Myasthenia gravis bij honden is een relatief zeldzame neuromusculaire aandoening waarbij er een storing is in de overdracht van signalen tussen zenuwen en spieren. Honden met myasthenia gravis vertonen extreme zwakte en overmatige vermoeidheid. De aandoening zorgt ervoor dat de spieren niet samentrekken, waardoor de aangetaste honden zwak worden; ernstige zwakte is het primaire symptoom van myasthenia gravis bij honden.
Bepaalde hondenrassen zijn vatbaar voor een aangeboren (erfelijke) vorm van myasthenia gravis, waaronder Engelse springerspaniëls, Jack Russell Terriers, Smooth Fox Terriers en kortharige miniatuurteckels. De meeste gevallen zijn echter verworven en niet geërfd, dus alle puppy's en honden lopen risico.
In de meeste gevallen is myasthenia gravis een verworven probleem bij volwassen honden. Er wordt gedacht dat het het gevolg is van een defect in het immuunsysteem van de hond waardoor antilichamen de spierreceptoren van de hond als de vijand beschouwen - ze in wezen aanvallen en voorkomen dat ze goed werken. Dit zorgt ervoor dat de spieren niet samentrekken, waardoor de aangetaste honden zwak worden. Vrouwelijke en mannelijke honden lopen evenveel risico.
“Om de een of andere reden zien we vaak pieken van verworven myasthenia gravis bij honden in de leeftijd van twee tot vier jaar, en dan weer van negen tot dertien jaar. Helaas kunnen ouders van gezelschapsdieren denken dat het slechts de tekenen van veroudering van hun oudere hond zijn, en niet op zoek gaan naar de juiste diagnose, behandeling en behandeling”, zegt W. Jean Dodds, DVM, en oprichter van Hemopet, het eerste nationale non-profit dier. bloedbank.
Puppy's met aangeboren myasthenia gravis worden meestal gediagnosticeerd op een leeftijd van zes tot acht weken.
De symptomen van myasthenia gravis bij honden zijn progressief en kunnen sterk variëren van hond tot hond. Het meest voorkomende symptoom is spierzwakte die verergert bij inspanning, maar verbetert bij rust.
Vaak is de slokdarm aangetast bij honden met myasthenia gravis; deze honden hebben moeite met slikken en drinken. Wanneer de slokdarm van een hond zijn beweeglijkheid verliest als gevolg van myasthenia gravis, kan secundaire megaesophagus optreden. Megaesophagus is wanneer de slokdarmspier ontspant, zodat voedsel en vloeistoffen niet door normale spiersamentrekking in de maag kunnen worden geduwd. In sommige situaties kan deze aandoening ertoe leiden dat de hond voedsel en water opzuigt, wat op zijn beurt kan leiden tot aspiratiepneumonie.
Omdat megaesophagus aspiratiepneumonie kan veroorzaken, is het een gevaarlijk symptoom. Honden met megaesophagus voeren kan veilig, maar vergt wel wat extra inspanning. Zorg ervoor dat de kop van uw hond omhoog staat tijdens het voeren (en gedurende 10 tot 15 minuten daarna). Uw dierenarts zal met u samenwerken om de beste manier te vinden om ervoor te zorgen dat uw hond kan eten en drinken zonder het risico van oprispingen of het opzuigen van voedsel/water.
Als uw hond last heeft van spierzwakte, waarschuw dan onmiddellijk uw dierenarts. De dierenarts zal een volledig lichamelijk onderzoek uitvoeren en de beste keuze voor diagnostische tests aanbevelen.
Indien nodig krijgt uw hond een behandeling die op zijn behoeften is afgestemd. Deze kunnen het gebruik van anticholinesterasegeneesmiddelen omvatten, die helpen de spierkracht te verbeteren door de aanval door antilichamen op de spierreceptoren van de hond te verminderen.
Helaas is er geen preventie of genezing voor deze ziekte. Behandeling en zorgvuldige thuiszorg kunnen honden met myasthenia gravis helpen een redelijk lange tijd een kwaliteit van leven te behouden. Hoe meer aandacht er wordt besteed aan het voorkomen van aspiratiepneumonie, hoe beter de prognose voor uw hond.
"Myasthenia Gravis vereist geduld en toewijding van de huisdierverzorger", benadrukt Dr. Dodds. "Vergeet niet dat het een progressieve aandoening is die niet te genezen is, maar we kunnen proberen de progressie en bijwerkingen te vertragen met de juiste ondersteunende zorg en medicijnen voor een langer, kwaliteitsvol leven."
