"Ik zag net Gracie en ik wist het." Zo beschrijft Mary Ellen Grimaldi voor het eerst de ongeveer twee jaar oude Beagle-Shepherd-mix in het dierenasiel in de staat New York. Het is niet verrassend dat haar eerste indrukken waar waren. "Ze is een absoluut geweldige hond geweest", zegt Grimaldi.
Heerlijk, maar allergisch. Gracie, een middelgrote hond met een gladde, korte vacht, begon al snel tekenen van allergieën te vertonen. "Ze likte constant haar voeten, wreef over haar gezicht, rolde en jeukte over het algemeen", zegt Grimaldi. "En ik wist niet dat voeten likken de typische manifestatie van allergieën was."
Bij het volgende routinematige veterinaire examen van Gracie ontdekte Grimaldi dat de jeuk van de hond te wijten was aan inhalatieallergieën. De dierenarts adviseerde een vetzuursupplement en een vrij verkrijgbare antihistaminicum. "Dat heeft haar echt geholpen", zegt Grimaldi.
Maar slechts voor een tijdje. Gracie's jeuk verergerde en ze ontwikkelde huidlaesies, vermoedelijk hotspots of likgranulomen. Een hotspot, of pyotraumatische dermatitis, is een bacteriële huidinfectie die het gevolg is van het constante likken en kauwen van een huisdier. Hotspots zijn pijnlijke, gezwollen plekken gevuld met pus. Een likpijn, jeukende eczeem, wordt veroorzaakt door het constante likken van een hond. Terwijl de hond likt, wordt het haar eraf gewreven. De huid wordt rood en begint te jeuken. Uiteindelijk wordt de huid verheven, dik en hard. Om de laesies te behandelen, adviseerde de dierenarts een actuele crème, orale prednison en een Elizabethaanse halsband om likken en kauwen te voorkomen. Deze aanpak werkte slechts tijdelijk, zegt Grimaldi. “De laesies werden nooit verschrikkelijk, maar dat was alleen omdat we er bovenop bleven zitten. Bij het eerste teken hebben we haar behandeld en haar bij hen weggehouden. Maar als we de halsband af zouden doen, was ze er meteen weer mee bezig.”.
Inleiding tot acupunctuur
In juni 1998 ontwikkelde Gracie een hardnekkige laesie in haar linkerelleboog die ondanks behandeling niet zou genezen. De dierenarts van Gracie gaf Grimaldi twee keuzes:psychofarmaca of acupunctuur. "Ik was behoorlijk sceptisch over acupunctuur, maar mijn man wilde niet met kalmerende middelen gaan", zegt Grimaldi. Ze kozen voor acupunctuur.
Voor de acupunctuurbehandelingen werd Grimaldi verwezen naar Nina Caires, DVM, van Parkside Veterinary Associates in Albany, New York. Dr. Caries beoefent al 20 jaar diergeneeskunde, maar heeft in de afgelopen drie jaar haar westerse geneeskundepraktijk geïntegreerd met traditionele Chinese geneeskunde. Dr. Caires is gecertificeerd door de International Veterinary Acupuncture Society. Eerst nam Dr. Caires een gedetailleerde anamnese af, en het is niet verrassend dat de eerste aanbeveling van de holistische dierenarts een verandering van dieet was, van brokjes en stukjes naar voer van betere kwaliteit. Dr. Caires raadde Gracie aan om door te gaan met het antihistaminicum en het vetzuursupplement. Ze adviseerde ook wekelijkse acupunctuurbehandelingen.
Traditionele Chinese artsen beschouwen een hotspot als veroorzaakt of verergerd door 'stagnatie van chi', waarbij chi de energie is die door het lichaam stroomt langs energetische paden of 'meridianen'. Er wordt gedacht dat obstructies in de energiestroom ziekte veroorzaken. "Bij het doen van acupunctuur", zegt Dr. Caires, "proberen we het lichaam in evenwicht te brengen, de meridianen te openen zodat de chi soepeler kan stromen."
Bovendien zouden holistische beoefenaars de traditionele behandelingen van Gracie als onderdrukkend en oppervlakkig beschouwen en alleen de symptomen van een onderliggend probleem behandelen. Het doel van acupunctuur is niet om "het jeuken en krabben te stoppen", maar om het lichaam te stimuleren de onbalans die de jeuk veroorzaakt op te lossen.
