Emmett's operatie van vandaag. En – zucht – zijn broer Lucas houdt hem gezelschap tot zijn operatie later vandaag.
Emmetts operatie stond twee weken geleden gepland. Ik nam hem op omdat hij wat huid- / uitslagproblemen had en een kleine rode bult op zijn thorax was veranderd in een veel grotere paarse bult. De dierenarts doet een brede excisie voor het geval het een mestceltumor is.
Ik was al een puinhoop.
Toen, begin vorige week, zei John dat het leek alsof Lucas aan zijn dauwklauw bleef haken. Het was ontstoken, dus we hebben het schoongemaakt, aangenomen dat het door het worstelen met Molly kwam of door de obstakels in de jungle van onze achtertuin was gerend, en toen... Ik was het een beetje vergeten.
Tot donderdagavond. We zaten buiten. Het was prachtig weer, dus we waren aan het grillen terwijl de honden rondrenden. John vroeg of ik Lukey's dauwklauw had gecontroleerd. dat had ik niet. Dat had hij niet. Het volstaat te zeggen dat ik me vreselijk voel.
Wat het ook is, het is geen snijwond. Vrijdagochtend belde ik de dierenarts en kreeg hem die middag naar de nieuwe dierenarts in de praktijk. Hij stak er een naald in en de naald vulde zich met bloed. Hij zei dat hij hoopte wat pus of cyste te zien, dus deed hij een tweede naald. Weer bloed en een klein beetje vocht. Om een lang verhaal kort te maken:hij raadde aan om het zo snel mogelijk te verwijderen omdat het, naast andere mogelijkheden, een melanoom zou kunnen zijn, dat kwaadaardig kan zijn. Het komt uit zijn nagelbed, dus misschien verliest hij vandaag zijn hele dauwklauw in de operatiekamer. (Overigens was het Lucas’ beste dierenartsbezoek ooit. Hij was veel meer ontspannen en gedroeg zich perfect. Ik zal een andere keer over onze nieuwe strategieën schrijven.)
Dus mijn beide grote jongens worden vandaag geopereerd. Wahhhh.
Ik ben een nerveus wrak, en de komende weken van twee honden met hechtingen zullen een beetje een uitdaging zijn.
Denk aan gelukkige gedachten voor mijn jongens! Ik zal Facebook later vandaag updaten met de resultaten.
