Dermatomyositis komt niet zo vaak voor als sommige andere ziekten die honden kunnen krijgen, maar het is een ernstige aandoening die de huid en spieren van bepaalde hondenrassen aantast. Erkenning van deze ziekte kan helpen bij een vroege behandeling en daarom een hond met dermatomyositis voor een langere periode comfortabel houden.
Ook gediagnosticeerd bij mensen, wordt dermatomyositis beschouwd als een erfelijke of genetische ziekte. Het is niet volledig begrepen, maar veterinaire professionals herkennen het als een immuungemedieerde aandoening die de spieren en huid van honden aantast. Het veroorzaakt een verscheidenheid aan symptomen, maar huidlaesies worden het vaakst gezien. Puppy's die symptomen van dermatomyositis vertonen, lijken ernstiger te worden getroffen dan volwassen honden die het ontwikkelen.
Meestal geïdentificeerd door korstige en ontstoken laesies op het gezicht of de oren, zullen de symptomen van dermatomyositis meestal huid- of spierproblemen zijn. Huidlaesies kunnen pijnlijk zijn, bloeden en op het gezicht blijven zitten of zich over het hele lichaam verspreiden, maar de ernst van de ziekte verschilt van hond tot hond. Eigenaren melden in eerste instantie vaak dat ze zweren op het gezicht van hun puppy's zien, maar tekenen worden in eerste instantie vaak genegeerd of zelfs niet opgemerkt. Sommige puppy's zullen een afname van de spiermassa hebben, zwak en lethargisch zijn en zelfs problemen hebben met slikken vanwege een aandoening die bekend staat als mega-slokdarm. Sommige honden met mega-slokdarm moeten rechtop zitten, anders kunnen ze geen voedsel in hun lichaam houden, waardoor dit symptoom moeilijk te beheersen is. Aangezien spierzwakte aanhoudt bij honden, zullen zich gezichtsverlamming, stijfheid en moeite met lopen ontwikkelen.
Volwassen begin van dermatomyositis is zeldzaam, dus dit is voornamelijk een ziekte van puppy's. Symptomen kunnen al op de leeftijd van zeven weken verschijnen, maar worden meestal gezien tegen de tijd dat een puppy zes maanden oud is.
De oorzaak van dermatomyositis is helaas niet helemaal duidelijk, maar het is bekend dat het een erfelijke aandoening is die in hun DNA van hond op hond wordt doorgegeven. Er is een duidelijke familiale neiging, wat betekent dat als een ouderhond dermatomyositis heeft, deze waarschijnlijk zal worden doorgegeven aan zijn nakomelingen. Sommige onderzoeken vermoeden dat vaccinaties, blootstelling aan UV-licht en andere omgevingsfactoren zelfs een rol kunnen spelen bij de ontwikkeling van deze auto-immuunziekte bij honden. Dermatomyositis is al tientallen jaren onderzocht bij zowel mensen als honden en lijkt erg op elkaar te lijken bij de twee verschillende soorten.
Symptomatische behandeling is sterk afhankelijk van honden met dermatomyositis. Er is geen remedie voor deze erfelijke ziekte, dus het doel is om de hond zo lang mogelijk zo comfortabel mogelijk te houden. Medicijnen en vitamines die worden gebruikt om dermatomyositis onder controle te houden, kunnen duur worden en thuiszorg kan arbeidsintensief worden.
Pentoxifylline, vitamine E, prednison, azathioprine en cyclosporine zijn veelvoorkomende opties om dermatomyositis te behandelen. Het vermijden van blootstelling aan UV-licht en activiteiten die de huid verder kunnen beschadigen, zijn ook belangrijk. Andere thuiszorg kan bestaan uit het bieden van hulp bij het voeren van honden die moeite hebben met slikken en het gebruik van speciale shampoos tijdens het baden.
Er is een genetische test beschikbaar om een hond te testen op het risiconiveau om dermatomyositis te ontwikkelen, maar dit kan een hond met een hoog risico helaas niet helpen. Selectief fokken is de beste manier om dermatomyositis te voorkomen bij gepredisponeerde hondenrassen. Honden bij wie dermatomyositis is vastgesteld, samen met hun eerstegraads familieleden, mogen niet worden gefokt om de kans te verkleinen dat de genetica voor het ontwikkelen van dermatomyositis wordt doorgegeven.
Vaccinaties moeten met uw dierenarts worden besproken (maar niet noodzakelijk vermeden worden) om te bepalen wat uw specifieke hond nodig heeft. Blootstelling aan UV-licht en extreme omgevingsveranderingen moeten ook worden gecontroleerd voor het geval dit een trigger kan zijn voor de ontwikkeling van dermatomyositis bij honden met een verhoogd risico.
Bij honden lijkt dermatomyositis voornamelijk te voorkomen bij Collies en Shetland Sheepdogs, maar sommige andere rassen hebben vergelijkbare symptomen gemeld. Deze andere potentiële rassen die dermatomyositis kunnen ontwikkelen, zijn onder meer Chow Chows, Pembroke Welsh Corgi's, Lakeland Terriers, Duitse herders, Beaucerons, Kuvasz en rassen die daarmee vermengd zijn.
Een huidbiopsie is de meest gebruikte methode om dermatomyositis bij honden te diagnosticeren. Om een biopsie uit te voeren, wordt een monster van een huidlaesie genomen en beoordeeld in een laboratorium. Dit huidmonster wordt microscopisch onderzocht. Om deze biopsie te verkrijgen, zal hoogstwaarschijnlijk sedatie of lokale anesthesie worden gebruikt. Andere huidziekten, waaronder schurft en ringworm, kunnen ook worden uitgesloten door andere tests uit te voeren voorafgaand aan een huidbiopsie. In zeldzame gevallen kunnen ook een spierbiopsie en een test, een elektromyogram genaamd, worden uitgevoerd om dermatomyositis te diagnosticeren.