Aanvankelijk vond Dr. Caires het behandelen van Gracie een uitdaging vanwege de intense nervositeit van de hond. "In het begin was Gracie erg gevoelig", zegt Dr. Caires. “Het kostte me een tijdje om haar vertrouwen te winnen, want ze is – of in ieder geval was ze – erg nerveus en bang. Toen we haar behandelden voor het likgranuloom, spraken we over haar gedrag en het feit dat ze een timide hond was, erg op hun hoede voor nieuwe mensen.'
Het likken, jeuken en kauwen van Gracie werd zelfs erger toen ze alleen was. Dit bracht Dr. Caires ertoe te geloven dat de jeukende toestand van Gracie werd verergerd door verlatingsangst, wat kan worden gedefinieerd als verhoogde angst van de hond na het vertrek van de eigenaar. Nadat hun baasjes bijvoorbeeld naar het werk zijn vertrokken, kunnen angstige honden blaffen of huilen, darm- of blaasongelukken krijgen of dingen kapot maken. Honden die intense gehechtheid aan hun baasjes vormen, zijn waarschijnlijker kandidaten voor verlatingsangst. Gracie miste haar baasjes overdag, maar zegt Grimaldi:"In plaats van het huis te vernietigen zoals zoveel honden doen, richtte ze het gewoon op zichzelf."
Om Gracie te helpen kalmeren voor haar acupunctuurbehandelingen, raadde Dr. Caires Rescue Remedy aan. De remedie met bloesemextract (zie "Flower Power", WDJ maart 1999) hielp Gracie om te ontspannen in de kliniek, maar hielp niet veel thuis. Dr. Caires probeerde vervolgens andere Bachbloesems om Gracie's emotionele behoeften te behandelen:een combinatie van Heather, Star of Bethlehem, Aspen en Mimulus. Bovendien stelde Dr. Caires gehoorzaamheidstraining voor - niet omdat Gracie een ongehoorzame hond was, maar om haar vroege socialisatie en training aan te pakken, die twijfelachtig zijn vanwege haar geschiedenis als asielhond. Positieve training kan ook het zelfvertrouwen vergroten van een hond die niet helemaal zeker en ongerust is over wat er van haar wordt verwacht.
Meerlaagse aanpak
Tegenwoordig is Gracie een veranderde hond. Ze is minder nerveus, accepteert nieuwe situaties beter en haar allergieën zijn onder controle. Ze blijft dagelijks een antihistaminicum slikken en krijgt elke twee of drie maanden acupunctuurbehandelingen. "Ik ben er zeker van dat haar vooruitgang hier een combinatie was van al deze dingen:de acupunctuur, de Bach-bloemen, de verandering van het dieet", zegt Dr. Caires, die ook het trainingswerk toeschrijft dat Mary en Ellen en haar man doen met Gracie. Het stel besloot Gracie te starten in behendigheidswerk, iets wat zij (en Gracie) leuk vinden. "We doen mee, maar het is best lachwekkend", zegt Grimaldi. “Meestal rent ze van het parcours af op de openbare gelegenheden. Maar als we naar de cursus gaan die ze gewend is als we oefenen, doet ze het heel goed.'
Grimaldi is dolblij met de vooruitgang van Gracie. "Mensen merken nu op als ze haar zien dat ze gekalmeerd is", zegt ze. “Haar fundamentele aard zal waarschijnlijk nooit veranderen; ze is nog steeds een timide hond. Maar in nieuwe situaties is ze een stuk minder angstig dan vroeger. Ze is gelukkiger, springeriger, springt in haar tred, meer zelfvertrouwen.”
Hoewel ze aarzelde om acupunctuur te proberen, raadt Grimaldi het nu van harte aan anderen aan. "Ik denk dat wanneer je de kans hebt, je een alternatieve behandeling moet overwegen voordat je een meer drastische aanpak kiest", zegt ze. "Ik zou deze route zeker opnieuw gaan met een andere hond."
Virginia Parker Guidry is een freelance schrijver uit San Diego, CA. Dit is haar eerste artikel voor WDJ.
