Finn was vrij, hoewel niet in de zin van 'vrij naar goed huis'. Als puppy werd hij opzettelijk geschonken om een speurhond te worden voor een reddingsteam in de bergen. Finn heeft meerdere jaren dienst gedaan en werd geroepen om op vele zoek- en reddingsmissies te gaan, maar alles begon toen hij nog maar zes weken oud was en amper gespeend was.
Zelfs op die prille leeftijd wist de fokker van Finn (Pat Howarth of CownBred Collies in Lanchashire, Groot-Brittannië) dat hij een uitzonderlijke belofte toonde. Kortom, hij had veel carrièremogelijkheden:een winnende showhond, een eersteklas metgezel of zelfs een kwaliteitswerkhond worden.
Dit is hoe het gebeurde, volgens Pat:
In de brief stond eigenlijk:
In een geval van serendipiteit was de timing van Pat precies goed voor Stephen Garofalo ("Gruff" tegen zijn vrienden). Stephen moest zijn tweede speurhond, een Border Collie genaamd Roy, terugtrekken en had een vervangende partner nodig. Hij zei:"Ik had van Smooth Collies gehoord, maar had er nooit aan gedacht er een te bezitten totdat Pat me er een aanbood. We hebben wat onderzoek gedaan naar het ras en zijn tot de conclusie gekomen dat ze potentie hebben.”
Dus kreeg Pat een telefoontje dat haar "wat een mooi gebaar" haar aanbod van een puppy was, en twee dagen later bracht Stephen zijn familie om het nest te ontmoeten - allemaal jonge puppy's. Uit wat Stephen had gezegd dat hij in een hond zocht, vermoedde Pat dat Finlay zijn keuze zou zijn. Hij onderscheidde zich van zijn broers en was, in de woorden van Pat, "een grote, erg knappe, coole, relaxte hond." Als Pat een Smooth Collie-puppy had gehouden, zou Finn haar keuze uit het nest zijn geweest.
Stephen zei dat hij meestal op zijn instinct vertrouwt bij het selecteren van een speurhond. Hij legde uit dat angst echt het belangrijkste is om naar te zoeken, en als een hond niet bang is:"Je kunt ze meestal vormen naar wat je nodig hebt." Maar op die novemberdag van 2007 hielp Pat hen kiezen.
Pat had net de ogen van de puppy's laten testen op erfelijke oogafwijkingen (best practice vanwege de prevalentie van Collie Eye Anomaly), dus toen Stephen vroeg of ze Finn die dag mee naar huis mochten nemen, stemde ze toe. Naar haar mening:"Hoe eerder de pup zijn nieuwe baasje leert kennen, hoe beter." Stephen heeft een vergelijkbare mentaliteit.
Het kost enorm veel werk voordat een mens en hond klaar zijn om mensen te gaan redden, dus ik zal achtergrondinformatie geven over wat Stephen en Finn nodig hadden om de gelederen van de elite te betreden die deze levensreddende dienst verrichten. Voordat de verhalen van hun zoek- en reddingsmissies volledig kunnen worden gewaardeerd, helpt het om te weten hoe ze zich hebben voorbereid voordat ze als een honden/geleider-team konden worden uitgezonden. (Als je niet geïnteresseerd bent in hondentraining of het maken van het S &R-team, kun je tegen het einde naar beneden gaan voor specifieke missie-informatie.)
Finlay had een aantal grote pootafdrukken te vullen, maar hij had een bekwame geleider en bergbeklimmer om hem instructies te geven. Stephen moest eerst lid worden van een bergreddingsteam om in aanmerking te komen om speurhondengeleider te worden. Daarna had hij jarenlang vrijwilligerswerk gedaan en een uitgebreide training gevolgd om het niveau van gediplomeerde (volledige) handler te bereiken bij de liefdadigheidsinstelling die bekend staat als SARDA, wiens "hoofddoel is om leden van het bergreddingsteam en hun honden op te leiden tot competente zoekeenheden."
Niemand, ook niet de hogere kringen, krijgt loon. Hun werk wordt volledig gefinancierd door supporters en liefdadigheidsdonaties, en al het ontvangen geld gaat uitsluitend naar training en benodigdheden.
In een eerder artikel over speurhonden op de RPMRT-website schreef Stephen:
Men mag niet veronderstellen dat de status van de reddingswerkers hen minder professioneel maakt. In feite zijn ze vaak de echte "primeurs" van de eerstehulpverleners, die samenwerken met politie- en ambulance-eenheden. Ze kunnen zelfs worden opgeroepen om te helpen in situaties waarin een helikopter niet kan vliegen vanwege slechte weersomstandigheden.
