De veldspaniël staat bekend om zijn nuchterheid en doorzettingsvermogen. Het is een van de zeldzaamste spaniëlrassen, maar ook een van de meest erkende jachthondenrassen.
De middelgrote veldspaniël heeft een stevige lichaamsbouw en een nobele houding. Bovendien hebben veldspaniëls vaak lichamen die langer zijn dan hoog, waardoor het ras door dichte struiken kan jagen.
Zijn platte of licht golvende vacht, die meestal zwart, leverkleurig of goudlever van kleur is, is van gemiddelde lengte. Het is echter mogelijk om een veldspaniël tegen te komen met bruine punten of witte aftekeningen.
Zijn gezichtsuitdrukking is zwaar en zacht. Het tempo is ondertussen lang en laag. Altijd alert, de staart van een veldspaniël stopt zelden met kwispelen, hoewel hij niet hoog staat.
Over het algemeen opgewekt kan de veldspaniël een zachtaardig en gevoelig familiehuisdier blijken te zijn. En hoewel het van zijn onafhankelijkheid houdt, is het volledig toegewijd aan zijn menselijke meester. Bovendien schuwen veel veldspaniëls vreemden.
De veldspaniël moet minstens één of twee keer per week worden geborsteld en gekamd. Showhonden moeten ondertussen regelmatig getrimd en geknipt worden om uitgroei te voorkomen. Het oor van een veldspaniël moet worden beschermd tegen ophoping van vuil. Bovendien moeten het haar van het binnenoor en het haar van de voetzool regelmatig worden geknipt.
Regelmatige lichaamsbeweging en training wordt aanbevolen voor de veldspaniël. Het ras moet in staat zijn om binnenshuis te leven, met toegang tot de buitenlucht. Maar pas op, sommige veldspaniëls zijn gevoelig voor snurken.
De veldspaniël, die een gemiddelde levensduur heeft van 12 tot 14 jaar, kan vatbaar zijn voor kleine gezondheidsproblemen zoals hypothyreoïdie en otitis externa, evenals toevallen, hartgeruis, heupdysplasie bij honden en patellaluxatie. Om enkele van deze problemen te identificeren, kan een dierenarts hart-, heup-, schildklier-, elleboog-, oog- en patella-onderzoeken aanbevelen voor dit hondenras.
Hoewel het tegenwoordig wordt beschouwd als een uitstekende jager van gemiddelde grootte, heeft het ras verschillende veranderingen ondergaan, die culmineerden in de moderne veldspaniël. Volgens de experts was het ras oorspronkelijk groter, ontleend aan de Engelse water-, sussex- en cocker-spaniëls en woog het meer dan 25 pond.
Op het punt van uitsterven begonnen fokkers de veldspaniël over te steken met de Engelse springerspaniël, waarvan vier veldspaniëls gewoonlijk worden toegeschreven aan de voorouders van het moderne ras:Elmbury Morwena van Rhiwlas, Ronayne Regal, Colombina van Teffont en Gormac Teal . Deze veldspaniëls bleken uitstekende jagers te zijn.
Het ras werd oorspronkelijk aan het einde van de 19e eeuw in Amerika geïntroduceerd. En hoewel ze veel van hun populariteit hebben verloren en tegenwoordig worden beschouwd als een van de zeldzaamste rassen in de Verenigde Staten, zijn de jachtcapaciteiten van de veldspaniël onweerlegbaar.
