Heb je ooit iemand gekend die echt een mooie ziel is? Iemand die de levens van iedereen om hen heen ten goede heeft geraakt? Wie was zo'n stralend licht dat je wegliep met wat van hun gereflecteerde glans?
Zou je me uitlachen als ik zou zeggen dat enkele van de beste zielen die ik ken honden zijn geweest? Pepsi was zo'n geweldige ziel. Ik was aan de telefoon met een mede-hondenliefhebbende vriend die me vertelde het bericht te lezen dat ze op sociale media had gedeeld ... Pati waarschuwde me dat ik zou kunnen huilen. Maar ze had het mis.
Tegen het einde van Pepsi's verhaal huilde ik niet. Ik was vol aan het huilen en, paradoxaal genoeg, aan het glimlachen. En lachen om mezelf omdat ik sentimenteel en belachelijk ben. Maar ik hoop dat iedereen, minstens één keer in zijn leven, tot tranen toe bewogen wordt door de herinnering aan een goed geleefd leven - of dat leven nu een mens, hond of ander leven is. Voor mij illustreerde Pepsi's leven waarom Collies zo speciaal zijn.
Ik schrijf verhalen over honden en maak ze tot headliners, dat is waar. Maar elk hondenverhaal dat ik vertel is onlosmakelijk verweven met het leven van hun mensen. Zoals Temple Grandin zei:"Dieren maken ons menselijk."
Want iedereen die ooit een hond heeft gehad weet:het maakt uiteindelijk helemaal niet uit of je hond op commando kon zitten, schudden of spreken. Wat je hond wel wist, was hoe hij van je moest houden, en goed van je moest houden. Net als Pepsi.
Afgelopen vrijdag besloot onze lieve, knappe, pluizige goofball, Pepsi, de Rainbow Bridge over te steken om herenigd te worden met opa, oma en natuurlijk papa. Hij gaf ons 13,5 jaar onvoorwaardelijke liefde.
Het heeft me wat tijd gekost om de juiste woorden te vinden om een gepast eerbetoon te schrijven voor onze vriendelijke reus en mijn beste vriend. Niet iedereen begrijpt of gelooft het, maar ik geloof zeker dat huisdieren niet zomaar huisdieren zijn. Ze zijn familie en moeten hetzelfde worden behandeld. Ze geven ons zoveel onvoorwaardelijke liefde dat de pijn van hun verlies onmetelijk is. We zijn ze alle liefde tot de maan en terug verschuldigd. Pepsi was, en is nog steeds, een ongelooflijk bijzondere jongen die een rijk en prachtig leven leidde. Hij heeft het leven van zoveel mensen geraakt dat ik zijn verhaal/doodsbrief graag wil delen met degenen die er misschien maar een deel van kennen. Zet je schrap, want deze jongen was groter dan het leven.
Pepsi werd geboren uit zijn ouders, Grand Champion Marnus Lucky Strike, ROM (ja – Striker voor jullie allemaal Marnus folk) en Champion Kirkhaven-Accent First Kiss (Fluffy) op 24 februari 2007. Hij was de enige driekleurige Collie van zijn nest . Mijn grootouders, Robert en Norma Jean Blank, waren op zoek naar een nieuwe Collie, zoals ze er al een paar hadden gedaan. Ze hadden altijd sable en witte Collies, maar iets viel hen op bij het zien van deze prachtige driekleurige puppy. Ze werden verliefd, brachten hem naar huis en hij blafte de hele weg. Hij was vanaf het begin een erg eigenwijze jongen.
Pepsi kreeg zijn officiële AKC-naam van mijn oma, "Nanny's Sunday Pepsi", omdat hun vorige Collie, Brandy, "Nanny's Sunday Brandy" heette. Het was anders, maar passend, voor een jongen die eruitzag als een glas Pepsi! Hij paste precies in hun huis en werd snel verwend. Hij kreeg voldoende eten, nestelde zich de hele dag bij hen in bed, droeg hun schoenen en sokken bij zich, en mijn oma hield er ook van om hem "in bed te stoppen" door hem met dekens te bedekken. Ik denk dat hij hier heeft geleerd geduld te hebben! Ondanks hun hoge leeftijd maakten ze wandelingen in de bossen achter hun huis. Moreso, Pepsi zou ze uitlaten. Hij hield ze scherp en was ongelooflijk energiek. Hij werd hun kleine jongen om ze gezelschap te houden, om ze aan het lachen te houden en om ze jong te houden.
