De melkslang van Pueblan (Lampropeltis triangulum campbelli ), hoewel onschadelijk voor de mens, zal zich voeden met prooien zoals muizen, ratten, vogels, hagedissen, kikkers en andere slangen. Heb melk? Doe geen moeite om het aan een melkslang te geven. Veel dieren zijn vernoemd naar dingen die ze soms eten - miereneters eten mieren, mestkevers voeden zich met je weet wel, enzovoort, enzovoort.
Dan hebben we de melkslangen, een levendig stel Noord-Amerikaanse slangen die, ondanks hun gewone naam, geen enkele interesse hebben in zuivelproducten.
"Net als veel andere slangen zijn melkslangen generalistische roofdieren die zo ongeveer alles eten wat ze kunnen vangen en doorslikken", vertelt herpetoloog Trevor Persons in een e-mail. "Over het algemeen consumeren jongere, kleinere melkslangen kleinere prooien zoals hagedissen, terwijl oudere, grotere slangen voornamelijk kleine zoogdieren eten, zoals muizen of woelmuizen."
Knaagdieren zoeken hun toevlucht in schuren, profiterend van de warmte en het voedsel dat ze kunnen bieden. En waar de harige beestjes gaan, volgen hun roofdieren.
Volgens Persons is de naam "melkslang" (soms als één woord geschreven) "ontstaan uit de verkeerde overtuiging dat, aangezien deze slangen vaak in of rond melkstallen werden gevonden, ze melk van boeren stalen door melkkoeien te zogen."
Laat het record aantonen dat slangen van nature geen melk consumeren. Laat het ook aantonen dat elke echte koe een reptiel met scherpe tanden zeker zou opmerken en er bezwaar tegen zou hebben dat haar uiers vastklemt.
De absurditeit van dat beeld was Karl P. Schmidt, voormalig conservator herpetologie van het Chicago Field Museum, niet ontgaan. Zoals hij al in 1922 aangaf, hebben melkslangen zes rijen naaldachtige tanden - twee op de onderkaak, vier op de bovenste.
Deze in "de gevoelige speen van een koe" steken (de woorden van Schmidt, niet de mijne) zou waarschijnlijk niet zo goed eindigen voor de slang. Het zou echter een grappige Gary Larson-strip kunnen worden.
Melkslangen zijn niet giftig en vormen geen bedreiging voor de mens. Helaas worden ze in hun hele verspreidingsgebied vaak gedood door toedoen van mensen die hen voor giftige soorten aanzien.
De slangen zijn wijd verspreid en komen voor van het zonnige Ecuador tot het zuidoosten van Canada. Toch kan het op bepaalde plaatsen een echte uitdaging zijn om ze te vinden.
Herpetoloog en ecoloog Brian Smith was de hoofdauteur van een onderzoek uit 2003 naar de melkslangen van Black Hills National Forest in Wyoming en South Dakota.
"In South Dakota worden ze sowieso zelden gezien", legt Smith uit via e-mail. "Maar ze zijn in veel verschillende habitats gevonden. Dus ze zijn hier een echt mysterie. Ik heb er vier gezien of gehoord in 23 jaar ervaring met het zoeken naar reptielen in het Black Hills-gebied."
In heel Amerika hebben melkslangen de reputatie niet al te kieskeurig te zijn over hun leefgebieden. Sommigen hangen rond in prairies; anderen komen vaak voor dennenbossen; veel van hen doen het goed op tropische plaatsen - of dorre woestijnen.
De Midden-Amerikaanse koraalslang (Micrurus nigrocinctus ) is een zeer giftige slang waarvan de markeringen erg lijken op de melkslang. En als je je afvraagt of melkslangen goede huisdieren zijn, is het antwoord ja. Ze zijn volledig niet-giftig en worden als verlegen en gemakkelijk te hanteren beschouwd. Zorg er gewoon voor dat ze voldoende schuilplaatsen hebben en dat ze blij en gemakkelijk te verzorgen zijn. Omdat ze in de natuur vaak kleine zoogdieren en insecten eten, wil je ze voorgedode muizen voeren.
Het kleurenpalet van de melkslang is behoorlijk divers.
De meeste van deze slangen zijn bedekt met goed gedefinieerde banden van rode, zwarte en witte (of gele) schubben. Maar er zijn genoeg uitzonderingen. Boven in de bergbossen van Panama en Costa Rica leeft een populatie melkslangen die als ze volwassen worden zwart worden.