Het Rossendale and Pendle Mountain Rescue Team (RPMRT) is een officiële, gratis hulpdienst met een gespecialiseerd team van getrainde vrijwilligers 24 uur per dag, het hele jaar door. Op hun website staat:"We trainen elke week en de meeste weekenden in onze kernvaardigheden van medisch, touwredding, navigatie, communicatie en brancardwerk - samen met waterredding." Het is duidelijk niet voor bangeriken of de persoon met een voorbijgaande interesse, en het was deze groep waar Stephen zich bij aansloot.
Velen zijn de wandelaar, jogger of fotograaf die de heuvels in is gegaan en een harde val heeft gemaakt of in een ravijn is gevallen, waardoor ze een gebroken bot of een hoofdletsel hebben opgelopen. De bergredders zijn bedreven in het zorgen voor zichzelf terwijl ze slachtoffers uit de situaties halen waarin ze zich bevinden.
Soms dwalen mensen met dementie of de ziekte van Alzheimer af en raken verdwaald, terwijl anderen op een natuurwandeling gaan en gewoon de weg kwijt raken. Minder vaak worden kinderen vermist. Wanneer een vermiste persoon wordt gemeld, is dat meestal het moment waarop de speurhonden zoals Finn worden ingezet.
Stephen voegde zich bij zijn eerste reddingsteam in de bergen in 1982, toen hij net 19 was. Voordat hij kon trainen als speurhondengeleider, moest hij op 22-jarige leeftijd een "lichaam" (of hondenlichaam) worden. Zoals hij zei, " De weg om hondengeleider te worden is lang.”
Een 'lichaam', in termen van zoeken en redden, is iemand die zich in de heuvels verbergt, zodat de honden ze kunnen vinden en hun vaardigheden kunnen verbeteren. Stephen noemde de lichamen "een zeer belangrijke tak van de vereniging" die "een onschatbare dienst bewijzen en een enorme bijdrage leveren aan de opleiding van speurhonden." Hoewel veel lichamen MR-teamleden (mountain rescue) of toekomstige hondengeleiders zijn, hoeft een persoon dat ook niet te zijn om als lichaam op te treden.
Stephen's time-bodying stelde hem in staat te observeren hoe de gediplomeerde handlers hun honden trainden, zelf bijdroegen aan hun training, MR-teamleden uit het hele land ontmoeten en oefenen met het omgaan met de gevaren van een vijandige omgeving. De instructies moeten opvolgen en "het hele jaar door in alle weersomstandigheden op de Britse heide en bergen moeten liggen", was een test van toewijding voor degenen die overwogen om lid te worden van SARDA.
De vereniging vereist dat toekomstige hondengeleiders ten minste 6 maanden vrijwillig als lichaam dienen, maar Stephen heeft 2 1/2 jaar getraind voordat hij zijn eerste hond begon te trainen. Tot op de dag van vandaag, zegt hij, vergeet hij nooit de hondenlichamen te bedanken.
Als het gaat om begeleiders in opleiding, merkte Stephen op dat "velen zijn geroepen, maar weinigen zijn uitverkoren." Toen hij begon, haalde tot tweederde van de potentiële hondengeleiders het cijfer niet. Sommigen vonden dat het meer tijdrovend was dan ze hadden verwacht, terwijl anderen, merkte Stephen op, "niet in staat waren om een werkhond te trainen volgens een vastgestelde norm."
De technieken van hondentraining kunnen worden geleerd en vaardigheid kan worden opgedaan door ervaring. Maar in de woorden van Stephen:"Er zit ook een dieper element in dat sommige mensen gewoon beter in staat lijken hun wensen aan dieren over te brengen dan anderen. Veel hangt af van lichaamstaal en houding…”
Omgekeerd merkte Stephen op:"Veel mensen zouden een speurhond kunnen trainen, maar het zijn geen bergbeklimmers." Om een gekwalificeerde speurhondengeleider te worden, moet een persoon zowel hondenvaardig als heuvelbewust zijn. De behandelaars van SARDA maken immers deel uit van een gespecialiseerde broederschap binnen de bergreddingsgroep.
De nadruk wordt vaak gelegd op het temperament van honden, maar met betrekking tot het temperament van de geleiders zei Stephen:
Tijdens Stephens training keken de SARDA-beoordelaars ook of hij over de nodige karaktereigenschappen van eerlijkheid en integriteit beschikte. Hij legde uit dat "leugenaars en mensen die hun vaardigheden voortdurend overschatten, geen nauwkeurige informatie zullen geven tijdens een debriefing en slechte ambassadeurs voor hun teams zullen zijn."
In 1987, toen Stephen 24 jaar oud was, begon hij met het trainen van zijn beginnende hond, een vrouwelijke Border Collie genaamd Skye, dochter van een geweldige speurhond genaamd Roscoe. Al die tijd "stagen" en contacten leggen wierp zijn vruchten af, want ze stamde uit een hele lijn van speurhonden die tot eerdere hondengeleiders hadden behoord.
