De wonderbaarlijk bizarre Maleise bladkikker, Megophrys nasuta , is altijd een wat lastige soort geweest om te houden. We hebben nu echter een beter begrip van de behoeften en het fokken in gevangenschap wordt steeds regelmatiger. Het blijkt dat het voortplantingsgedrag van de Maleise bladkikker net zo ongewoon is als zijn uiterlijk.
Maleise bladkikkers variëren van Zuid-Thailand via het Maleisische schiereiland, Indonesië en Sumatra tot Borneo. Ondanks het grote verspreidingsgebied, maken griezelige camouflage en een voorkeur voor beboste habitats ze moeilijk te vinden. Er is weinig bekend over hun status en instandhoudingsbehoeften.
Maleise bladkikkers zijn ingedeeld in de familie Megophryidae, een groep van 150+ grotendeels nachtelijke, blad-nabootsende soorten. De meesten geven de voorkeur aan wandelen boven hoppen, en velen zijn grotendeels onbestudeerd.
Een tekort aan mannetjes was de belangrijkste belemmering voor het fokken van deze kikker toen hij voor het eerst opdook in de VS. Zelfs toen ik via mijn Bronx Zoo-connecties werkte, duurde het ruim een jaar voordat ik halverwege de jaren tachtig een mannetje kon vinden. Het leek erop dat verzamelaars zich geen zorgen maakten over de dunne, 3 inch lange mannetjes, aangezien de stevige, roodbruine vrouwtjes, die 6 inch lang werden, een veel hogere prijs opleverden.
Ook zijn Maleise bladkikkers moeilijk te vervoeren... veel nieuwkomers hadden verwondingen aan de snuit, wat vaak leidde tot dodelijke infecties.
De basishouderij was en blijft een probleem voor sommige houders. Ondanks hun tropische oorsprong, doen deze bosspecialisten het het beste bij temperaturen van 66-70 F; de meeste werden warmer gehouden en gedijden niet. Ze gaan niet lang mee op een dieet dat bestaat uit 2-3 insectensoorten; kakkerlakken, zijderupsen, zeugen, regenwormen en in het wild gevangen ongewervelde dieren zijn essentieel voor hun gezondheid op de lange termijn (zie artikel hieronder).
Mannen beginnen het hele jaar door sporadisch te bellen, zo lijkt het. Hun vreemde stemmen klinken alsof iemand met zijn tong "kakelt" (zie onderstaande video).
Een regenkamer kan nuttig zijn om deze kikkers in broedconditie te brengen, maar het lijkt niet absoluut noodzakelijk. Een 4-inch diep, goed gefilterd zwembad moet te allen tijde beschikbaar zijn, voor het geval het fokken zou beginnen.
Net als Afrikaanse klauwkikkers, Surinaamse padden en andere "primitieve soorten", grijpen mannelijke Maleise bladkikkers vrouwtjes net boven de achterpoten vast wanneer ze de paringsomhelzing binnengaan. Deze positie staat bekend als Inguinal Amplexus. De meeste andere kikkers gebruiken Axillaire Amplexus, waarbij het vrouwtje net achter de voorpoten wordt vastgepakt.
Gebogen stukjes kurkschors moeten over het watergebied in het terrarium worden geplaatst. Maleise bladkikkers zijn uniek omdat vrouwtjes hun eieren hechten aan de plafonds van natuurlijke grotten en andere dergelijke schuilplaatsen (je kunt ook kunstmatige grotten proberen, maar kurkschors biedt, denk ik, de beste bevestigingsplaats).
De gelei rond elke klomp eieren is extreem dun, dus pas op dat je de grotten niet verdringt als je ze controleert.
De eieren komen binnen 10-12 dagen uit, waarna de kikkervisjes langs geleistrengen (die wel 15 cm lang kunnen worden) naar het water glijden.
De 1/2-inch lange kikkervisjes moeten worden overgebracht naar een gefilterd aquarium dat van tevoren is opgezet; ondergrind-, spons- of hoekfilters hebben de voorkeur, omdat de tere kikkers in wording geen snelle stroming kunnen verdragen. De watertemperatuur moet iets hoger zijn dan acceptabel is voor volwassenen; 75-77 F werkt goed.
De kikkervisjes blijven 2 dagen onbeweeglijk na het uitkomen. Malayan Leaf Frog-kikkervisjes hebben enorme, trechtervormige monden en zijn, net als African Clawed Frog-kikkervisjes, filtervoeders. Deze unieke monddelen ontwikkelen zich echter pas 6-8 dagen na het uitkomen; daarvoor voeden de kikkervisjes zich niet. Dit is een ongewoon lange periode van vasten voor een kikkervisje... en een zeer frustrerende periode voor verzorgers!
Eenmaal uitgerust om te eten, zullen de kikkervisjes rondzwemmen en in fijngemalen voedselvlokken voor tropische vissen zuigen en voedsel braden. Zorg voor levende planten en drijvende kurkschors, want rustende kikkervisjes hebben de neiging zich in de buurt van dergelijke schuilplaatsen te groeperen.
Achterpoten verschijnen op dag 70-80, op welk moment de kikkervisjes bijna 2 inch lang zijn. De monddelen beginnen dan achteruit te gaan en de kikkervisjes stoppen met eten en blijven bewegingloos op de bodem van de tank. De voorpoten ontkiemen binnen een paar dagen.
Verlaag op dit punt het waterpeil tot 1 ½ inch en zorg voor gemakkelijke toegang tot land; platforms, grindeilanden of het kantelen van het aquarium (om een hellend landoppervlak te creëren) werken allemaal goed. De opkomende kikkertjes zijn amper 1/2 inch lang en moeten koel en vochtig worden gehouden en moeten toegang hebben tot een ondiepe waterbron en voldoende dekking. Pas getransformeerde Maleise bladkikkers kiezen bladletters of groeiende planten boven grotten als schuilplaatsen. Levende pothosplanten wortelen in grind en dienen goed als schuilplaatsen.
De klassieke "hoorns" boven de ogen verschijnen pas als de kikkers minstens 1 maand oud zijn. Leeftijd bij geslachtsrijpheid is niet definitief vastgesteld, maar zou naar verluidt zo snel kunnen optreden als de leeftijd van 11 maanden in gevangenschap.
Hoewel speldenkopkrekels het eenvoudigste dieet zijn om te geven, vertrouwen ze uitsluitend op krekels, zelfs als ze zijn gepoederd met een vitamine-/mineraalsupplement, en zullen ze leiden tot een zeer slechte overlevingskans. Broedkolonies van fruitvliegen, loopvliegen (voor gebruik als de kikkers groeien), regenwormen, meelenkevers, springstaarten en zeugen kunt u het beste ruim van tevoren opzetten, zodat een aanvoer van pas uitgekomen ongewervelde dieren van verschillende soorten verzekerd is .
Bladluizen (zie foto), kleine motten, ongewervelde bladafval en in het wild verzameld "weideplankton" zullen ervoor zorgen dat u succesvol zult zijn bij het grootbrengen van deze boeiende maar delicate kleine kerels (zie artikel hieronder).
