Zie Deel I van dit artikel voor het spannende verhaal achter de "herontdekking" van de Australische goudgevlekte klokkikker (Litoria castanea ), waarvan herpetologen aannamen dat deze sinds de jaren zeventig waren uitgestorven. Vandaag wil ik mijn ervaringen bespreken met het fokken van een naast familielid dat soms voorkomt in de dierenhandel, de groene en gouden klokkikker (Litoria aurea ).
In gevangenschap fokken van de bedreigde Gold-Spotted Bell Frog zijn aan de gang in de Taronga Zoo. Zijn naaste verwant, de groene en gouden klokkikker, was heel gewoon toen ik mijn eerste exemplaren ontving - onderdeel van een inbeslagname die halverwege de jaren negentig in de Bronx Zoo arriveerde.
De ongeveer twintig individuele kikkers verschilden zo veel van elkaar dat ze elk van een andere soort leken te zijn, maar ze waren allemaal heel mooi. Ze waren zwaar bezaaid met goud of brons en hun grondkleuren varieerden van licht tot smaragdgroen.
De mannetjes begonnen te roepen kort nadat ze in een regenkamer waren opgesteld (schrijf alstublieft in voor details), waarbij de vrouwtjes kort daarna enorme eiermassa's produceerden. Ik schatte dat het gemiddelde legsel 500-600 eieren bevat, maar tot 12.000 eieren zijn naar verluidt geproduceerd door een enkele vrouw.
De eieren kwamen in 4 dagen uit bij 78F, en de kikkervisjes behoorden tot de meest vraatzuchtige die ik ooit ben tegengekomen - zwarte wormen, dode minnows en tankgenoten, algentabletten, tropische visvlokken,
en groenten zoals boerenkool waren allemaal met evenveel enthousiasme aangevallen. Metamorfose vond plaats in ongeveer 50-60 dagen (in het wild kan het stadium van het kikkervisje bijna 1 jaar duren in bepaalde habitats).
Een groot aantal van de metamorfoses (nieuw getransformeerde kikkers) leden aan botmisvormingen, en daaropvolgende veranderingen in het dieet, calciumsuppletie en de toepassing van UVB-licht hadden geen effect om dit te corrigeren. Sindsdien heb ik geleerd dat deze kikkers vaak broeden in licht zout tot bijna brak water, en ik vraag me af of het gebrek aan zout misschien de oorzaak is geweest van mijn slechte resultaten. Als u deze soort heeft gehouden of gefokt, schrijf dan alstublieft uw waarnemingen in.
In het decennium sinds ik de groene en gouden klokkikker voor het eerst ontmoette, is zijn status in het wild drastisch veranderd. Ooit algemeen, wordt het nu beschouwd als een bedreigde soort en houdt het zich in sterk verminderde aantallen alleen in een smal gebied langs de zuidoostkust van New South Wales en Victoria (let op de eerdere verspreiding in grijs en het heden in zwart op de kaart ). Veel populaties tellen minder dan 20 volwassenen; een herstelplan en fokprogramma in gevangenschap is ingesteld door lokale dierentuinen.
Ik geloof niet dat Chytrid schimmel, die de amfibieënpopulaties over de hele wereld heeft gedecimeerd, is geïdentificeerd onder de overlevenden, maar infecties hebben ook andere Australische kikkers getroffen. Klimaatverandering, ontwikkeling van leefgebieden en de introductie van katten en vossen hebben mogelijk bijgedragen aan de ondergang van de kikker.
Ik denk dat het verhaal van de groene en gouden klokkikker het belang onderstreept om aandacht te schenken aan zelfs de meest voorkomende amfibieën. We moeten ernaar streven alles te leren wat we kunnen, vooral wat betreft het fokken in gevangenschap. Lessen die zijn geleerd door met veelvoorkomende soorten te werken, kunnen van toepassing zijn op zeldzamere verwanten, of op die soort zelf wanneer deze onverwachts achteruitgaat.
In dit geval is er een bijkomend voordeel voor hobbyisten:Bell Frogs zijn actief, mooi en zeer interessant om te houden!