Helaas, in januari 2012, toen Pepsi bijna 5 was, stierf mijn grootvader. Pepsi was begrijpelijkerwijs kapot van en verward over waar zijn vader heen was gegaan. Mijn opa had voor mijn grootmoeder gezorgd in de middenfase van dementie, en als gevolg van zijn overlijden moesten we mijn grootmoeder op een geheugenafdeling plaatsen. Gelukkig kon Pepsi in zijn ouderlijk huis blijven toen mijn oom, Dan Blank, bij hem introk en hem adopteerde. Ondanks de droevige omstandigheden kon Pepsi nog steeds bij mensen blijven die hij kende. Hij was geliefd en goed gevoed - hij mocht wat stukjes pizza stiekem! Hij kreeg ook een Sheltie-broertje, Abby, en ze hadden veel plezier samen! Helaas stierf Abby ongeveer anderhalf jaar later.
Begin 2014, toen Pepsi bijna 7 was, besloot mijn oom Dan naar Arizona te verhuizen om dichter bij zijn dochter te zijn. Omdat Pepsi ouder was en mogelijk geen fan van het warme klimaat, hielden we hem hier in New York. Als kind smeekte ik mijn ouders om een hond. Ik had vissen, salamanders, hamsters en een schildpad (ze is nu 20 jaar oud, die oude vrouw), maar ik verlangde altijd naar een pluizige metgezel. Mijn vader en oom zijn ook opgegroeid met veel dieren, dus ik probeerde zowel mijn vader als mijn moeder aan het hart te komen. Na wat geschuifel en overtuigend, bracht papa Pepsi begin maart 2014 bij ons thuis. Papa's "proefperiode" van een week werd een heel leven.
Pepsi paste precies in ons kleine huis. Hij was een Blank familielid en we wilden dat hij zo bleef. We wisten dat opa en oma zouden willen dat hij ook bij ons zou zijn. Dus begonnen we aan onze reis met onze eerste hond. Ik was mijn studie aan het afronden en zag Pepsi in de weekenden. Elke keer dat ik wegging om weer naar de universiteit te gaan, probeerde Pepsi me zover te krijgen dat ik thuis bleef door me te 'afleiden' met knuffelbeesten. Elke keer als ik thuiskwam van de universiteit, deed hij zoomies door het huis. Onnodig te zeggen dat ik ongelooflijk opgewonden was om de universiteit af te ronden om tijd door te brengen met mijn eerste pelsbaby.
Ondanks dat oma op een geheugenafdeling ligt, wilden we dat ze ons en Pepsi zou komen bezoeken. Ze kon zich niet veel herinneren, maar op de een of andere manier kende ze Pepsi nog steeds. Ze vulde instinctief zijn waterschaal zonder dat we een woord zeiden. Ze riep uit hoe groot hij was geworden. Ze noemde hem afwisselend Pepsi en 'Pumpkin', maar het kwam in de buurt. Ze wist het, en Pepsi herinnerde zich haar ook nog. Elke keer dat ze langskwam, probeerde hij bovenop haar te klimmen, zoals hij altijd deed toen hij een kleine jongen was. Pepsi kroop vroeger zo vaak bij opa en oma in hun stoel of aan hun voeten. Hij zou ook speelgoed van oma meenemen - wetende dat ze ze niet zou gooien - maar hij wilde haar gewoon zijn nieuwe knuffels laten zien. Hun band was er nog steeds duidelijk.
