Door Paula Fitzsimmons
Met rechtopstaande oren, een dikke staart en een atletische bouw is de Koreaanse Jindo een wolfachtig hondenras afkomstig uit Zuid-Korea. Jindo-honden zijn uitstekende probleemoplossers, zeer loyaal en hebben een sterke jachtdrift, eigenschappen die hun positie als jagers en bewakers in hun thuisland hebben veiliggesteld.
Ze blijven tot op zekere hoogte deze rollen vervullen in de VS, maar Jindo-honden zijn in de eerste plaats geliefde familieleden geworden.
De American Kennel Club (AKC) heeft de Koreaanse Jindo nog niet erkend als een nieuw hondenras; het is in de Foundation Stock Service van de organisatie in afwachting van erkenning.
Veel Amerikaanse Jindo-fokkers vertrouwen op de rasstandaarden die zijn vastgesteld door de Fédération Cynologique Internationale (FCI).
Net als de Akita, American Eskimo Dog, Chow Chow, Siberian Husky en andere hondenrassen met een wolfachtig uiterlijk, is de Koreaanse Jindo een Spitz-ras.
Jindo-honden zijn atletische, goed geproportioneerde, middelgrote pups die duidelijk van elkaar verschillen door hun geslacht. Vrouwtjes hebben de neiging er slanker uit te zien met meer hoekige gelaatstrekken, terwijl mannetjes doorgaans dikker en breder gebouwd zijn, zegt Nichole Royer, een van de oprichters van de Korean Jindo Association of America.
De FCI-standaardlengte voor mannen is 19 -21 ½ inch met een gewicht van 40-50 pond. Vrouwtjes zijn een paar centimeter korter en wegen 33-41 pond, zegt Royer.
Net als wolven zijn de oren van de Jindo zwaar behaard en hebben ze afgeronde punten. "Heel belangrijk is dat hun oren, wanneer ze alert zijn, een kap hebben, wat betekent dat ze naar voren leunen voorbij de verticaal wanneer ze vanaf de zijkant worden bekeken, en ze hebben nooit oren die gewoon recht omhoog wijzen", zegt Royer.
Ze hebben sterke, goed bevederde staarten. "Jindo's kunnen hun staart losjes gekruld dragen met de punt die langs de rug strijkt, of ze kunnen een sikkelstaart hebben met een zachte welving die hoog wordt gedragen en hun rug niet raken, of ze kunnen een sabelstaart hebben die recht omhoog wijst. Hun staarten krullen nooit strak en liggen nooit op hun rug of zij”, zegt Royer.
Jindo-honden hebben een dubbele vacht die bestaat uit een zachte, pluizige ondervacht en een stijve bovenvacht, die volgens Royer in zes algemene kleuren wordt weergegeven:rood, wit, zwart en bruin, gestroomd, grijs en effen zwart.
"Ze hebben een snelle en elastische draf, waardoor het voor de Jindo gemakkelijk is om snel over elk terrein te reizen", zegt Gina DiNardo, uitvoerend secretaris van de AKC in New York City. Snel kunnen bewegen op elk type landschap is essentieel voor het succes van de jacht.
Jindo's zijn fel loyaal en beschermend, eigenschappen die ze meestal voor één persoon of familie reserveren. "Hoewel ze kalm, zelfverzekerd en nooit agressief moeten zijn zonder reden, zijn ze ook een gereserveerd en voorzichtig ras dat vaak niet echt geïnteresseerd is in interactie met mensen of honden buiten hun eigen familie en roedel", legt Royer uit.
"Een goed gesocialiseerde Jindo zal echter aandacht accepteren en zelfs genieten van iemand die door zijn eigenaar wordt geaccepteerd", zegt Royer.
Het Jindo-hondenras is zeer onafhankelijk en heeft een sterk probleemoplossend vermogen. "Jindo's zijn in staat om zelf beslissingen te nemen en zijn niet per se op zoek naar hun eigenaren voor aanwijzingen. Hoewel ze erg intelligent en gemakkelijk te trainen zijn, vervelen ze zich ook snel”, zegt Royer.
Als je van plan bent om meer dan één Jindo te krijgen, overweeg dan het geslacht van de honden. "Agressie van honden van hetzelfde geslacht is de norm voor het ras, en metgezellen van het andere geslacht zijn het meest succesvol", zegt Royer.
Als ras met een hoge prooidrift hebben Jindo's dagelijkse lichaamsbeweging en mentale stimulatie nodig. "Buiten zijn ze erg actief, voortdurend op zoek naar prooien en patrouilleren op het terrein", zegt Royer. “In huis zijn ze alert en gaan ze graag in de buurt van hun baasjes staan. Het zijn echter rustgevende en kalme kameraden binnenshuis.”
Ze zullen hun mens vaak door het huis volgen, "niet aanhankelijk, maar graag opkrullend in een hoek waar ze gewoon in de buurt kunnen zijn en over hun persoon of familie kunnen waken", zegt DiNardo.