In de inschatting van Stephen:"In het algemeen is de beste hond om mee te beginnen een Border Collie-teef. Ze zijn goed trainbaar, snel volwassen en hebben een lang werkzaam leven.” Skye werd een gecertificeerde speurhond (waardoor Stephen een geaccrediteerde hondengeleider werd) in 1990, ruim zeven jaar nadat hij oorspronkelijk een volledig teamlid was geworden. Ze leefde van 1987 tot 2000.
De tweede hond van Stephen, Rob Roy, was de kleinzoon van Roscoe en dus verwant aan Skye. Roy bleef gezond en werkte tot op hoge leeftijd, hij leefde van juni 1995 tot juli 2008. In dat jaar werd Finn uitgekozen om zijn opvolger te worden, en Roy had een klein aandeel in de vroege opvoeding van Finn.
Een Smooth Collie zoals Finn is niet de typische keuze voor een zoek- en reddingshond. Border Collies (de niet zo verre neven van Smooth en Rough Collies) zijn verreweg het meest populaire ras om te gebruiken, en zijn over het algemeen gewoon populairder. Pat Howarth, die al bijna 60 jaar collies fokt, zei dat er gemiddeld slechts ongeveer 70 Smooths per jaar worden geregistreerd bij de Kennel Club in het Verenigd Koninkrijk. (Misschien als Lassie een Gladde in plaats van een Rough Collie was geweest, zouden de dingen anders zijn.)
Lizzie, de dochter van Arlene Harris, heeft samen met Stephen vrijwillig dienst gedaan in het reddingsteam. Toen Arlene zei dat ze overwoog om een Smooth Collie te nemen, zei Lizzie:"Oh, ik denk dat Steve dat net heeft gekregen:ik zal het hem vragen." Arlene dacht dat dat te toevallig zou zijn, aangezien Smooths nu ongewoon zijn in Groot-Brittannië en ze er zelfs nog nooit een in het echt had gezien. Maar Stephen bracht Finn langs om Arlene te ontmoeten, en zo nam ze uiteindelijk Finns nestgenoot Jack mee naar huis, en later adopteerde ze ook de grootmoeder van de broers, Tally.
Arlene zei dat ze een slimme hond had gewild, een hond die los van de lijn kon worden getraind zonder zich zorgen te hoeven maken over het achtervolgen van vee, en niet zo gespannen als Border Collies soms kunnen zijn. Ze zei:
Omdat Smooth Collies een werkend ras zijn, voldeed Finn aan de vereisten van Stephen om "vrij bewegend, sterk en trainbaar" te zijn. Stephen benadrukte hoe cruciaal het voor een hond is om handelbaar te zijn, aangezien een al te koppige hond extra werk voor de geleider zou kunnen vergen en mogelijk niet zou slagen voor de laatste SARDA-veldtest. (Katten kunnen bijvoorbeeld slimmer zijn dan honden, maar de meesten van ons hebben weinig tot geen succes om er een mee te laten werken.)
Finn had ook een geschikte maat:een kleine hond zou moeite hebben om snel grote stukken ruig terrein te bestrijken, terwijl een gigantische hond moeilijk in een helikopter te manoeuvreren zou zijn. Andere grote werkende (voornamelijk jagen en hoeden) rassen die succesvolle zoekhonden hebben gemaakt, zijn onder meer Duitse herders, Hovawarts, Duitse kortharige wijzers, Duitse ruwharige wijzers, golden retrievers, labrador retrievers, Siberische husky's, springerspaniëls en verschillende gemengde rassen.
Het eerste was om van Finn een berghond te maken. Dit kostte tijd, aangezien Stephen zich ervan bewust was de zich ontwikkelende gewrichten van Finn in zijn eerste levensjaar niet te belasten. Maar Stephen nam hem regelmatig mee op wandelingen, waarbij hij geleidelijk de afstand van hun bergwandelingen en daarmee Finns uithoudingsvermogen vergroot. Stephen legde uit:"Je hond meenemen naar de heuvels is net zo belangrijk als de rest van zijn training, zodat hij veldvaardigheden kan verwerven, gevaren kan leren herkennen en zijn conditie in een gestaag en verstandig tempo kan opbouwen."
Door het platteland te zwerven, kreeg Finn ook de kans om wat wollig vee te omzeilen. "Een groot deel van het open land van Groot-Brittannië is landbouwgrond en een groot deel van het Britse hoogland wordt begraasd door schapen," legde Stephen uit. "Daarom moeten onze honden veilig rond en door schapen kunnen werken."