In juli 2014 werd bij mijn vader kanker geconstateerd, hetzelfde type dat ik als kind had gehad. Het is alsof Pepsi wist wat er aan de hand was. Hij werd plotseling "Doctor Pepsi" (nee, niet Dr. Pepper). Hij probeerde vaak bovenop mijn vader te liggen en hijgend in zijn gezicht te hijgen. Hij zou mijn vader overal likken. Hij wist dat er iets mis was met zijn lichaam en hij wilde het zo graag repareren. De eerste keer dat pa in Roswell Park moest blijven, was Pepsi er kapot van. Plots was zijn vader weer weg. Toen papa een paar weken later na zijn eerste behandelingsronde thuiskwam, gooide Pepsi papa praktisch omver door hem met liefde te begroeten, kwispelende staart en eisen voor "kontkrabben" (een favoriet aller tijden).
Pepsi en mijn vader werden bankmaatjes tijdens zijn behandeling. Elke keer dat papa moest rusten, slenterde Pepsi nonchalant met hem naar de bank. Pepsi bracht mijn vader knuffels mee om mee te spelen of voor comfort. (Pepsi haatte het om mensen te horen huilen.) Hij stal ook graag de sokken van mijn vader en alle kleding die op de grond was achtergebleven, en hij liep dan met zijn staart in de lucht rond om ze te laten zien. Hij wilde niet per se spelen:hij wilde je gewoon laten zien wat hij had. Hij hield van aandacht. Pepsi was een klootzak met zijn gekke capriolen, en mijn vader ook. Ze waren twee erwten in een pod, samen clowns.
In oktober 2016 is mijn oma overleden. In februari 2017 is mijn vader overleden. Op dat moment waren twee van Pepsi's ouders fysiek verdwenen. We brachten papa's laatste kledingstukken uit het ziekenhuis mee naar huis om Pepsi bij hen te laten knuffelen. We waren allemaal een puinhoop, ook hij. Op een gegeven moment brachten we Pepsi naar de dierenarts voor noodgevallen omdat hij in paniek leek te zijn dat hij papa niet kon vinden, en we hadden geen idee wat er aan de hand was. Hij was ongelooflijk gevoelig voor emoties, of ze nu op hem of op andere mensen gericht waren. Hij wist altijd wat je voelde zonder dat je ooit een woord hoefde te zeggen. We beloofden hem dat hij op een dag niet alleen opa en oma terug zou zien, maar ook papa.
Daarna was het alleen Pepsi, ik en mijn moeder in huis. Het was stil en zeker kleiner, maar Pepsi hield ons op de been. Hij vond het heerlijk om in de achtertuin rond te rennen, buikwrijven te eisen, bij ons op de bank of het bed te klimmen en ons te 'beschermen' tegen de tuinslang. ("Het is een slang!" zei hij.) Hij was onze man des huizes en zorgde ervoor dat we allebei elke nacht in de gaten werden gehouden, terwijl hij tussen mijn kamer en de kamer van mijn ouders wisselde. Hij hield ons hier in de gaten terwijl de rest van ons gezin van bovenaf een oogje in het zeil hield.
Pepsi begon ouder te worden en ik wist dat we misschien niet veel tijd meer met hem zouden hebben. Wat ik niet wist, was dat hij net zo koppig zou zijn als alle Blanks als ze deze aarde verlieten. Wat er ook gebeurde, hij was klaar om te proberen er doorheen te komen. We verloren hem bijna aan een giftige medicatiereactie toen hij 11 was, maar hij heeft het gehaald. (Die verdomde MDR1-genen!) We begonnen langere wandelingen te maken om zijn kracht, supplementen, voedselveranderingen op peil te houden - noem maar op. We wilden er zeker van zijn dat hij de best verwende senior hond zou zijn. Hij verdiende het. Hij was - en is nog steeds - ongelooflijk liefdevol, en we vroegen ons af hoe we die liefde ooit met hem konden goedmaken.
Kort nadat papa was overleden, ging hij naar de kinderopvang:niet alleen om niet alleen thuis te zijn sinds zijn bankmaatje was overleden, maar ook om zijn geest scherp te houden. Hoewel hij ouder was toen hij naar de goede oude Ruff Relations ging, paste hij er precies in. Er zijn zoveel verhalen uit zijn jaren daar, over hoe hij de nieuwe honden hielp zich aan te passen aan de kinderopvang, hoe nieuwe puppy's op zijn buik in slaap vielen, en hoe hij het liet weten wanneer hij zijn lekkernijen of vers water wilde hebben. Hij heeft het hele personeel daar zo veel gelachen en veel neuszoenen gegeven!
