Iedereen die ooit "braaf jongen" of "braaf meisje" heeft gekoerd bij een braaf puppy en een waarderend kwispelend staartje heeft gekregen, weet dat honden verbale lof begrijpen. Ze weten dat die woorden, uitgesproken met die zeer speciale "wie is een brave jongen"-stem, betekent:"OMG, ik heb iets goed gedaan en de mens is gelukkig en dat maakt me gelukkig en er kunnen ook traktaties komen en OMG het leven is ZO GOED NU."
De inherent schattige doggo-reactie op lof is zo alomtegenwoordig dat het het onderwerp is van verschillende van de beste en meest aww-inducerende memes van het internet. Voorbeeld:
Het punt is, honden duidelijk begrijp lof, tenminste als het komt in de vorm van "Wie is een brave jongen? Jij bent het. Ja, dat is het" en/of veel huisdieren en knuffels en kusjes. Maar hoe zit het met andere vormen van lofprijzing en andere manieren waarop mensen het concept van "Wauw! Dat ding dat net is gebeurd, dat is wat ik HOUD", communiceren, zoals applaus, bijvoorbeeld? Dit is wat de wetenschap, anekdotisch bewijs en de overvloed aan gezond verstand ons vertellen over dit puppygerelateerde dilemma.
Voordat we naar het perspectief van de hond gaan, laten we beginnen met de echte basis:waarom klappen mensen om te laten zien dat we iets leuk vinden?
Je zou kunnen denken, als je bedenkt hoe universeel applaus als waardering lijkt te zijn, dat het een van die aangeboren menselijke uitdrukkingen is, zoals hoe sommige gezichtsuitdrukkingen altijd dezelfde emoties overbrengen, in verschillende culturen. Dus, is applaus gewoon iets universeels dat mensen doen, wat er ook gebeurt? Ja en nee.
Dus ja, alle mensen klappen. Baby's beginnen op natuurlijke wijze te klappen als ze ongeveer zes maanden oud zijn. Hoewel het schattig is en vaak op YouTube staat, zijn babyklapjes geen manier van baby's om te zeggen:"Ik keur het goed!" hoezeer ze ook de manier van baby's zijn om te zeggen:"WAUW, IK HEB NET LEERD DAT IK CONTROLE HEB OVER DEZE VREEMDE DINGEN DIE UIT MIJN TORSO GROEIEN!" Met andere woorden, baby's klappen als ze hun motorische vaardigheden beginnen te verkennen, niet als ze een kritische mening beginnen te krijgen over de goo goo gaga-gezichten van hun ouders.
"Ik denk dat het aangeleerd gedrag is", legt Yvette Blanchard, een kinderfysiotherapeut en onderzoeker aan de Universiteit van Hartford, uit in een interview met Esquire . "Wat ik baby's spontaan heb zien doen, van opwinding, is hun handen in elkaar slaan. Maar de beweging van het klappen, ik denk dat dat aangeleerd gedrag is."
Wanneer baby's echter beginnen te klappen, leren hun ouders hen - expliciet of impliciet - wat dat geluid dat ze met hun handen maken vanuit sociaal oogpunt betekent. Niemand hoeft ons neer te zetten en te zeggen:"Dus als je iets leuk vindt - vooral als je in een groep mensen bent - kun je iedereen dat laten weten door je handen tegen elkaar te slaan, zoals zo." We kunnen dat oppikken uit contextuele aanwijzingen, zoals hoe mensen opgewonden raken en blijven doen wat ze aan het doen waren als we klappen of hoe andere groepen mensen allemaal klappen als er iets geweldigs gebeurt. Dit kan de schijn wekken dat applaus een universeel gedrag is dat we niet hoeven te leren, maar dat betekent niet dat het dat ook is.
Het feit dat applaus als waardering iets is dat we leren te doen en niet iets waarvoor we zijn geboren, betekent niet dat het een duidelijke oorsprong heeft. Als The Atlantic gewezen in een diepgaand stuk over de geschiedenis van applaus, geleerden (omdat er geleerden zijn voor alles, zelfs waarom we klappen) weten eigenlijk niet precies wanneer we begonnen te applaudisseren om te laten zien dat we iets leuk vonden, maar ze weten wel dat het een heel, heel gebeurde lang geleden, en beschrijven het als "een opmerkelijk stabiel facet van de menselijke cultuur."
Hoewel applaus misschien geen vaste eigenschap is voor individuele mensen, is het mogelijk dat het vast zit in een ander organisme - de menigte. Het idee is dat, wanneer we samenkomen in een groep, we een nieuw, collectief ding vormen en dat ding heeft een manier nodig om te communiceren, vooral als wij, de collectieve groep, proberen te communiceren met een andere entiteit, zoals, bijvoorbeeld, een politicus die een toespraak houdt of een acteur die op het podium optreedt. Omdat klappen hoorbaar en relatief eenvoudig is (vergeleken met andere geluiden die we zouden kunnen maken om goedkeuring te tonen, zoals snauwen of fluiten, wat niet iedereen kan doen), kwam het op een natuurlijke manier naar voren als de manier voor grote groepen mensen om collectieve meningen overbrengen.