Om door de speurhondentraining te komen, moest Finn eerst slagen voor een voorraadtest om te bewijzen dat hij betrouwbaar was in de buurt van vee. Bij zoek- en reddingswerk zijn honden het grootste deel van de tijd niet aangelijnd, vaak ver van hun geleider verwijderd. Ze mogen niet worden afgeleid en mogen grazende schapen niet achtervolgen of anderszins lastig vallen. De boeren die reddingsteams toestaan om op hun land te trainen of te zoeken, vertrouwen erop dat ze ervoor zorgen dat hun dieren geen schade oplopen.
Zoals je je kunt voorstellen, niet Schapen achtervolgen kan erg indruisen tegen de instincten van hoedende rassen zoals Border Collies en Smooth Collies. Maar datzelfde aangeboren verlangen kan nuttig zijn als het op de juiste manier wordt gekanaliseerd. De training van de stam begon jong voor alle honden van Stephen, en het "bestond grotendeels uit het omleiden van het jachtinstinct van de honden weg van dieren, naar een levenloos object zoals een bal, en vervolgens van de bal naar mensen die als slachtoffers handelden."
In de praktijk is de voorraadtest eenvoudig. Stephen zei:"een kudde schapen zal worden aangemoedigd om rond uw hond te grazen en zijn gedrag zal worden gecontroleerd." Finn slaagde, wat betekende dat hij door kon naar het introductie-examen, een gehoorzaamheidstest.
Hier is Stephens beschrijving van wat Finn moest beheersen om het gehoorzaamheidsgedeelte van zijn training te halen:
Stephen merkte op:"De standaard is niet erg hoog." Misschien niet, vanuit het standpunt van een echte gehoorzaamheidswedstrijd; maar als uw gemiddelde huisdiereigenaar, smeek ik om anders te zijn. Precies geen van mijn drie honden zou een verblijf bij mij uit het zicht houden, noch zouden ze zich halverwege op de grond gooien! Wat waarschijnlijk alleen maar de juistheid aantoont van Stephen's bewering dat "vaak het moeilijkste deel van het trainen van een hond het trainen van de geleider is."
Toen Finn de basisbeginselen van gehoorzaamheid eenmaal onder de knie had, was hij klaar om door te gaan naar de eerste training. Weten hoe je mensen kunt vinden, is natuurlijk het belangrijkste dat een speur- en reddingshond kan leren. Toen ik Stephen vroeg naar de volgorde van de gebeurtenissen, legde hij het als volgt uit:
Ja, het proces klinkt vergelijkbaar met de beroemde scène die culmineert in de veel herhaalde zin:"Wat is dat, Lassie? Is Timmy in de put?!” Maar zo eenvoudig is het niet. Lassie, zie je, had wat achtergrondinformatie om door te gaan. Maar een hond die weer een andere menselijke geur tegenkomt, weet niet dat die vreemdeling metaforisch "in een put" is.
Dus moest Finn, als toekomstige speurhond, worden geleerd om mensen in fasen te vinden, waarbij ze elke stap in een reeks acties individueel moest leren. Hier is hoe Stephen het uitlegde:
Op deze manier leerde de speelse Fin dat als hij Stephen en een lichaam eenmaal met succes had verenigd, hij zou worden beloond met een favoriet hondenspeeltje, en niet door Stephen alleen. "Dit vereist allemaal een aanzienlijke hoeveelheid input van het lichaam, en idealiter zou alleen een hondengeleider of een lichaam dat goed is met honden en enthousiast zou moeten worden gebruikt," zei Stephen.
In plaats van met zijn neus naar de grond te gaan om mensen te vinden, moest Finn worden getraind om geur in de lucht te gebruiken. Stephen (en helpers) hebben het op deze manier bereikt:
Om te voorkomen dat Finn zich verveelde, werd zijn training gedaan "in korte, scherpe uitbarstingen, met een sterke nadruk op spel en met regelmatige veranderingen van lichaam en terrein." Maar zoeken naar vermiste personen kan het equivalent zijn van zeer lange werkploegen, soms in de loop van dagen, dus de volgende uitdaging was om Finn zover te krijgen dat hij 'zijn prestaties urenlang kon volhouden'. Toen hij eenmaal had aangetoond dat hij de vondstvolgorde onder de knie had, was Finn klaar voor de tweede training.
Deze fase van Finns training ging echt over het gladstrijken van de rimpels. Stephen zei dat het verblijf van de meeste mensen in fase twee erg kort was. Om als het ware te stijgen, moest Finn grotere gebieden bestrijken en leren jagen met zijn instinct, met minder aansporing en input van de lichamen en Stephen.
De strategie was niet om rechtstreeks naar de locatie van een lichaam te gaan, maar naar de Smooth Collie om de wind te ruiken en de geur terug te volgen naar het verborgen lichaam zelf. Stephen moest geduld hebben en Finn zijn snuffelmagie laten doen. Hoe meer succesvolle vondsten Finn ervoer, hoe meer zijn zelfvertrouwen groeide.