Gedurende deze tijd begon ik te daten met mijn vriend, Pat. Pat werd verliefd op Pepsi, en de liefde was zeker wederzijds. Hoewel ik zal zeggen, Pepsi hield er niet van als iemand me omhelsde of kuste! Hij had het gevoel dat hij tussendoor "ruimte moest maken", al was het maar een knuffel of afscheidskus! Hij was een beschermende jongen, maar Pat slaagde met vlag en wimpel voor Pepsi's tests. Pepsi adopteerde Pat al snel als zijn vader. In juni 2019 hebben Pat en ik onze eigen plek gevonden om samen te wonen.
Onze eerste gedachte was:Hoe vinden we een plek die Pepsi-vriendelijk is? We vestigden ons in een prachtig huis dat nauwelijks trappen had – Pepsi heeft nooit geleerd wat een trede is – en dat voldoende ruimte had voor zijn lichaam met grote botten om in rond te ploffen. Pats vader bouwde zelfs een aangepaste oprit aan de achterkant voor ons stappen die we hadden, zodat we niet elke keer dat hij naar buiten moest op onze 75 pond (34 kg) chunker hoefden te bankdrukken. Ondanks dat Pepsi dementie begon te vertonen, was hij in staat om door onze nieuwe ruimte te navigeren, en natuurlijk ging hij nog steeds terug naar mama's huis om haar ook in de gaten te houden.
We begonnen Pepsi met een PT-programma (fysiotherapie) van 10 weken en hij ging wekelijks voor actieve en passieve PT-behandelingen. Hij kreeg alles, van loopbandoefeningen tot massagetherapie. Nadat dat was afgelopen, zette hij eenmaal per maand PT-behandelingen voort om TENS (transcutane elektrische zenuwstimulatie), massage, aanpassingen en lasertherapie te ontvangen. Bovendien gaf hij ook liefde aan zijn holistische dierenarts, The Veterinary Alternative, waar hij veel holistische en acupunctuurzorg kreeg. We maakten graag grapjes dat hij betere gezondheidszorg kreeg dan wij!
Nadat hij in oktober 2019 met pensioen ging uit de kinderopvang, bleef Pepsi leven als de koning die hij echt nog steeds is. Zeker met de pandemie hebben we hem meer aandacht kunnen geven dan hij gewend was. Laat me je vertellen, hij zoog het allemaal op en genoot van elke minuut! Zijn gezondheidsproblemen groeiden; maar soms werd zijn geest weer jong, en hij nestelde zich met ons, 'leidde ons' door het huis, vond nieuwe hoeken om in vast te komen zitten en veroorzaakte onheil alsof hij een klein kind was. Hij ging op nieuwe avonturen, at meer zelfgemaakt voedsel, probeerde nieuwe snacks, kocht meer speelgoed. Hij vond het heerlijk om zijn grotere knuffels te lepelen en in slaap te vallen naast zijn puppy-nachtlampje. Hij was ongelooflijk geliefd en ongelooflijk verwend, maar ik had het niet anders gewild.
De afgelopen maanden ging het steeds moeilijker. Hij had elke dag te maken met zijn dementie, artritis, staar, gehoorverlies, vestibulair syndroom, syndroom van Horner en algemene angst; maar hij behandelde het als een kampioen. Hij hield er nooit van als hij een zware dag had en zou zich er zeker slecht over voelen. We hebben zijn medicijnen, supplementen en voedsel aangepast wanneer dat nodig was om ervoor te zorgen dat hij zich comfortabel en gelukkig voelde. Er waren dagen dat we 30 minuten rechtdoor konden lopen op een geweldige snuiftabak. Er waren ook dagen dat we hem terug de oprit op moesten dragen, omdat hij niet wilde lopen. Er waren ook talloze "spontane baden" toen hij ongelukken had.
