Hypothyreoïdie is een veel voorkomende ziekte bij mensen, maar honden kunnen het ook ontwikkelen. Sommige rassen hebben meer kans om het te krijgen dan andere; het kan echter nog steeds van invloed zijn op elke hond. Gelukkig wordt deze aandoening echter meestal gemakkelijk gediagnosticeerd en behandeld door uw dierenarts, maar als hondenbezitter is het belangrijk dat u de mogelijke tekenen of symptomen van deze endocriene ziekte kunt herkennen.
Hypothyreoïdie is een aandoening die optreedt wanneer de schildklier van uw hond niet genoeg schildklierhormonen produceert. Het is het tegenovergestelde van hyperthyreoïdie, dat zeer zeldzaam is bij honden en vaker voorkomt bij katten. De schildklier bevindt zich in de nek van uw hond en de hormonen die hij van nature aanmaakt, spelen een belangrijke rol bij veel lichaamsfuncties. Een van deze lichaamsfuncties is de stofwisseling van uw hond. Zonder voldoende hoeveelheden schildklierhormonen is uw hond mogelijk niet in staat om de voedingsstoffen die hij krijgt uit het voedsel dat hij eet goed op te nemen of te metaboliseren, dus verschillende symptomen zullen als resultaat worden gezien.
Hoewel de tekenen van hypothyreoïdie bij honden in het begin misschien niet plotseling of duidelijk zijn, zult u het merken als u ernaar op zoek bent. Honden met hypothyreoïdie zijn lusteloos en komen aan. Ze ervaren ook haaruitval, dus er kunnen kale plekken of een algehele dunne vacht zijn. De haarvacht die overblijft is droger en niet zo glanzend als normaal en de huid wordt donkerder door een toename van pigmentatie. Als het haar van een hypothyreoïde hond wordt geschoren, kan het ook niet of extreem langzaam teruggroeien. Ten slotte kunnen honden met hypothyreoïdie gevoeliger zijn voor kou en gemakkelijk huid- of oorinfecties krijgen.
De meeste gevallen van hypothyreoïdie worden veroorzaakt door een van de volgende twee dingen:
Als de oorzaak van de hypothyreoïdie van uw hond niet te wijten is aan een van de bovengenoemde redenen, kan kanker van de schildklier of andere zeldzame ziekten de oorzaak zijn.
Als de dierenarts vermoedt dat uw hond hypothyreoïdie heeft, zullen zij na een volledig lichamelijk onderzoek wat bloedonderzoek aanbevelen. Thyroxine (T4) is het schildklierhormoon dat het meest wordt getest door middel van een totale T4-test of een vrije T4-test, maar triiodothyronine (T3), thyroïdstimulerend hormoon (TSH) en anti-thyroglobuline-antilichamen (TgAA) kunnen ook worden gecontroleerd. Een diagnose wordt gesteld nadat alle symptomen en verschillende testresultaten in overweging zijn genomen.
De meeste gevallen van hypothyreoïdie kunnen worden behandeld met een medicijn dat levothyroxine wordt genoemd. Levothyroxine wordt verkocht onder vele merknamen, waaronder Thyro-Tabs. Er is geen remedie voor de ziekte, maar levothyroxine kan gemakkelijk worden toegediend in een dagelijkse pil voor de rest van het leven van uw hond. De bloedspiegels van het schildklierhormoon moeten routinematig worden gecontroleerd om er zeker van te zijn dat de juiste hoeveelheid levothyroxine wordt toegediend, maar verder is de behandeling van hypothyreoïdie redelijk goedkoop en gemakkelijk.
Omdat niemand echt weet wat de twee belangrijkste redenen zijn waarom honden hypothyreoïdie ontwikkelen, is het onmogelijk om dit te voorkomen. Het beste wat u kunt doen om te voorkomen dat een hond hypothyreoïdie ontwikkelt, is ervoor te zorgen dat honden waarbij de diagnose is gesteld, niet worden gebruikt voor de fokkerij. Dit kan helpen voorkomen dat het nageslacht een genetische aanleg voor de ziekte heeft.
Aangezien hypothyreoïdie een genetische component kan hebben, omvatten hondenrassen die vatbaar zijn voor het ontwikkelen van hypothyreoïdie de Engelse setter, Rhodesian Ridgeback, reuzenschnauzer, hovawart, oude Engelse herdershond, bokser, Doberman pinscher, Gordon Setter en de beagle. Deze hondenrassen kunnen baat hebben bij routinematige screening van het schildklierhormoonniveau tijdens hun jaarlijkse veterinaire examen, zelfs als u geen symptomen van de ziekte ziet.