Omdat Finn de volgorde van de vondst had verlaagd en de motivatie had om door te gaan, voerde hij zijn laatste "mini-beoordeling" in voor de grote, laatste test. Stephen en Finn konden niet zomaar komen opdagen bij de eindbeoordeling en vragen om getest te worden. Samen met alle anderen moesten ze als team bewijzen dat ze het waard waren om uitgenodigd te worden.
Fase drie is mogelijk meer een uitdaging voor de geleider dan voor de hond. Stephen zei:"Deze etappe sorteert vaak de berg red mensen van de reddingsmensen, omdat de gebieden ruiger worden en de laatste maanden van consolidatie plaatsvinden in het winterseizoen.”
Tijdens fase drie werden de zoekgebieden steeds groter en Stephen had geen voorkennis van de schuilplaats van de lichamen. Zonder dat voordeel was hij echt net zo aan het jagen als Finn. Maar het was geen doelloze meander, want Stephen leidde nog steeds de zoektocht. Hij zei:"Werkgebieden zijn theoretisch eenvoudig:je hebt een doos met enkele obstakels erin, zoals beekjes, rotsen en geulen. Dus je hoeft alleen maar je luchtgeurende hond naar de bovenwindse kant te brengen en aan het werk te gaan. In werkelijkheid wordt het veel moeilijker.
De methodische manier waarop Stephen leerde zijn honden door zoekgebieden te manoeuvreren, zigzaggend "vanaf de bovengrens in een reeks grote bewegingen", wordt de leuke term "krablopen" gegeven. Het is in wezen dezelfde manier waarop vogeljagers zoals mijn vader jachthonden leren in het veld in te kwartieren.
Als team hebben Stephen en Finn "in de laatste maanden van het jaar een goede show neergezet" en een uitnodiging ontvangen om de jaarlijkse cursus bij te wonen. De uitnodiging was een blijk van vertrouwen, wat aangaf dat ze waren beoordeeld en waarschijnlijk zouden slagen - hoewel dat geen garantie was.
Het was niet genoeg voor Finn, Stephen en de anderen die werden getest om alle lichamen te vinden die verborgen waren in hun zoekgebied. De honden zouden worden bestraft als ze hun begeleiders niet op de hoogte brachten van een gevonden lichaam of als ze schapen aanvielen, en de teams zouden zwaar worden verweten, zelfs gefaald, voor het presteren met algemene inconsistentie (minder dan 90% slagingspercentage) of het niet dekken van hun gebieden grondig.
In januari 2011, "na drie dagen van winterweer, uitglijden en glijden, depressie en opwinding", hadden Stephen en Finn hun gebieden ontruimd, hun lichamen gevonden en de test doorstaan. Ze "gekwalificeerd om lid te worden van een van de meest exclusieve hondenclubs ter wereld" en werden beloond met "een plastic hondenpenning, een paar hondenjassen en een waterdichte jas - waarvan de totale waarde geen fractie van de kosten dekte van training." Het is duidelijk dat de beloningen voor de vrijwilligers die bij dit werk betrokken zijn niet materieel zijn.
Hoewel elk lid van een MR-team een rol te spelen heeft, is de rol van een speurhondgeleider binnen hun team zeer gespecialiseerd. Toch zei Stephen dat begeleiders "niet te veel bewondering verwachten" bij het behalen van de eindbeoordeling.
Hoewel niet alle teamleden zich volledig realiseerden wat Stephen en Finn hadden meegemaakt om de status van gekwalificeerd S &R-handler/hondenteam te bereiken, betekende dat niet dat Stephen geen respect en waardering voor hen had. Hij wees erop dat “hondengeleiders niet geïsoleerd kunnen handelen. We zijn alleen echt nuttig met de back-up van een team om te zorgen voor coördinatie, communicatie, geavanceerde spoedeisende zorg en uiteindelijk de evacuatie van slachtoffers."
Maar Finn en zijn mede-speurhonden werden bedreven in het redelijk onafhankelijk werken. "Als een ervaren hond eenmaal aan het rollen is, heeft hij zijn geleider nauwelijks nodig," zei Stephen. "De zwakste schakel in een hondenteam is de geleider..." In feite presteren de hoektanden consequent beter dan hun menselijke tegenhangers.
Dit is niet verwonderlijk, gezien de natuurlijke uitrusting van een hond. Honden zien kleur misschien niet zoals wij mensen, maar hun ogen geven hen een stereoscopisch beeld van de wereld en hun nachtzicht is veel beter dan dat van ons. En ze hoeven geen vinger af te likken en omhoog te houden om de windrichting te detecteren. Daar zijn hun snorharen voor. Bovendien hebben ze een enorm superieure gehoor- en reukzin. Volgens het zoek- en reddingsteam van Calder Valley:"Het is niet ongebruikelijk dat een hond een geur oppikt van een vermiste persoon op 500 meter (547 yards) of meer afstand."