Hoe hij ook was, het enige dat voor hem telde, was dat hij bij ons was, aan onze zijde, en dat we in orde waren. Als het erop aankwam, waren het niet alleen de wandelingen, snuiven en speelgoed die hem gelukkig maakten. Hij lag buiten op het gras en rook de lucht terwijl ik de tuin naast hem water gaf. Wij waren het die naast hem zaten te eten, terwijl hij at, zodat we als gezin konden dineren. Hij was het die 's nachts onze slaapkamer binnenkwam om A) ervoor te zorgen dat zijn nachtlampje aan was en B) om ervoor te zorgen dat we rustig sliepen. Hij moest er altijd voor zorgen dat we op tijd naar bed gingen, anders kreeg hij een driftbui! Hij hield van traktaties, knuffels, wandelingen, snuiven, zachte knuffels, buikwrijven en meer. Waar hij echter het meest van hield, en nog steeds doet, zijn mensen. Hij wilde altijd dat mensen gelukkig waren. Als hij voelde dat je weg was, zou hij een poot op je plaatsen, proberen op je te klimmen of je een grote glimlach geven. Net zoals wij het heerlijk vonden om voor hem te zorgen, zo hield hij ervan om voor ons te zorgen.
De afgelopen week zonder hem fysiek hier was op zijn zachtst gezegd moeilijk. Hij was/is zeker ons pelskind. Ondanks dat hij ons in het verleden "misleidde" dat hij misschien klaar zou zijn om naar huis te gaan (een incident gebeurde pas in juni), bleef hij zo lang mogelijk in de buurt. We zeiden hem dat hij ons gewoon op zijn eigen manier moest vertellen wanneer hij klaar was om zijn familie te gaan zien, en we zouden helpen. Toen hij me liet weten dat het tijd was, wist ik het. Hij heeft me zeker geïnformeerd op zijn typische, dramatische Collie-manier!
Het gebeurde ongelooflijk snel en had niemand van ons kunnen zien aankomen. Wat begon als een rustige zomermiddag met mijn zoon, veranderde uren later in het helpen van hem over de Regenboogbrug. We waren klaar met een wandeling, hadden wat snacks en waren aan het ontspannen toen hij een medische episode kreeg. Nadat we met spoed naar de dierenarts waren gebracht en röntgenfoto's hadden gemaakt, ontdekten we dat hij megaesophagus had ontwikkeld en mogelijk multipel myeloom had. Op dat moment liet Pepsi me weten dat het tijd was voor hem om naar huis te gaan. Hij had altijd graag het laatste woord in een gesprek, dus het was alleen maar passend dat hij tot het einde tegen me 'sprak'. Zo veranderde het geblaf in een vredig likken van zijn lippen - adem uit... en hij werd herenigd met papa, opa en oma.
Pepsi wordt in de dood voorafgegaan door zijn menselijke ouders, vader, opa en oma Blank, evenals zijn vader (Striker), zijn moeder (Fluffy), zijn geweldige neef Enrico en zijn talrijke familieleden via de Marnus, Accent, Barksdale en Kirkhaven Collie-lijnen. Hij laat zijn mama en papa, zijn tweede mama, zijn talrijke tantes en ooms en al zijn vriendinnen van de hondenopvang achter.
Je denkt misschien:"Wauw - jeetje, is dat niet veel te zeggen voor een hond?" Het kan zijn, maar Pepsi was meer dan 'slechts een hond'. Hij was onze jongen, onze beste vriend, onze gek, onze 'grappige man' zoals pa graag zei. Hij was groter dan het leven en we hadden niet meer geluk kunnen hebben om hem in ons leven en in ons hart te hebben. Ik typ dit niet allemaal om vervelend te lijken. Ik typ dit allemaal omdat ik denk dat we als samenleving beter moeten erkennen dat de dood van een huisdier net zo traumatisch kan zijn - soms zelfs traumatischer - dan het overlijden van een mens. Ze geven ons zoveel in ons leven, zoveel liefde. Ze leven misschien niet zo lang als andere familie en vrienden, maar toch zijn ze om de een of andere reden nog steeds ongelooflijk belangrijk voor ons allemaal. Niemand zou moeten proberen je gevoelens te verminderen als je een dier treurt, omdat het *slechts* een huisdier is. Ze zijn en zullen altijd familie blijven.
