Voor het grootste deel is meneer N een beleefd hondje. Hij steelt geen eten van de tafel of je hand. Hij zegt vriendelijk hallo tegen vreemden. Hij zal het grootste deel van de tijd stoppen terwijl je een eekhoorn achtervolgt wanneer je hem roept. Maar als hij een andere hond op straat ziet lopen, wordt hij een krijsende banshee. Of dat deed hij toch.
Tegenwoordig, met heel veel en heel veel training, zorgvuldig beheer en verhoogde hondenradar, zijn zijn over-drempelige afleveringen weinig en meestal te wijten aan blinde hoeken of dat ik niet aan de andere kant van de lijn zit. Hij kan zonder al te veel moeite naar hondenshows en proeven en klassen gaan. Het zijn wandelingen waarbij de kans groter is dat honden amok maken of aan flexibele lijnen lopen of tegen hem schreeuwen van achter een hek dat voor problemen zorgt.
Bij Mr. N is het geen kwestie van angstig of agressief zijn. Het is gebaseerd op frustratie. Hij wil heel graag gedag zeggen tegen die andere hond. Als uw hond heeft om reactief te zijn, is het waarschijnlijk de beste vorm van reactiviteit om te hebben, omdat je je in ieder geval geen zorgen hoeft te maken dat je hond bang wordt of iemand aanvalt. Maar het betekent ook dat het enorm frustrerend is, omdat je denkt dat als je hond maar wat meer impulscontrole had, wandelen geen luidruchtige en stressvolle ervaring zou zijn. Ik heb veel meer sympathie voor zijn verlatingsangst die voortkomt uit angst.
Een hondentrainer vroeg me wat ik wilde bereiken met betrekking tot zijn reactiviteit. En ik zei dat ik gewoon wilde dat hij rustig langs een andere hond op hetzelfde trottoir kon lopen. Hij hoeft honden niet rustig aan de lijn te kunnen begroeten, want ik laat hem sowieso niet aangelijnde honden begroeten. Ik wil hem ook niet. Ik wil dat er een duidelijke scheiding is tussen speeltijd en loop-/werktijd.
Tot voor kort zaten we nog vast op het trottoir aan de overkant. Het is nogal een moeilijk gat om te overbruggen, omdat we anders regelmatig midden op straat zouden moeten lopen om zijn drempelafstand te verkleinen.
Nou, dit weekend liep meneer N langs drie afzonderlijke honden van dichtbij. Zonder blaffen of uitvallen en nauwelijks een zucht. Een op een druk terras en twee op brede paden. Ik was zo trots. Het was een Holy Grail-moment. Meneer N weet van veel dingen. Hij kan piano spelen. Hij kan zijn speelgoed opruimen en in de speelgoeddoos doen. Hij kan een handstand doen. Niets. En ik bedoel, niets is in de buurt gekomen van de hoeveelheid tijd en moeite die is gestoken om zijn lijnreactiviteit te beteugelen. We hebben in zijn leven waarschijnlijk al honderd pond aan lekkers doorgemaakt.
We hebben nog meer werk te doen. Het hielp dat geen van de honden waar hij langs liep bijzonder geïnteresseerd was om hem te ontmoeten of te blaffen. En het zal moeilijker zijn in onze buurt en hij kent alle plekken met honden die het hek aanvallen als hij langsloopt. Maar we komen er wel.
Mensen denken vaak dat reactieve honden 'slecht' zijn. Meneer N doet erg zijn best om goed te zijn. En het is een goede jongen. Maar nu zullen mensen dat altijd zien.
