Polymyositis is een spierziekte bij honden en het kan alle spieren in het lichaam van een hond aantasten, waardoor het moeilijk wordt om dagelijkse activiteiten uit te voeren. Deze ziekte heeft gelukkig behandelingsopties, maar het is belangrijk voor een eigenaar om de mogelijke tekenen van polymyositis te herkennen, zodat het best mogelijke resultaat kan worden verkregen.
Polymyositis is een vorm van myopathie of spierziekte. Bij polymyositis raken de spieren bij een hond ontstoken en de vezels necrose of sterven af. Hoewel het alle spieren van een hond aantast, maar geen besmettelijke ziekte is, wat betekent dat het niet wordt veroorzaakt door een bacterie, virus of schimmel die zich door het lichaam verspreidt. Polymyositis kan een acute of chronische aandoening zijn, dus dit betekent dat het voor sommige honden een aanhoudende, langdurige aandoening kan zijn, maar voor anderen kan het snel optreden en met de behandeling lijken te verdwijnen. Een ander type polymyositis wordt dermatomyositis genoemd en omvat met pus gevulde huidlaesies naast de spierproblemen, maar gewone polymyositis tast alleen de spieren aan.
Honden met polymyositis vertonen verschillende symptomen die aantonen dat hun spieren niet normaal werken.
Algemene zwakte en lethargie zijn vaak geziene tekenen van polymyositis samen met spierpijn. Vanwege deze symptomen kan een hond huilen wanneer hij van de vloer opstaat of op meubels springt. Ze kunnen zelfs huilen van de pijn als ze een huisdier zijn als ze extreme spierpijn ervaren, maar anderen zullen stoïcijns blijven of gewoon slap blijven of zere benen ophouden. Pijn of pijn kan een hond depressief maken en minder geneigd lijken te willen spelen en deelnemen aan normale activiteiten.
Naarmate spiervezels afsterven, zullen spieren wegkwijnen, zodat gewichtsverlies en zichtbare spieratrofie kan worden gezien. Dit is meestal het duidelijkst in de achterpoten, langs de rug en op het hoofd, waar de huid in de schedel lijkt weg te zinken.
Bij honden met de dermatomyositis vorm van polymositis zullen huidlaesies of wonden worden gezien. Deze laesies zijn gevuld met pus, een dik materiaal gevuld met bacteriën en witte bloedcellen.
Polymyositis wordt beschouwd als een immuungemedieerde aandoening en wordt vaak gezien naast enkele andere immuungemedieerde ziekten zoals megaesophagus. Vanwege de prevalentie bij bepaalde rassen, kan er ook een genetische component bestaan, maar niemand begrijpt volledig wat deze ziekte bij honden veroorzaakt.
Als polymyositis wordt vermoed, zal uw dierenarts uw hond volledig lichamelijk onderzoeken en de symptomen bespreken die u thuis hebt gezien. Bloed- en urinetests samen met röntgenfoto's kunnen worden aanbevolen om andere ziekten en verwondingen uit te sluiten en om te controleren op veranderingen in een spierenzym dat creatinekinase (CK) wordt genoemd. Af en toe zullen elektromyografie (EMG) tests worden uitgevoerd om te zoeken naar afwijkingen in de elektrische activiteit van de spierweefsels. Als polymyositis nog steeds wordt vermoed, kan een spierbiopsie nodig zijn om een diagnose te stellen en op microscopisch niveau te controleren op spierweefselnecrose en ontsteking.
Er is geen remedie voor polymyositis, maar behandelingen zijn meestal effectief bij het beheersen van de symptomen van de ziekte. Af en toe zijn de symptomen echter zo ernstig en kan de behandeling de pijn en zwakte niet effectief beheersen, zodat honden met polymyositis moeten worden geëuthanaseerd.
Steroïden worden naast immunosuppressiva meestal voorgeschreven om polymyositis te behandelen, maar activiteitsbeperking en pijnstillers kunnen ook nodig zijn. Als het de dermatomyositis-vorm van polymyositis is, zullen hoogstwaarschijnlijk ook antibiotica worden voorgeschreven. Gelijktijdige ziekten zoals megaesophagus kunnen het moeilijker maken om polymyositis te behandelen, maar recidieven van de ziekte kunnen hoe dan ook voorkomen. Afhankelijk van de ernst van de ziekte moeten steroïden en immunosuppressiva mogelijk langdurig worden toegediend.
Aangezien polymyositis hoogstwaarschijnlijk een immuungemedieerde ziekte is, is het nog steeds niet bekend of er manieren zijn om het te voorkomen. Bij sommige hondenrassen is de kans groter dat ze het ontwikkelen dan bij andere, dus er is een mogelijkheid dat er een genetische component aanwezig is. Risicorassen zijn onder meer:
Als een hond polymyositis heeft, is hij geen goede kandidaat om mee te fokken als het een genetisch overgeërfde ziekte is.