Voor degenen onder jullie die dieren van welke soort dan ook hebben, knuffel ze vanavond een beetje dichterbij. Geef ze wat extra lekkers. Laat ze alle liefde van de wereld zien. Voor mensen met senioren is elke dag een geschenk en ik hoop dat jullie nog veel gezonde en gelukkige dagen voor de boeg hebben. Voor degenen onder jullie die een dier hebben dat op hen wacht bij de Rainbow Bridge... Ik begrijp het, en ik weet zeker dat ze zo blij zullen zijn om je op een dag weer te zien.
Ten slotte wil ik iedereen bedanken die het leven van Pepsi zo ongelooflijk speciaal heeft gemaakt. Het is onmogelijk dat hij zo lang zou hebben geleefd als hij deed zonder jouw liefde en zorg! Bedankt aan het Tillou Veterinary Hospital om ervoor te zorgen dat Pepsi zo gezond mogelijk was als hij opgroeide. Bedankt Ruff Relations, Dee, Vanessa, Morgan, Kylie, Mary "Tante Keri" en alle anderen daar. Je hield zijn geest scherp en zorgde ervoor dat hij er geweldig uitzag! Bedankt Cold Nose Warm Heart Dog Grooming en "Tante Melissa" om hem altijd te helpen er op zijn best uit te zien en zich op zijn best te voelen! Bedankt aan Dr. Koenig van The Veterinary Alternative voor het in topconditie houden van zijn lichaam en geest! Hartelijk dank aan het PT-team van de Village Veterinary Clinic van Hamburg. Bedankt Dr. Cely, Kelsey, Mark, Ashley en jullie allemaal, want jullie hebben Pepsi's gezondheidsproblemen zeker in de gaten gehouden en hem in staat gesteld een comfortabel en pijnvrij leven te leiden. Hij heeft het misschien niet altijd laten zien, maar hij waardeerde echt alles wat je voor hem deed om zo lang te kunnen blijven als hij deed. Tot slot wil ik Dr. Krzemien van de Village Vet bedanken voor het helpen van Pepsi in zijn laatste momenten. Ik weet zeker dat een van zijn blaffen op het einde ook jou bedankte.
Onthoud dat alleen omdat ze niet langer fysiek bij ons zijn, niet betekent dat ze niet langer bij ons zijn. Ze blijven voor altijd in ons hart.
Op een dag zullen we weer herenigd worden, Bubs. Tot die tijd, ga die pizzabodems en frietjes maar bij papa halen.
____________________________
Pepsi Blank
24 februari 2007 – 31 juli 2020
______________________________
Brianna en Pat zijn van plan om een puppy te krijgen die een van Pepsi's familieleden zou zijn. Carrie Lenhart fokt de Marnus-bloedlijn. Omdat ze een opmerkelijke showfokker is, is er een behoorlijke wachtlijst voor een van haar puppy's. Hoewel er in april een Marnus-nest werd geboren, zei Brianna:"We vonden dat het te vroeg was en we waren er nog niet klaar voor." Er was een driekleurig vrouwtje beschikbaar, maar voor Brianna "voelde het te dichtbij."
Ze vroegen Carrie om aan hen te denken als ze weer een nestje heeft. Hoewel de volgende Collie waarschijnlijk niet dezelfde kleur zal hebben als Pepsi of eigenlijk Pepsi Jr. zal heten, zal de puppy misschien een mooie sable en white, blue merle of witte Rough Collie zijn met de naam Soda, Cola of Sprite . In ieder geval staan ze te popelen om weer een Pepsi-gerelateerde Collie in de familie te verwelkomen als de timing uitkomt.
In de tussentijd, aangezien ze misschien een tijdje moesten wachten, gaven Brianna en Pat zichzelf een kerstcadeau…
Brianna kondigde hun nieuwe puppyadoptie aan via een bericht op sociale media.
Ik wil graag de nieuwste toevoeging aan onze familie voorstellen. Maak kennis met Twyla!
Twyla is een vijf maanden oude Boxermix die op de euthanasielijst stond in een high-kill shelter in Alabama. Gelukkig schepte Nickel City Canine Rescue haar op en bracht haar naar huis in Buffalo! We waren de afgelopen maanden langzaam aan het proberen een hond te redden, omdat het vrij rustig was zonder onze koning, Pepsi. We namen enkele aanwijzingen van onze engelenjongen en besloten om de lieve Twyla in huis te halen.