"In een ideale wereld," beweerde Stephen, "zouden honden de eerste hulpbron zijn die wordt ingezet bij zoekopdrachten ... in de hoop een snelle conclusie te geven. In de praktijk gebeurt dit zelden.” Er doen zich problemen voor met transport, bureaucratie en soms, zoals Stephen botweg zei, "gestoorde teamleiders die ervoor willen zorgen dat hun jongens de eer krijgen."
Meestal werken hondengeleiders alleen. "Hiervoor is een sterke mentaliteit nodig... Het vereist ook goede heuvelvaardigheden, omdat je je vaak niet op bekend terrein bevindt", zei Stephen. Soms werken hondenteams in kleine groepen. 'In grote ruimtes zoals steile hellingen en open heidevelden,' zei Stephen, 'kunnen we een lijn vormen. Op andere momenten werken we in paren om de tegenoverliggende oevers van een rivier of de zijkanten van een bergkam vrij te maken.”
Veel zoekopdrachten vinden plaats in de buitenwijken van de stad, wat betekent dat u zowel door de mens gemaakte obstakels als het ruige landschap moet aanpakken. Voor zulke lastige gebieden geeft Stephen er de voorkeur aan om zich bij een zoekgroep aan te sluiten en te versterken. Hoewel Stephen en Collie Finn technisch waren toegewezen aan de RPMRT, konden ze verwachten dat ze zouden worden opgeroepen om te helpen bij zoekopdrachten met een ander MR-team in elk deel van het land.
Stephen vertelde me dat hij met zijn 3 honden minstens 400 zoekacties naar vermiste personen heeft uitgevoerd (dat is een gemiddelde van 133 zoekopdrachten per hond)! Maar hij zei:"Ik heb nooit het aantal teamoproepen bijgehouden voor gewonde mensen met een bekende locatie die ik ben gaan redden." De meeste van hun oproepen zijn voor precies dergelijke hulp, en ze zijn echt meer redding dan zoeken.
Stephen aarzelde begrijpelijkerwijs om gedenkwaardige missies te bespreken die hij met Finn had gemaakt. Zoals hij zei, "kunnen de vermiste mensen en hun familieleden nog in leven zijn." Hij verwees me echter naar enkele incidentrapporten die openbaar toegankelijk zijn. Hoewel ik enkele hoogtepunten van de heldendaden van Stephen en Finn kan delen, moet ik noodzakelijkerwijs vaag zijn over de details om de privacy van anderen te beschermen.
To keep in top form, they also continued their training days with SARDA and MR teammates nearly every weekend – when not on an active callout. It should be noted that, regardless of who found what missing person, the team got the credit. They were truly, admirably searching for people in need, not hunting for personal praise.
In preparation for being flown out to searches in remote, inaccessible locations, Stephen (Gruff) and Finn attended a helicopter training day with their teammates at RAF (Royal Air Force) Leconfield. This involved being winched up into a Sea King chopper by a 250-foot-long steel cable. According to the RPMRT report:
Stephen commented about how the smell permeated his team kit, requiring a thorough washing. (If you’ve not lived through a dog releasing his anal glands near you, count yourself fortunate.) Apparently it was being lowered down that Finn disliked. I don’t blame him; I have no love of heights and wouldn’t appreciate being shoved out of a hovering helicopter either.
But Finn did improve with practice. A good thing, because Stephen and Finn would later be asked by the RAF to assist in a search for avalanche victims in Scotland. Finn and Stephen were already in the area, as they had been participating in a nearby SARDA avalanche training course; but to get to the site at the Chalamain Gap, they were airlifted by a helpful wildlife group that was researching pine martens in the Cairngorm Mountains.
Finn had the ability to scent a person buried beneath more than 6 feet of snow, and he had been trained to begin digging on command once he had indicated his find. Of the 12 people who had been on the slope when the snowslide struck, 3 did not survive. Stephen said, “We are always hoping to find victims who are alive and uninjured, but sadly it’s not always the case.”
When it comes to snow rescue, dogs are once again more suited to this frigid job than humans. As wolf descendants, many breeds are still double-coated, Smooth Collies included. Finn, though the shorthaired version of a Collie, had a thick layer of fur to keep him warm. He occasionally wore SARDA-issued weather jackets, but they could get easily hung up on brush and hamper his movements.
Structurally, dogs are also very cold-adapted, though the downside is this makes them much less heat-tolerant.
S &R work gets sensationalized, but often it is anything but. Sometimes, the team would be called out to help in another locality, search for several hours, clear their areas, and basically have to report to the authorities, “He’s not here; you’ll have to look elsewhere.” That may sound unhelpful, but it’s actually great for narrowing things down. (Rather like a room-by-room search for your missing car keys.) Here’s a sample report excerpt:
Here’s another sample of a fairly typical callout log:
While some search results were inconclusive (at least at the time), others were tragic. One of Stephen’s social media posts simply said, “Another search concluding with one less man in the world.” But if they didn’t locate someone in time to save them, they were still providing closure for that person’s loved ones. In some cases, they would be asked to find someone even when there was little chance they would still be alive.
