De wijdverbreide groene kikker (Lithobates/Rana clamitans ) biedt aspirant-herpetologen vaak een inleiding tot het houden van kikkers. Zie Deel I van dit artikel voor meer informatie over de natuurlijke historie.
Hoewel hij vrij algemeen voorkomt in een groot deel van zijn verspreidingsgebied, wordt de Groene Kikker op sommige plaatsen beïnvloed door verlies van leefgebied als gevolg van kustlijnontwikkeling en de introductie van zeebaars, karper en andere vissen, die eieren en kikkervisjes consumeren.
In de afgelopen jaren zijn er in steeds grotere aantallen misvormde Groene Kikkers gevonden. De oorzaak is onbekend, maar er wordt vermoed dat er sprake is van vervuiling door pesticiden of andere chemische stoffen. Boerderijvijvers hebben meestal een hogere incidentie van misvormde individuen dan stedelijke of landelijke habitats. Groene kikkers zijn in verschillende staten gereguleerd als een wildsoort, omdat ze worden verzameld voor de voedselhandel (kikkerbillen) en voor gebruik als visaas (ahh!).
Mannetjes vestigen kleine broedgebieden, die ze verdedigen tegen andere mannetjes. Beide geslachten gebruiken de paringsroep van het mannetje om toegang te krijgen tot de grootte en geschiktheid van de beller als partner.
De eieren, tot 7.000 in aantal, worden in een schuimige oppervlaktefilm gelegd. Vrouwtjes kunnen twee keer per jaar broeden in de zuidelijke staten. De kikkervisjes voeden zich met algen, aas en afval. In het zuidelijke deel van het verspreidingsgebied duurt het stadium van het kikkervisje 2-3 maanden; die in het noorden kunnen overwinteren als kikkervisjes. Sub-volwassen groene kikkers kunnen zich verspreiden tot 3 mijl van hun geboortevijver.
Groene kikkers, vaak de meest voorkomende amfibie in hun leefgebied, eten en worden opgegeten door een groot aantal wezens, en zijn een essentieel onderdeel van het lokale voedselweb.
Groene kikkers eten vrijwel elk wezen dat kan worden ingeslikt - vliegen, spinnen, muggen, libellen, miljoenpoten, regenwormen, kevers, motten en andere ongewervelde dieren, kleine vissen, kikkervisjes en kikkers staan allemaal op het menu. Ze hebben altijd honger en zullen zelfs grijpen naar een stukje stof aan een touwtje dat binnen hun gezichtsveld wordt bewogen (vele kwamen jaren geleden in mijn collectie toen ze voor deze truc vielen!).
Groene kikkers en hun kikkervisjes zijn een belangrijke voedselbron voor een grote verscheidenheid aan roofdieren, waaronder reuzenwaterwantsen, libellenlarven, verschillende vissen, water-, kouseband- en lintslangen, brekende schildpadden, otters, wasberen en waadvogels. Mijn observaties in NYC-habitats doen me geloven dat de Amerikaanse brulkikker daar een groot roofdier is.
Groene kikkers hebben me ontelbare uren aan plezierige observaties bezorgd. Ik heb ooit een volwassene gevonden die overwinterde onder vochtige bladeren in een buitenhok (ik had die persoon gemist toen ik zijn kooigenoten mee naar binnen nam voor de winter). Ik was ervan uitgegaan dat winterslaap altijd onder water plaatsvond, maar het lijkt erop dat hier enige flexibiliteit in zit. Sindsdien heb ik geleerd dat winterslaap onder water typisch is en dat kikkers in winterslaap op zoek zijn naar goed geoxygeneerde locaties; uw eigen waarnemingen worden zeer op prijs gesteld.
Ik vond het altijd leuk om krekels naar de kikkers te gooien die leefden in een kunstmatige vijver in de Bronx Zoo, waar ik werkte. Kinderen op bezoek vonden dit geweldig, want de bewoners waren ongelooflijk brutaal en namen zelfs eten uit de hand. Deze durf leidde zelfs tot een paar ongelukken - wild springende Groene Kikkers landden soms te dicht bij de inwoner van de vijver, Bullfrog, die ze maar al te graag naar binnen slokte!
