the dogs enjoy wading, but so far Dylan and Stephanie have had no luck coaxing any of them into the pool. “This summer we hope to strap Vasya into a life vest and get her going, so we’ll see if she likes it!” Stephanie said.
Task goals for Vasya include training her to create a barrier with her body that will give Stephanie some space and breathing room to prevent her from becoming overwhelmed or claustrophobic in crowded areas, as well as learning to locate building exits when necessary. Vasya may also provide reasons for Stephanie to remove herself from tense situations. For instance, if Vasya is trained to whine in response to a subtle signal, that would give Stephanie the perfect excuse to take her for a potty break. (They’re about halfway done with that task.)
The Mother of Doggos also intends to train Vasya to wake her if she experiences asthmatic distress while sleeping, and to have her fetch medicine when needed. Detecting and alerting to the presence of black mold – “a major asthmatic trigger” for Stephanie – is also on the helpful task wish list.
If you would like to contribute towards Vasya’s continuing service dog training, you can donate to her “Vasya Goes to School” Go Fund Me account. Funds may also help to give Vasya a fun break from work, since Dylan and Stephanie hope to continue her herding lessons as well as possibly take up the Fast CAT (Coursing Ability Test) sport with her once they’ve relocated to Oregon. According to the AKC, Fast CAT “is a timed 100-yard dash where dogs run one at a time, chasing a lure.” It would probably be a blast for Vasya.
After all, dogs, rather like people, learn best when they are enjoying themselves, and Vasya’s sweet, fun-loving spirit is a big contributor to shaping her into a great psychiatric service dog.
Play Video “ When the party accepts a quest and the reward is a pack of toilet paper. TIME TO EARN THAT ROLL! #DungeonsAndDoggos”
Play Video “Trying to play with your neighbors while practicing social distancing.”
If you’d like to keep up with Vasya’s continued service dog training and other adventures of her pack, follow them on Instagram @motherdoggos or TikTok @themotherofdoggos.
🌲🐾Kota, Sen, Vasy, and Rue🐾🌴
Dog Trainer
The Best Dungeons &Doggo Pawty
Lakota – MalamuteX, Paladin
Seneca – HuskyX, Bard
Vasya – Rough Collie, Cleric
Rusalka – Borzoi, Rogue
Dedicated to Maren’s heart dog and service dog, Saxafrax, in loving memory. Stephanie said, “Saxafrax was an amazing dog, and her and Maren’s bond through service work is what inspired me to look into service training in the first place. Maren helped me with all my research and finding a good trainer. Frax was the first herding dog I ever fell in love with, so I don’t think we’d have Vasya if it weren’t for her.”
Recommended related dog accounts to follow:
Some of Vasya’s siblings and kin are @yukon_the_smoothie, @romanymcqueensavagebeauty, @dantetheroughcollieservicedog, and @pnw_canines.
You can follow some of Rusalka’s relatives! Stephanie said, “Rusalka was co-bred by @saxafraxborzoi, Adrienne Borzoi, @wildrushesborzoi, and @laureateborzoi! They’re all amazing.”
Keep up with Lakota’s family! Stephanie said, “He has had play dates with almost half of the pups from his 12-sibling litter now, including @2_pittsburgh_pups and @kms_dukie.”
Gawk at Seneca’s glorious clan! “He has a lot of siblings and half-siblings that are STUNNING – @uma_gram, @wolfpackmountain, @loki_the_nas, @the_shadow_moon_experiment, and others,” Stephanie said.
Further Reading:
Service Dog Tasks for Panic Disorder, PTSD, and Depression
Should Service Dogs Have Pet Insurance?
All pictures and quotes attributed to @motherofdoggos unless otherwise specified. Some comments edited and abridged.