Afgezien van Twyla dat schemering betekent, betekent het ook "geweven met een dubbele draad" en "licht in de donkere plaatsen". Terwijl de naam bij ons opkwam terwijl we naar Schitt's Creek keken , het deed me denken aan de oudere grootmoeder van de Seneca Wolf Clan, Twylah Nitsch, met wie de Blanke kant van de familie lang geleden bevriend was.
Ze is de afgelopen dagen zo gegroeid! We kunnen niet wachten om haar persoonlijkheid te zien blijven stralen en haar te zien groeien. Ze is een absolute lieverd die ongelooflijk aanhankelijk, zachtaardig, speels en slim is. Ze werd in juni geboren, vlak na mijn verjaardag en vlak voor die van Pat. We denken graag dat Pepsi aan een mooi laat verjaardagscadeau voor ons had gewerkt. We zijn van plan in de toekomst een Collie-pup uit Pepsi's lijn te introduceren en we weten dat Twyla ooit een geweldige zus zal worden!
Heel erg bedankt Nickel City Canine Rescue en Darleen (haar pleegmoeder) voor het brengen van deze lieve erwt in ons leven. Er zal voor eeuwig van haar gehouden worden.
Van reacties onder de aankondigingspost:
Later nam ik contact op met Brianna voor meer informatie en foto's.
Op 5 maanden oud is Twyla al 35 pond (≅16 kg). Het reddingspersoneel bestempelde haar als een mix van Boxer en Black Mouth Cur, dus we vermoeden dat ze 22-27 kg kan worden. We hebben een Embark DNA-test gedaan en wachten op de resultaten... We kunnen niet wachten om te zien of er familieleden verschijnen! Je weet nooit wat er in zit. Ik reken er bijna op dat Twyla misschien een smidge Duitse herder of Redbone Coonhound heeft. Haar neus is waanzinnig goed met geuren en ze is ongelooflijk intelligent. (Ze is ook extreem fotogeniek, zelfs zonder traktaties.)
Opmerking:een verdere uitsplitsing van de Supermutt-categorie gaf aan dat ze inderdaad een vleugje Duitse herder zou kunnen hebben, plus Chow Chow en Bulldog!
Twyla heeft onlangs een aantal kinderen ontmoet en het was zo geweldig om haar met hen te zien. Ze gehoorzaamde de kinderen als ze haar vroegen te gaan zitten of een poot te geven. Ze volgde ze en likte ze overal. Kinderen zijn zo geweldig met honden (meestal), maar honden zijn zulke geweldige verzorgers en luisteraars. Ze is zo'n goede meid. Twyla is dol op andere honden en zal naar Pepsi's oude hondenopvang, Ruff Relations, gaan zodra ze meer gesetteld is. Ze zou dol zijn op een Collie-broertje!
Houd ons in de gaten voor toekomstige updates, aangezien de erfenis van Pepsi zich blijft uitbreiden. Pepsi, Jr. sluit zich mogelijk aan bij Twyla in 2022!
Brianna Blank is de eigenaar van Blank-Slate Photo &Video, gevestigd in West-New York, VS. Ze zei:"Het vastleggen van de verhalen van mensen is de reden waarom ik begon met fotografie en filmmaken. Ik hou ervan om nieuwe zielen te ontmoeten... Er is altijd veel meer in een persoon dan op het eerste gezicht lijkt, en ik streef ernaar om dat tot uitdrukking te brengen in alles wat ik creëer.” Je kunt contact met haar opnemen op Facebook @blankslatephotovideo of via haar website.
Heb je een verhaal over een geliefde Collie? Voel je vrij om een doggy lofrede of "in memoriam" post achter te laten in de reacties hieronder! We lezen het graag.
Als je dit bericht leuk vond, meld je dan aan voor gratis updates per e-mail. Om Collie Chatter verder te ondersteunen, kun je een tip achterlaten op vocal.media of een van onze aanbevolen hondenproducten kopen bij Amazon, zodat we zelf meer hondenbenodigdheden kunnen kopen!