De meeste experts zijn het erover eens dat klappen werd geformaliseerd als een manier om goedkeuring uit te drukken toen het theater echt van de grond kwam, en mensen wilden een manier om artiesten en creatievelingen te laten weten wat ze van hun kunst vonden (omdat iedereen een criticus is, zelfs heel lang geleden) de dag).
Bovendien is de kans groter dat we klappen als andere mensen klappen, ongeacht wat onze werkelijke persoonlijke mening is. In één onderzoek ontdekten onderzoekers dat klappen eigenlijk besmettelijk is. "De kans van individuen om te beginnen met klappen nam toe in verhouding tot het aantal andere leden van het publiek dat al 'geïnfecteerd' was door deze sociale besmetting, ongeacht hun ruimtelijke nabijheid", schreven de auteurs.
tl;dr:In groepen klappen we omdat het gemakkelijk is om te doen en iedereen het doet. Wat betreft individueel applaus als waardering, het is iets dat we doen omdat we hebben geleerd - expliciet of impliciet - dat je dat gewoon doet als je iets leuk vindt.
Honden zijn zeer emotioneel intelligente wezens. Als lastdieren zijn ze extreem sociaal van aard en ze hebben die aangeboren vaardigheid gebruikt als onze BFF's, ze houden ons nauwlettend in de gaten en pikken op hoe we ons voelen op basis van dingen die we doen en tonen die we gebruiken. Ze gebruiken die kennis soms zelfs om ons te manipuleren - dat is hoeveel ze menselijke signalen "krijgen". Zelfs als we iets op een niet-hondachtige manier uitdrukken, kunnen ze leren wat we proberen over te brengen.
We weten bijvoorbeeld dat honden menselijke emoties absoluut begrijpen. In een onderzoek uit 2016 van Dr. Kun Guo en andere onderzoekers van de School of Psychology van de University of Lincoln, werd het vermogen van honden om menselijke emoties te lezen getest door honden bloot te stellen aan emotionele geluiden en gezichten van mensen. Het onderzoek werd uitgevoerd in een taal waaraan de honden niet waren blootgesteld, alleen om er zeker van te zijn dat ze reageerden op het emotionele geluid van de woorden en niet op de woorden zelf.
"We gebruikten Portugees voor Britse honden, zodat ze niet gewend waren aan woorden, ze waren niet bekend met woorden. Dus we wilden zien of de honden de emotionele inhoud van de menselijke stemmen konden beoordelen en of ze daadwerkelijk zouden discrimineren de emotionele informatie die erin zit", vertelde Natalia De Souza Albuquerque, een PhD-studente in de experimentele psychologie, aan Reuters.
Wetenschappers hebben zelfs het vermogen van honden om mensen te lezen bestudeerd in vergelijking met dat van onze zeer naaste neven, chimpansees, en ontdekten dat honden ons en onze signalen beter kunnen lezen dan zelfs andere primaten.
Dus, begrijpen honden wat we proberen uit te drukken als we klappen? Het antwoord is misschien solide, maar net als babymensen moeten ze leren wat we bedoelen als we klappen.
Als je voor je hond klapt als hij iets geweldigs doet en als hij blij of trots begint te lijken als hij iemand hoort klappen, dan ben je niet de enige. Hoewel er geen onderzoek is gedaan naar de reactie van honden op klappen en applaus als lof, suggereert het anekdotische bewijs rond de inter-webs dat honden waarvan de eigenaren voor hen klappen als ze brave jongens en brave meisjes zijn, leren om applaus te associëren met positief (of poten-tief, als je je nietig voelt) dingen.
Natuurlijk reageren niet alle honden blij op de geluiden van klappen. Sommige honden hebben of ontwikkelen geluidsangst en het spreekt vanzelf dat applaus (vooral de daverende variëteit die van grote menigten komt) die angst kan veroorzaken.
Terwijl honden kunnen leren om langdurig applaus te associëren met goede vibes, zullen de meeste natuurlijk een schrikreactie hebben op klappende geluiden. Dit is niet echt specifiek voor klappen - honden zijn van nature nieuwsgierig naar de oorsprong van een plotseling, hard geluid. Dat is de reden waarom veel experts voorstellen om een enkele, stevige klap te gebruiken om honden en puppy's te onderbreken die zich bezighouden met slecht gedrag. Het is een goede manier om hun concentratie op de act die je niet leuk vindt te verbreken en te proberen hun aandacht te heroriënteren op iets positiefs dat je kunt versterken met lof, traktaties en misschien een blij applaus.
