Als beroepsherpetoloog heb ik verschillende gelegenheden gehad om giftige slangen in het veld te bestuderen en heb ik gesproken met veel mensen die in gebieden wonen waar ze veel voorkomen. Mijn ervaringen hebben me doen geloven dat giftige slangenbeet een veel ernstiger probleem is dan gewoonlijk wordt gemeld. Onlangs hebben twee belangrijke onderzoeken aangetoond dat jaarlijks minstens 4,5 miljoen mensen worden gebeten - alleen al 1,5 miljoen in Sub-Sahara Afrika. Toch werd slangenbeet pas onlangs opgenomen op de lijst van verwaarloosde tropische omstandigheden van de Wereldgezondheidsorganisatie, en in veel landen krijgen maar weinig slachtoffers een passende behandeling.
De meest intensieve studie tot nu toe, gepubliceerd in het tijdschrift Toxicon (V.57, N.4; zie samenvatting hieronder), een overzicht van 40 jaar aan Afrikaanse medische rapporten en onderzoeken. De auteurs concludeerden dat jaarlijks minstens 1,5 miljoen mensen, van wie 95% op het platteland woont, worden gebeten in Sub-Sahara Afrika. Ten minste 7.000 mensen sterven als gevolg daarvan, en tot 14.000 moeten ledematen worden geamputeerd. Antivenin, de meest effectieve behandeling voor slangenbeten, wordt toegediend aan slechts 10% van de gebeten in Afrika.
The Puff Adder, Bitis arietans en de zaagschub adder, Echis carinatus, zijn verantwoordelijk voor de meeste envenomaties van Afrika.
Moeilijkheden bij het verkrijgen van toegang tot gegevens en het probleem van niet-gemelde incidenten in afgelegen gebieden doen velen geloven dat de omvang van het probleem zelfs groter is dan gesuggereerd in de Toxicon rapporteren.
In 2008 lanceerde de Australische Venom Research Unit van de University of Melbourne het Global Snakebite Initiative (zie hieronder). Uit het onderzoek van deze groep blijkt dat wereldwijd jaarlijks 4,5 miljoen mensen worden gebeten door giftige slangen. Er vallen waarschijnlijk 100.000 doden en meer dan 250.000 slachtoffers hebben een blijvende handicap.
Antivenin is extreem duur en verloopt binnen 1-3 jaar. Ik had problemen om voldoende voorraad bij de hand te houden, zelfs in goed gefinancierde Amerikaanse dierentuinen. Importbeperkingen en moeilijkheden bij het contacteren van leveranciers van antivenine bemoeilijken de zaken.
Zelfs in de afgelopen vijf jaar, als je zou denken dat communicatie minder een probleem zou zijn, heb ik in de problemen komen. In één geval, na gefrustreerd te zijn door een vertraging van zes weken en een hoop bureaucratie, vroeg ik een Thaise vriend om een antivenin-lab in haar geboorteland te bellen en alles uit te zoeken. Haar, laten we zeggen, "sterke persoonlijkheid", deed het!
In landelijke, vaak verarmde regio's van Afrika, India en Zuidoost-Azië is dure antivenin gewoon niet beschikbaar voor de meeste slachtoffers van slangenbeten. Toch is het op zulke plaatsen dat de overgrote meerderheid van de beten optreedt.
In de VS slaan grote dierentuinen antivenin in voorraad voor gebruik door personeel en reageren ze meestal ook op lokale noodsituaties. In mijn tijd bij de Bronx Zoo reageerde ik op 10-12 lokale slangenbeten. Met inbegrip van beten die in die periode van 21 jaar door collega's werden behandeld, betrof slechts één incident een persoon die werd gebeten tijdens het werken in de buitenlucht (in de staat New York); vreemd genoeg was de boosdoener de met uitsterven bedreigde Massasauga, Sistrurus catenatus .
Verzamelpogingen en gevangen slangen waren verantwoordelijk voor alle andere beten. Sommige incidenten waren op zijn zachtst gezegd "vreemd". Een jonge man heeft (illegaal) een Copperhead gevangen en, terwijl hij naar huis reed (met zijn hond in de auto), besloot hij het geslacht te bepalen! Hij werd natuurlijk gebeten, maar herstelde na de behandeling.
Een andere heer droeg regelmatig houtratelslangen en andere giftige soorten in de zak van zijn badjas. Het is niet verrassend dat hij in de loop der jaren 4-5 keer werd gebeten. Hij probeerde eens een beet te "behandelen" door tijdens een regenbui een onder stroom staande veebarrière vast te grijpen (in de verkeerde overtuiging dat hij het gif kon "de-natureren").
Beten van dierenverzorgers zijn vrij zeldzaam, vooral gezien het aantal slangen dat velen hanteren tijdens het onderhoud van exposities.
Diamondback-ratelslangengif werd ooit in mijn ogen gespoten nadat een slang de schermtop van zijn behuizing had geraakt. Normaal gesproken is dit geen probleem (en normaal gesproken "spuiten" ratelslangen geen gif!) Omdat alleen Spitting Cobra-gif het oogweefsel beschadigt. Een recente hoornvliestransplantatie bracht me echter in gevaar, omdat de hechtingen ervoor hebben gezorgd dat het gif in mijn bloedbaan is gekomen. Gelukkig ging alles goed.
