De ongelooflijke diversiteit van het leven in getijdenkreken en rivieren heeft me van kinds af aan aangetrokken. En terwijl ongewervelde dieren en vissen de overhand hebben, bieden gebieden waar zoet en zout water elkaar ontmoeten ook geweldige verrassingen voor reptielenliefhebbers. Vandaag wil ik het hebben over een schildpad die ik vaak aantreft in brakwaterhabitats en die unieke aanpassingen lijkt te ontwikkelen om daar te overleven - de Bijtschildpad, Chelydra serpentina.
De getijdenkreken van Long Island (NY) (zie foto) die ik vaak "geplaveid" lijk met krabben, zeewormen, slakken, bodemvissen, mosselen, mosselen, garnalen en ander voedsel dat gemakkelijk door schildpadden kan worden uitgebuit. Onderzoek wijst zelfs uit dat ten minste één zeeschildpad, de Kemp's Ridley, actief migreert naar de LI Sound en tot een pond per week aankomt gedurende de tijd dat hij daar blijft. De Bijtschildpadden die ik in dergelijke habitats heb gezien, waren behoorlijk groot en ik kan niet anders dan denken dat de overvloed aan gemakkelijk te vangen voedsel van hoge kwaliteit een rol moet spelen in hun aanwezigheid.
Ik heb zelfs het geluk gehad om een familie van rivierotters tegen te komen in een getijdenstroom, een soort die al lang uit LI is verdwenen maar nu een comeback maakt. Ik heb met otters in gevangenschap gewerkt en kan bevestigen dat als ze aanwezig zijn, er veel voedsel is - hun eetlust is ongelooflijk!
Natuurlijk worden Snappers die beperkt zijn tot zoet water ook behoorlijk groot. De kerel die in dit artikel wordt getoond weegt 70-80 pond (de andere schildpad is een Alligator Snapping Turtle van 206 pond, een familielid) en de kolos hier afgebeeld (vastgehouden door Coyote Peterson van Brave Wilderness ) gaf de weegschaal een gewicht van ongeveer 55 pond.
Ik heb Snappers waargenomen in de meeste van mijn favoriete getijdenkreken, waarvan sommige ook de thuisbasis zijn van Diamondback Terrapins. Af en toe is er ook een oostelijke modderschildpad verschenen (het lijkt erop dat modderschildpadden in het zuiden van NYS beperkt zijn tot getijdestromen op de Long en Stateneilanden), samen met Red-Eared Sliders en, ooit, een pas geboren Eastern Painted Turtle. Hoewel Diamondbacks bekende aanpassingen aan brakke habitats hebben, vroeg ik me af over de andere soorten, die allemaal typisch in zoet water leven.
Ik dacht terug aan een studie van Snapping Turtles die leven in de getijdengebieden van de Carmen's River, die ik had gelezen zo'n 20 jaar geleden. Tijdens het casten vond ik het, samen met een ander ... maar er lijkt niet veel anders over het onderwerp te zijn geschreven (zie de samenvattingen hieronder). Ik heb geleerd dat bepaalde Snapper-populaties inderdaad strategieën ontwikkelen om het leven in zout water het hoofd te bieden. In één experiment groeiden jongen uit nesten in de buurt van getijdenkreken sneller in 10-35% zeewater dan in zoet water. Ze deden het ook beter in dit water dan Snappers die werden verzameld in zoetwaterhabitats. Wanneer ze in zoet water werden gehouden, groeiden snappers uit zoetwaterhabitats sneller dan die uit het brakke deel van dezelfde rivier.
Bijtschildpadden die veel voorkomen in getijdengebieden hebben hun banden met zoet water echter niet volledig verbroken. De jongen zijn niet in staat om te gaan met omgevingen die voor meer dan 41% uit zeewater bestaan. Volwassenen zijn toleranter dan kleinere individuen, maar verliezen lichaamswater en lijden aan verhoogde interne osmotische druk als ze worden beperkt tot zeer zout water.
Van in het estuarium levende schildpadden wordt aangenomen dat ze een vroeg stadium vertegenwoordigen in de aanpassing aan het mariene milieu. Ze missen de Lachrymal-klier van Diamondback, die zout afscheidt (de uitkomende Diamondback-moerasschildpadden doen het goed bij concentraties tot 64% zout water), maar het feit dat hun jongen het beste groeien in brak water geeft aan dat er mogelijk enkele fysiologische veranderingen zijn opgetreden.
Veldonderzoek heeft aangetoond dat Snappers in de eerste plaats afhankelijk zijn van gedrag om hun blootstelling aan zout water te reguleren, door van kreekmonden naar zoeter water verder stroomopwaarts te gaan als dat nodig is. Naast zoutafscheidende klieren, gebruiken Diamondback Terrapins ook gedrag om de zoutinname te wijzigen. In tegenstelling tot Snappers verlaten ze het water als dat nodig is om aan land te gaan en kunnen ze ook in zoet water zwemmen.
Oosterse modderschildpadden en andere soorten die in brak water terechtkomen, kunnen strategieën gebruiken die vergelijkbaar zijn met die van Snappers, maar verder onderzoek is nodig. Reptielen zoals zoutmoerassen en Amerikaanse krokodillen hebben zich ook enigszins aangepast aan brak water en bewegen zich tussen estuaria en zoet water om te drinken en de interne effecten van blootstelling aan zout water te matigen.
Zeeslangen, zeeschildpadden en de zeeleguanen hebben de zoutuitscheiding en andere aanpassingen zelfs verder gebracht dan de Diamondback-moerasschildpad, en zijn echte zeedieren in elke zin van het woord
Amfibieën zijn met name afwezig in estuariene omgevingen. Verbazingwekkend is echter dat de mangrove- of krabetende kikker, Rana (Fejervarya) cancrivora, is vrij tolerant ten opzichte van zoute wateren. Ik heb deze kikker altijd als een heel bijzonder wezen beschouwd, maar kwam onlangs een bericht tegen dat het "commercieel wordt gekweekt als voedsel voor roofvissen" in Singapore (zie link hieronder) ... best verrassend!
Van Amerikaanse padden is gedocumenteerd dat ze in brak water broeden, en ik heb kikkervisjes van Fowler's en Spadefoot Toad gevonden in vijvers die waarschijnlijk af en toe aan zout water worden blootgesteld (zie dit artikel voor foto's van een kustvijver waarin ik heb gevonden Roodwangschildpadden en kikkervisjes van kikkervisjes). Ook beslaat een wilde populatie Afrikaanse klauwkikkers enigszins brakke vijvers in Engeland.
Zouttolerante amfibieën fascineren me... alle waarnemingen die u zou kunnen delen, worden zeer op prijs gesteld, schrijf alstublieft in.