Met hun Yankee-tegenhangers is het een ander verhaal. "[Melkslangen] uit het noordoosten van de VS en het zuidoosten van Canada zijn doffer en bruiner en de 'banden' zijn eigenlijk vlekken omdat ze niet helemaal tot aan de buik reiken", zegt Persons.
Wetenschappers hebben lang gedebatteerd over hoeveel soorten melkslangen - en/of ondersoorten - er momenteel vrij rondlopen.
Persons legt uit dat onderzoekers "nog in de jaren negentig" alle melkslangen van Noord-, Zuid- en Midden-Amerika op één hoop gooiden tot "een enkele brede soort [Lampropeltis triangulum ] met 25 ondersoorten."
Een dergelijke brede consensus bestaat niet meer. In 2014 voerde het tijdschrift Systematic Biology een genetisch onderzoek uit waarin werd beweerd dat er eigenlijk zeven verschillende soorten melkslangen zijn. "Echter, ook niet alle taxonomen zijn het met die regeling eens", merkt Persons op.
Ga de volgende keer dat je in de bibliotheek bent naar de biologieafdeling. De meeste veldgidsen voor Noord-Amerikaanse reptielen vergelijken melkslangen met niet-verwante koraalslangen uit de Nieuwe Wereld.
Met die laatste valt niet te spotten. Koraalslangen (of "koraalslangen") zijn elapids; ze maken deel uit van dezelfde familie als cobra's, mamba's en zeeslangen. Om roofdieren af te weren en hun eigen prooi te doden, verspreiden de wezens krachtig gif via holle hoektanden.
Bepaalde koraalslangen adverteren deze toxiciteit met felgekleurde schubben. Het is vrijwel het tegenovergestelde van camouflage. Door opvallende tinten geel, rood, zwart of oranje te dragen, sturen de reptielen een duidelijke boodschap naar andere soorten:"Blijf weg! Ik ben gevaarlijk."
"Hoewel moeilijk te testen, wordt aangenomen dat de kleurrijke patronen van veel melkslangen ... zijn geëvolueerd om die van giftige koraalslangen na te bootsen", zegt Persons. "In deze vorm van mimicry, bekend als Batesiaanse mimicry, lijkt een onschadelijke melkslang op een gevaarlijke koraalslang en ontmoedigt zo potentiële roofdieren die eerder op de harde manier hebben geleerd om niet met een koraalslang te knoeien."
Melkslangen kunnen in grootte variëren van 14 tot 69 inch (35,5 tot 175 centimeter) en zijn de langste van de soort die in Midden- en Zuid-Amerika voorkomt.
Je hebt misschien het rijm gehoord, "Red touch yellow, kill a fellow. Red touch black, it's friendly, Jack!" Dit is een verwijzing naar streeppatronen.
Oosterse koraalslangen - die 1,2 meter lange slangen zijn die worden gevonden in het zuidoosten van de Verenigde Staten - hebben over het algemeen een combinatie van afwisselende rode, zwarte en gele banden. In de meeste gevallen raken hun gele banden de rode.
De scharlaken koningsslang (Lampropeltis elapsoides ) heeft soortgelijke markeringen als sommige soorten melkslang en koraalslang, maar met zwarte schubben die de rode van de gele scheiden. De niet-giftige scharlaken koningsslang is een naaste neef van de "melk" die in hetzelfde gebied voorkomt. Het heeft ook rode, gele en zwarte banden. Maar ze zijn anders gerangschikt, met zwarte schubben die de rode van de gele scheiden.
Hoe pakkend het ook is, houd er rekening mee dat de "red touch yellow " rijm is niet onfeilbaar.
Sommige gevaarlijke koraalslangen zijn bijna helemaal zwart, sommige hebben zwarte banden die de rode raken. Aan de andere kant zijn er een paar volkomen ongevaarlijke slangen - zoals de Sonora-slang met schopneus - met geel-op-rode schilfering.
Dus als een kleurrijke slang je pad kruist en je kunt hem niet met zekerheid identificeren, blijf dan met je handen van het dier af. Jullie zullen allebei beter af zijn.
Dat is nu interessantNaast hagedissen en knaagdieren eten melkslangen ook insecten, eieren, vogels en kleinere slangen. Trouwens, sommige van hun familieleden zijn "beroemd om hun gewoonte om andere slangen te eten, waaronder ratelslangen", aldus Persons. Neem de Californische koningsslang (Lampropeltis californiae ), een populair huisdier dat ratelslangen kan verslinden. "Koningslangen kunnen jagen op ratelslangen omdat hun bloedserum gifneutraliserende eigenschappen bevat", zegt Persons.