The SARDA search dogs like Finn are by and large air-scenting dogs trained to follow windborne scent, though a few used in urban areas are trailing dogs. (Only a specifically trained cadaver dog is truly adept at locating dead bodies.) “The problem is that dogs live in a scent-orientated world,” Stephen explained. “Once someone dies, within a few days all the residual smell that the dog identifies as human is gone, and the body just becomes an object to the dog.” When a search dog finds a deceased person, they have usually not been missing for long.
When a little girl went missing in Wales, it was a very high profile case and the eyes of all in Britain were watching. Eight Rossendale and Pendle team members, plus Finn, were dispatched to Machynlleth to aid in the search, which went on for several days without success. (Much later, her convicted killer went to prison for life.)
Of course, they had their share of more joyful conclusions. In one celebratory social media post, Stephen laconically commented:“Two searches this weekend and two live people recovered, which is nice.” And people are grateful. On the RPMRT’S Just Giving donation page, one touching comment reads:
At times, things got pretty exciting. Not in a “yay” sort of way, but in an intense and stressful sort of way. Here’s a condensed RPMRT callout incident report to prove it. (I left out the part about the punctured tire.)
Bodmin Moor is a granite moorland in Cornwall, an area where many rivers have their origins, and it was also the scene of a successful search in which Stephen and Finn took part. It was the farthest Stephen had been into the South West of Britain since 1973. As he said, “You get called all over the country because [the dogs] are so good at the job.”
Sometimes local businesses like Downham Ice Cream Shop hold fundraisers to support the volunteers’ vital Search and Rescue work. At this particular event, Stephen, Finn, and other members of the RPMRT displayed their rescue equipment to the public, and many good-hearted citizens put money into their collection buckets.
Perhaps my favorite record of community outreach was this gem, particularly the bit about Finn’s participation.
It seems Finn may have made a habit of interjecting during human speeches, as per this announcement about a RPMRT training event:“Training tonight is on search dogs… It’s being given by our very own dog handler, Steve, and no doubt Finn will add his woof at the appropriate time.”
After 35 years with Rossendale and Pendle MRT, Stephen transferred to the Calder Valley Search and Rescue Team in 2018, so the last year or so of Finn’s working career was spent as a search dog for CVSRT.
The trouble with dogs is that they don’t live forever, much as we wish them to, and the experience of losing one does nothing at all to soften the blow of losing another. Each of our dogs’ lifetimes spans but a decade or so of ours – not nearly enough time. On January 29, 2019, Stephen simply posted in his understated way, “Today has not been a good day. I have had to put Finn to sleep.”
For 11 years, Finn had slept in his bed on the floor next to Stephen’s. They had gone everywhere as a team. Finn had trekked up hill and down dale with Stephen and improved the lives of so many he came in contact with. Together, they had done what they truly loved to do and derived immense satisfaction from each other’s company. Finn had known how to work hard, take joy in it, share that joy with others, then come home and truly relax. That’s more than a lot of us humans ever learn to do.
How can you sum up the life of a dog, especially one as grand as Finn? And how can you offer meaningful sympathy to someone who is suddenly, unexpectedly bereft of their life’s companion? You can’t – not really. But you can try, as I’ve tried, and as many of those who knew Finn tried. The comments of sympathy that poured in made a eulogy for a great dog…
Nick: I’m sorry, mate. What a fantastic team you were; what a character he was. Take care and sleep well, Finn!
Tracey: I will always remember him using his avalanche training to find us under a tarpaulin. So close to being dunked that time as he was so strong and determined to find us under there, and we’d chosen to hide a bit close to the river. Fast lesson in choosing your hiding places carefully when bodying! Beautiful chap.
Chris: So sorry to hear that, mate. Some of my happiest times on the hill included Finn trying to “get through the snow” to me at toddy. Hope you’re as OK as you can be. Thoughts with you and Finn.
Kate: I’m sorry you’ve lost your friend. Finn was a lovely dog, so elegant and athletic.
Hannah: You’d revoke that comment if he’d pounced on you, right in the middle of your stomach! ♥️
Elizabeth (Lizzie): I’m so so sorry!!! 😔😢😢 I still remember the day you brought him to base and said, “Come look what I’ve got.” Arlene wouldn’t have Jack now without him. Much love and thinking of you. People who have dogs get the heartbreak of losing a best friend. Take care.
Kirsty: Oh no, I’m so sorry. He was such a lovely, amazing boy and such a faithful companion for you.
Christyne: Oh no, so so sorry to read that, Gruff 😥 He was such a lovely, big fella. It hits hard when you have such a close working relationship with them.
