U bent wellicht bekend met de erfelijke bloedziekte Hemofilie A, waarbij getroffen personen last hebben van langdurige, spontane bloedingen als gevolg van een ontbrekende stollingsfactor in hun bloed. Wat u misschien niet weet, is dat er een zeer vergelijkbare aandoening bestaat bij onze honden metgezellen. De ziekte van Von Willebrand (vWD) is een genetisch overgeërfde bloedingsziekte die enkele van de meest populaire hondenrassen treft, waaronder de Duitse herder, Shetland-herdershond, Golden Retriever, Standaardpoedel en met name de Dobermann Pinscher.
Net als bij menselijke hemofilie missen honden met vWD een factor die essentieel is voor het stollingsproces. Normaal gesproken, wanneer een bloedvat een verwonding oploopt en er een bloeding optreedt, klonteren celfragmenten, bloedplaatjes genaamd, samen op de plaats van de traan om het gat effectief te 'verstoppen'. Terwijl deze bloedplaatjes het bloeden tijdelijk stoppen, leidt een cascade van stollingsfactoren tot de vorming van een meer permanente afdichting gemaakt van een materiaal dat fibrine wordt genoemd. Bij vWD verstoort de deficiënte stollingsfactor zowel de bloedplaatjesfunctie als de vorming van het fibrinestolsel. Als gevolg hiervan ervaren honden met vWD langdurige bloedingen na een verwonding.
Omdat het belangrijkste symptoom van deze ziekte vaak pas optreedt als er een verwonding heeft plaatsgevonden, zijn veel eigenaren zich er totaal niet van bewust dat er ook maar iets mis is met hun hond. Gewoonlijk zal de eerste bloedingsepisode optreden na de castratie of castratie van een hond. In sommige gevallen kunnen eigenaren eerst bloed in de ontlasting of urine van hun hond opmerken. Andere keren zullen honden neusbloedingen of bloedingen van het tandvlees krijgen die hun eigenaren ertoe aanzetten om veterinaire zorg te zoeken. Zonder deze zorg heeft een hond met vWD het potentieel om dood te bloeden, zelfs door verwondingen die misschien maar klein lijken.
Als u of uw dierenarts vermoedt dat uw hond mogelijk vWD heeft, is het mogelijk om een definitieve diagnose te stellen. De meest primitieve vorm van testen is het maken van een klein sneetje aan de binnenkant van de mond van het dier voorafgaand aan de operatie. Dit wordt normaal gesproken gedaan als de hond al onder narcose is, en de test houdt simpelweg in hoeveel tijd het kost om een stolsel op natuurlijke wijze te vormen (dit duurt minder dan vier minuten). Deze test, hoewel een goede manier om patiënten te screenen op het moment van de operatie, kan niet specifiek wijzen op vWD als de oorzaak van stollingsproblemen. Een betere test is het nemen van een bloedmonster van de hond in kwestie en het meten van de niveaus van de von Willebrand-stollingsfactor. Abnormaal lage niveaus zijn indicatief voor vWD. Deze test is uiterst nuttig, maar niet de meest gevoelige. In sommige gevallen moeten meerdere monsters worden getest voordat een betrouwbare diagnose kan worden gesteld. De ideale manier om vWD te diagnosticeren is door middel van DNA-testen. Dit houdt in dat een uitstrijkje van de vloeistof uit de mond van de hond wordt genomen en dit wordt voorgelegd aan een veterinair genetisch laboratorium. Vooralsnog kunnen alleen bepaalde vormen van vWD worden opgespoord door middel van genetische tests, maar het aantal beschikbare tests groeit.
Momenteel is er geen remedie beschikbaar voor honden met vWD, en de behandeling omvat het beheersen van bloedingsepisodes wanneer ze zich voordoen. Een bloedend dier moet worden behandeld met een infuus van een bloedproduct dat de noodzakelijke stollingsfactor bevat. Dit product kan ook proactief worden toegediend, vooruitlopend op een operatie of elke andere procedure met een bijbehorend risico op letsel. Er is ook een nieuwer medicijn beschikbaar, desmopressine genaamd, waarvan is aangetoond dat het bij sommige vWD-patiënten stolling helpt veroorzaken. Bij sommige honden wordt de ziekte geassocieerd met hypothyreoïdie, en daarom kunnen supplementen met schildklierhormoon ook helpen om de ziekte enigszins te verlichten.
Het is belangrijk om te erkennen dat een hond met vWD het potentieel heeft om een lang en gelukkig leven te leiden. Om dit te doen, moeten eigenaren echter speciale voorzorgsmaatregelen nemen om verwondingen bij hun huisdieren te voorkomen. Dit kan betekenen dat ze de hoeveelheid 'ruige huisvesting' die ze hun huisdier laten eten, moeten beperken en ze zacht of ingeblikt voedsel moeten voeren om te voorkomen dat zich snijwonden in hun mond vormen. Er zijn ook bepaalde medicijnen die getroffen honden moeten vermijden, waaronder aspirine (die de bloedstolling verder zal verminderen). Ten slotte, omdat deze ziekte genetisch is geërfd, is het van cruciaal belang dat honden met vWD niet worden gefokt. Omdat er geen remedie beschikbaar is voor honden die aan vWD lijden, moeten we ons wenden tot verantwoord fokken om het optreden van de ziekte in de eerste plaats te voorkomen.
