In dit artikelEen sialocele of speekselmucocele is een aandoening van de speekselklieren of -kanalen die verschijnt als gezwollen structuren in de nek bij de kaak, onder de tong of door het oog. Het is opgehoopt speeksel dat vaak op een cyste kan lijken en het wordt meestal behandeld door een operatie bij honden.
Sialoceles kunnen verschillende klieren of bijbehorende kanalen aantasten en ze worden onderverdeeld in vier typen:cervicaal, sublinguaal, faryngeaal en jukbeen. Hoewel ze in de vroege stadia misschien niet pijnlijk zijn, kunnen ze groeien om andere anatomische delen van het lichaam van een hond onder druk te zetten als ze niet worden herkend of behandeld.
Een sialocele is een ophoping van speeksel die zich door lekkage in de weefsels nabij een speekselklier of -kanaal ontwikkelt. Sialoceles worden soms speekselmucoceles of speekselcysten genoemd. Hoewel het technisch gezien geen cysten zijn, veroorzaakt de vochtophoping een gezwollen structuur die op een cyste lijkt. Ze zijn zacht, met vocht gevuld en over het algemeen pijnloos. Sialoceles zijn relatief zeldzaam bij honden, maar ze zijn het meest voorkomende type speekselprobleem bij honden.
Een sialocele kan de sublinguale, mandibulaire, parotis- of jukbeenspeekselklier of de bijbehorende kanalen aantasten. Er zijn vier soorten sialoceles die worden gedefinieerd door hun locatie.
Sialoceles zijn over het algemeen pijnloos, tenzij ze groot genoeg worden om druk uit te oefenen op een ander deel van de anatomie. De getoonde tekens zijn afhankelijk van het type sialocele.
Zonder behandeling kunnen sialoceles geïnfecteerd raken en abces krijgen. Neem contact op met uw dierenarts als u een ongewone zwelling in de mond of in de buurt van de nek, kaak of oog opmerkt.
De exacte oorzaak van sialoceles is niet bekend, maar ze worden waarschijnlijk veroorzaakt door traumatische verwondingen aan de weefsels van de speekselklieren en -kanalen.
Elk hondenras kan sialoceles ontwikkelen, maar Duitse herders, teckels, poedels en Australische zijdeachtige terriërs worden vaker getroffen.
Na het bespreken van de geschiedenis van uw huisdier, zal uw dierenarts een lichamelijk onderzoek uitvoeren en het gezwollen gebied nauwkeurig bekijken. Uw dierenarts kan het gebied met een naald en spuit opzuigen om de vloeistof op te vangen voor onderzoek. Afhankelijk van de locatie heeft uw hond hiervoor mogelijk verdoving nodig.
De vloeistof van een sialocele is over het algemeen helder, geelachtig of met bloed getint van kleur en enigszins stroperig zoals speeksel. Uw dierenarts kan misschien meteen zien dat het speeksel is, maar zal de vloeistof waarschijnlijk naar een laboratorium sturen voor analyse om er zeker van te zijn. Een veterinaire patholoog zal de vloeistof analyseren om te bepalen welke soorten cellen aanwezig zijn en bevestigen of de zwelling al dan niet een sialocele is. Deze analyse kan ook infecties, kanker en andere mogelijke oorzaken van de zwelling uitsluiten.
Sialoceles vereisen doorgaans een chirurgische ingreep. In sommige gevallen kan een sialocele worden gedraineerd om tijdelijke verlichting te bieden totdat een operatie kan worden uitgevoerd. De meeste sialoceles zullen uiteindelijk terugkeren nadat ze zijn gedraineerd. Voortdurende drainage wordt niet aanbevolen, omdat dit kan leiden tot ontsteking of infectie.
Definitieve behandeling van sialoceles omvat chirurgische verwijdering van de aangetaste speekselklieren en bijbehorende kanalen. Dit is een delicate procedure die doorgaans wordt uitgevoerd door een gecertificeerde dierenarts. Er kunnen tijdelijk drains op de operatieplaats worden geplaatst om nieuwe vochtophoping te voorkomen.
De meeste honden herstellen goed van een operatie voor het verwijderen van speekselklieren met elementaire thuiszorg; complicaties zijn zeldzaam. Volg de aanbevelingen van uw dierenarts voor postoperatieve zorg. Geef medicijnen zoals voorgeschreven. Houd de incisie, afvoerplaatsen en eventuele verbanden schoon en droog. Breng uw hond indien nodig terug naar de dierenarts voor vervolgbezoeken.
Sialoceles zijn zeldzaam, maar hondenbezitters kunnen nog steeds stappen ondernemen om verwondingen te voorkomen die tot sialoceles kunnen leiden. Vermijd het gebruik van choke-halsbanden voor uw hond. Train uw hond om aan een losse lijn te lopen om verwondingen door trekken te voorkomen. Houd toezicht op uw hond wanneer hij knaagt aan kauwsnacks en speelgoed. Zorg ervoor dat uw hond niet op stokken of andere vreemde voorwerpen kauwt.
Neem contact op met uw dierenarts als u een verwonding aan de mond of nek van uw hond opmerkt. Behandeling van een nieuwe verwonding kan de ontwikkeling van een sialocele voorkomen.