Sam: I was found by this beautiful, clever boy several times. Good boy, Finn, sleep well. 😥💔
Charlie: So, so sorry to hear your news. It’s every dog handler’s hardest decision ever. Take care.
Peter: So sorry to hear this, Steve – hope you’re coping. I will personally miss the most laid-back, chill dog. He could lay out havin’ a kip (nap), when less than 2 feet above him all hell was breaking loose. 🙂
Stephen: He gave you ALL he could and in return you gave him a wonderful life. Together you achieved things some people and dogs can only dream about.
Alex: We have both been there before – not a good time. BUT search dogs have had a great life, playing hide and seek BIG TIME, playing on the hills. I feel your pain.
Duncan: Steve, I’m so sad to hear this. He was a great lad who had the best of lives with you. Will be fondly remembered by all those who bodied, trained with, or had the good fortune to meet him.
Bryan: So sorry, Steve. I know how much you cared for your dog.
Rod: Sad news indeed. However, Finn will not be forgotten – a bonny lad and a brilliant search dog. RIP Finn.
Laura: I have a real soft spot for Finn, who was the first dog that I got to see working when I started bodying for CVSRT. He was a great character, and I’m glad to have had the chance to know him.
Andy: In the words of the Victorians, Finn was a “quality dog.” He served SARDA well and was a great RPMRT member! May he now run free, chase whatever he wants, and rest well. RPMRT are thinking of you and will see you on the hill, listening out! 😔🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻
Other terms people used to describe Finn were:cracking pooch, top dog, certainly a class dog, such an ambassador for the breed, fine team member, such a gentleman, brave and wonderful Collie, superb dog, not just a pet but a partner, lovely chap, and a prince among dogs.
Wayne O. shared this memory:
Pat Howarth, as Finn’s breeder, is justly proud of what Stephen and him accomplished together.
In honor of Finn, Mountain Rescue Search Dogs England posted:
As far as dog relatives, Finn is survived by his litter brother, Jack, and by his great-grandson, Rolf, who is now Stephen’s search dog in training. Arlene said, “Rolf looks a handsome pup. I’m sure Rolf will be spending many hours up in the mountains.”
Arlene, Jack’s owner, volunteers with a local conservation group to help preserve the Eurasian Badgers, and Jack assists her.
Jack recently had his 12th birthday and is still doing well. His grandmother, Tally, was adopted by Arlene when she was 8 years old and lived to the advanced dog age of 14. “He and Tally were polar opposites but both equally wonderful,” said Arlene. Before her Smooths, she had a Cavalier King Charles Spaniel for 14 years. There was also “Minnie Mouse,” and a “hand-tamed, wild, totally independent, very special blackbird” that flew to Arlene when she whistled for her. “Arlene is like Dr. Dolittle and has a way with animals,” Pat said. “I’d trust her with anything.”
If you’d like to get to know these lovely humans and learn or share more about Smooth Collies, I recommend joining the Smooth Talk Facebook community that Stephen, Finn, and Pat are part of. Pat said, “Both boys, Jack and Finn, are very much ‘people dogs’ – just wonderful, normal Smooths actually.”
Pat has now donated 2 puppies to search and rescue work. Finn fathered 2 litters with her dogs, and she kept Dream, one of his blue merle granddaughters. Rolf, a son of Dream, is nearly a year old now. Pat said, “I hope Rolf is half the dog Finn was,” and added that he is “also a brilliant pup.” She expects him to do well in his training, as “Steve knows just what he’s doing with them.”
Stephen said Rolf seems to be much the same as Finn, but perhaps with a bit more drive. “I think Rolf will be my last search dog,” he said. As long as nothing goes wrong with Rolf, Stephen plans to be a SARDA handler for another decade or so, which will put him into his late sixties. By then, he will have devoted nearly half a century to the business of search and rescue work. When I asked him if he will always have Collies, he wisely said, “What dog I have next will depend upon what fits the life I have in ten years’ time.”
If you want to help Stephen, Rolf, and teammates continue their great work, consider making a donation. Remember, everything goes back into emergency training and equipment, not wages, and they truly are life-savers. Even a small amount can help cover the cost of fuel to transport the rescuers to locations where they are needed – so they don’t have to dip further into their own pockets.
If you can’t contribute financially, please share this story (or pages I linked to throughout) with others who possibly can, or to simply raise awareness. Follow this link if you are interested in becoming one of the CVRST “dogsbodies” who volunteer their time to help train the search dogs and see them in action. You can also click here to find out more about Mountain Rescue Search Dogs England. To keep up with Rolf’s progress specifically (as well as other dog/handler teams), visit Calder Valley Search and Rescue Team’s Facebook page.
*All pictures and quotes attributed to Stephen Garofalo unless otherwise indicated.