Wanneer ze een uitlaatklep zijn voor hun energie, zijn Jindo's kalm en stil als ze binnenshuis zijn, zegt Royer. "Als waakhondenras zijn Jindo's geprogrammeerd om te observeren en te reageren op alles wat ongewoon of niet op hun plaats is in hun omgeving. Om deze reden hebben ze socialisatie nodig als puppy, zodat ze een breed concept ontwikkelen van wat normaal is in de wereld. "
Hoewel ze intens loyaal zijn aan het gezin, zijn Jindo-honden ook onafhankelijke denkers. "Ze zullen hun gehoorzaamheid temperen met hun eigen oordeel", zegt Royer. "Het is het beste voor eigenaren om hun honden een of meer trainingslessen te geven om hun band te versterken en goede basisvaardigheden voor Canine Good Citizen te bieden", zegt Royer.
De Koreaanse Jindo is een atletisch ras dat een redelijke hoeveelheid fysieke en mentale stimulatie nodig heeft, zegt DiNardo. "Ze houden van sporten zoals kunstaas coursing en behendigheid en zetten hun atletiek graag om in elke actieve taak, zelfs als het een mooie lange wandeling is."
Jindo's hebben meestal weinig lichaamsgeur en zullen zichzelf vaak schoonmaken, vergelijkbaar met een kat, zegt Royer. "Het grootste deel van het jaar moeten ze wekelijks worden geborsteld om het verharen tot een minimum te beperken en af en toe een bad nemen. Twee keer per jaar zullen de Jindo's hun vacht 'blazen' en het grootste deel van hun ondervacht zal in een vrij korte tijd naar buiten komen. Gedurende deze tijd zullen ze overmatig en continu verharen, en dagelijks poetsen (en stofzuigen) wordt noodzakelijk.”
Jindo's zijn over het algemeen robuuste honden die weinig gezondheidsproblemen hebben. Met optimale zorg hebben ze een gemiddelde levensduur van 11 tot 13 jaar.
Gezondheidsaandoeningen die bij meerdere honden zijn vastgesteld, zijn hypothyreoïdie en discoïde lupus erythematosus (cutane lupus erythematosus), een huidziekte die een verscheidenheid aan symptomen kan veroorzaken, waaronder depigmentatie van de lip en neus, laesies die kunnen bloeden, verlies van weefsel en litteken formatie, zegt Royer.
Er zijn ook geïsoleerde gevallen geweest van staar, heupdysplasie, toevallen, omgevingsallergieën en cystinurie, een erfelijke ziekte die leidt tot nier-, urineleider- en blaasstenen, zegt Royer. "Echter, geen van deze problemen is met regelmaat gedocumenteerd." Een verantwoorde fokker zal op deze ziekten testen.
De Koreaanse Jindo is ontstaan op het eiland Jindo, dat voor de zuidwestkust van Zuid-Korea ligt.
"De honden leefden duizenden jaren ongeremd op het eiland samen met hun baasjes om zich te ontwikkelen tot een natuurlijk ras met gerenommeerde jachtcapaciteiten", legt DiNardo uit. "Jindo's werden oorspronkelijk gebruikt als jachthonden in hun geboorteland vanwege hun prooi-instinct en strikte loyaliteit."
Van hen werd verwacht dat ze op klein wild jagen en doden, en dan de prooi naar huis brengen, zegt Royer. “Ze jaagden ook op herten en wilde zwijnen in kleine roedels. Dit jachtinstinct is nog steeds erg sterk in het ras, en veel eigenaren jagen nog steeds met hun honden.”
Ook hier in de VS wordt op hun sterke jachtdrift vertrouwd. "Er zijn veel Jindo's die het eigendom van hun eigenaren ontdoen van ongedierte zoals ratten, eekhoorns en konijnen. Jindo's hebben ook bewezen uitstekend te zijn in coursing- en barn-hunt-activiteiten", zegt Royer.
In 1962 werd de Republic of Korea Preservation of Cultural Assets Act nr. 53 aangenomen, waardoor Jindos de titel "Natuurmonument (nr. 53)" kreeg.
De Jindo staat nog niet op de AKC-rassenlijst, maar staat sinds 2008 in de Foundation Stock Service, zegt DiNardo. "Hier worden rassen gegroepeerd die op het punt staan om erkend te worden."
Jindo-honden van gemengde rassen en geredde import uit Korea komen vrij vaak voor, en er zijn af en toe nesten van ouders die zogenaamd raszuiver maar niet-geregistreerd zijn, zegt Royer.
"Er zijn slechts ongeveer 20 AKC-geregistreerde Jindo's in de VS. We hebben slechts twee fokkers in de VS die actief betrokken zijn bij het ras, [die] hun honden op gezondheid testen en nieuwe eigenaren zorgvuldig screenen. We zijn dus nog steeds een heel kleine groep, maar we hopen altijd te groeien”, voegt Royer toe.
