De Belmont Red is een vleesveeras dat in 1954 werd ontwikkeld door de Commonwealth Scientific and Industrial Research Organization (CSIRO), als antwoord op de behoefte aan een rustiger en vruchtbaarder runderras in de Australische tropen. Het ras is overwegend half Afrikander, een kwart Hereford en een kwart Shorthorn-bloed, maar ze kunnen ook genen van verschillende andere rassen bevatten.
Deze runderen zijn zeer flexibel en kunnen het goed doen in zowel tropische als gematigde klimaten. Ze worden voornamelijk gefokt voor de productie van rundvlees. Het ras is snel populair geworden vanwege hun verbeterde vruchtbaarheidscijfers, winterhardheid en volgzame karakter, en hoewel ze voornamelijk in Australië worden geproduceerd, zijn ze in veel landen over de hele wereld te vinden.
De Belmont Red werd halverwege de jaren vijftig in Australië ontwikkeld door CSIRO als antwoord op de behoefte aan verbeterde vruchtbaarheid bij inheemse runderen. Het vee werd niet alleen geselecteerd op hogere vruchtbaarheid, maar ook op superieure hittetolerantie, tekenresistentie, goede groei, vleeskwaliteit en volgzaam temperament - eigenschappen waarvoor het ras tegenwoordig wordt vereerd.
De ontwikkeling van het ras door CSIRO was succesvol. De runderen waren zeer geschikt voor zowel tropische als gematigde klimaten en haalden 90% afkalfpercentages in commerciële kuddes, wat ertoe leidde dat het ras in 1969 werd vrijgegeven aan Australische fokkers.
Belmont Reds zijn middelgrote runderen die bekend staan om hun superieure hittebestendigheid, goede vruchtbaarheid en grote gewichtstoename. Het zijn hoornloze runderen die snel groeien en al na 10-14 maanden volledig volwassen zijn. Belmont Reds worden voornamelijk gefokt voor de vleesproductie omdat ze een slechte melkopbrengst hebben, maar ze worden af en toe gebruikt voor de zuivelproductie op kleine boerderijen.
Ze worden voornamelijk gevonden en gekweekt in Australië, waar ze meestal worden gefokt in grote commerciële boerderijen op inheemse weiden. Ze zijn goed aangepast aan hete, tropische klimaten.
Belmont Reds worden voornamelijk gefokt voor de rundvleesproductie en hebben een relatief lage melkgift waardoor ze ongeschikt zijn voor de zuivelproductie. Het zijn ook snelgroeiende runderen die na ongeveer een jaar volwassen zijn. Ze zijn winterhard en passen zich aan verschillende klimaten aan, waardoor ze ideaal zijn voor vleesproductie op kleine en grote schaal.
Belmont Reds zijn middelgrote runderen met korte en gladde vachten die typisch donker, bruinrood van kleur zijn, maar er worden af en toe enkele andere kleurverschillen gevonden, waaronder sporadische witte aftekeningen. Belmonts hebben geen hoorns, maar de stieren hebben een sterke, dikke nek met een karakteristieke knobbel op hun bovenrug en vrij grote oren.
Belmont Reds worden wereldwijd gedistribueerd, maar worden voornamelijk in Australië gefokt en grootgebracht en worden vaak gebruikt in kruisingsprogramma's met ander vee. Het ras is in gevangenschap in Australië ontwikkeld en blijft als zodanig. Dit is voor een groot deel de reden waarom het ras zo gelijkmoedig en volgzaam is. De exacte populatieaantallen en verspreiding van het ras zijn onbekend.
Omdat Belmont Reds winterhard, volgzaam en gemakkelijk te verzorgen zijn, zijn ze ideaal voor kleinschalige landbouw. Ze hebben een hoog afkalfpercentage en groeien snel tot volledige volwassenheid, dus het zijn geen dure of risicovolle dieren om te houden of op te voeden. Het vlees van Belmont Reds staat bekend om zijn malse textuur. Het enige echte nadeel van het houden van deze runderen voor kleinschalige landbouw is hun slechte melkproductie.
De Belmont Red is niet zo bekend buiten hun geboorteland Australië, maar wint om verschillende goede redenen wereldwijd gestaag aan populariteit. Het ras rijpt snel, heeft een hoog afkalf- en vruchtbaarheidscijfer, is winterhard en aanpasbaar aan verschillende klimaten, en is relatief volgzaam en gemakkelijk te verzorgen. Om deze redenen zijn Belmont Reds ideaal voor zowel kleinschalige als grootschalige rundvleesproductie.
